παρών
άνθρωπος απέναντι σε άνθρωπο,
Απονήρευτα, δίχως δόλο ή φθόνο
Αίσθημα κρίσης ή πρόκλησης.
Ότι γράφω, δεν είναι όσα ζω. Μόνο σκέψεις.
Η ζωή επιμένει να με διδάσκει
Μα δε προβιβάζομαι.
Σπάνια, μιλώ σε κάποιον –αν τον ανέχομαι.
Ποτέ, δεν πλησίασα μια γυναίκα μόνη.
Το σκέφτηκα, μα πήρα ένα μάθημα ζωής
Προτού το επιχειρήσω. Μη φανεί ότι δεν έχω ηθική. Το προδίδουν οι μοναχικές ώρες
Σ’ άδειο από γυναίκα, κρεβάτι
Ενόσω με τσούζουν τα μέσα μου, από επιθυμία.
Γύρω μου, απλά, προετοιμασίες καταστροφής.
Του κόσμου, του εσωτερικού εαυτού.
Το περπάτημα κουράζει, κι η κάψα σε λειώνει
Μακριά από το φυσιολογικό παρόν σας.
Δεν μ’ αρέσουν τα ψέματα, ούτε η νουθεσία.
Πολλά λάθη, ναι, έκανα, μα λίγα μόλις φύλλα
χαρτιού, γεμίζουν. Δεξιά, στην άκρη
Γράφω τιμές, προσθέτω κατακόρυφα,
Στρογγυλοποιώ. Κι όταν η επιφάνεια
στο στρώμα βαίνει επίπεδη
Σκάβω μία γούρνα, αφήνοντας τις ενοχές
για το τέλος.¢
Δεν θυμάμαι στα παιχνίδια μας, παιδιά,
Να ‘χαμε φίλους-τρομοκράτες στην παρέα μας.
Ούτε, ωσότου βλαστήσουν τα ξερόχορτα
Και τ’ άγρια κλωνάρια
της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Στις φτωχογειτονιές, ίσως, οι καταστάσεις,
Να ‘τανε απλές και δίχως πολλές απαιτήσεις. Μόνο, αγνοί, πρώτοι έρωτες.
Χαίρομαι σα πρόλαβα αυτή την εποχή
Μακριά από τηλεοπτικά σκουπίδια
και παράθυρα.
Δίπλα σε χαρακτήρες ντροπαλούς, με υγιή καρδιά, όχι μόνο από αισθήματα.
Τώρα, ένα κινητό, ένα πακέτο τσιγάρα, σχεδόν σε κάθε σάκα. Και στην ψυχή,
Μαχαίρια, αντί λουλούδια.
Ο σεβασμός του εαυτού, είναι σπυρί,
γεμάτο με πύο, στο πρόσωπο σου,
Είτε το σπας, να μη πιστεύουν,
ότι βιώνεις τη στέρηση, ξέρεις δα, τι εννοώ,
Είτε, τ’ αφήνεις να φουσκώσει, να εκραγεί
μόνο του και να σε πλύνει, μαζί και
το σεβασμό σου.
Η ζωή είναι μηνύματα στο “κινητό”
Της βούλησης μας. Αν θέλουμε, τα δεχόμαστε,
κι απαντούμε, πληρώνοντας με τη σειρά μας
το τίμημα. Αντίστροφα,
Ένα δωμάτιο με κρυμμένα λερωμένα στοιχεία,
ενόσω, αναμένεις την κατάλληλη ευκαιρία,
ώστε να πλυθούν.
Τα λουλούδια ξεράθηκαν στην αυλή,
Τέλος Ιούλη 2002.
Η Μαρίνα, φεύγει για διακοπές, όπου να ‘ναι.
Η παραμονή στην επαρχία, σε γεννά,
νέο άνθρωπο.
Στο περβάζι, στο παράθυρο της κουζίνας,
Ο μπαμπάς, τοποθέτησε τα βότσαλα του.
Στην οικογένεια, συχνά, ξεστομίζουμε,
άθελα μας ίσως, κάτι, κι ευθύς,
Χαλάει η διάθεση μας, ξέρεις.
Στις αναμεταξύ τους σχέσεις, οι οντότητες,
για μέρες, προσφέρονται για επαφή,
Μα όταν οι συγκυρίες βαίνουν ενοχλητικές,
Αυτοπιέζονται να εγκαταλείψουν
Και σε απόσταση, να σε κρατήσουν.
Είναι καρπός αγάπης να συγχωρείς,
Ακόμα και να παρεξηγείς –η χιλιομετρική διαφορά δεν βοηθά.
Έχω μέρες να γευτώ κομμάτια καρπούζι
Εβδομάδες, να δω να βρέχει, χρόνια
Που ‘χω γεννηθεί. Διαλογίζομαι τα λερωμένα,
Πως πνίγουν με την παρουσία τους.
Αποτρόπαιο το έγκλημα
της μοναχικότητας στον έρωτα.
Να “χαίρεται” το σώμα, μοναχό, την ηδονή του.
Σα να ‘ναι στον καθρέπτη ο εαυτός
Κι εσύ, αγγίζεις ότι, ξέρεις καλά,
Πως, δεν ποθείς. Από μέρες, το αντίκρισμα
Σε αυτοκτονία, προσκαλεί.¢
Γέμισαν πληγές τα χέρια μου.
Ως ηφαίστειο πανικού αναδυόμενο.
Καμένα χέρια απ’ του ήλιου τη φωτιά,
Που διαπερνά λεύτερο, το διαλυμένο όζον
Και ως χάδι, ακουμπά τη σάρκα μου
Ξύνοντας μαζί, και την υπόληψη μου.
Εν’ αντίο, δύσκολα το ξεστομίζεις.
Ν’ ανοίγεσαι πάντα εσύ, δεν είναι ανεκτό.
Σα τις δουλειές στο σπίτι, να της κάμει ένας,
Κι οι υπόλοιποι να γυροφέρνουν άκαρποι
Με χέρια σταυρωμένα. Καταναλώνοντας
τα αποφθέγματα του ενός, ενόσω
Από αδυναμία, καμπουριάζεις περισσότερο.
Έχει χαρά κι έκλυση άπειρης αγάπης
η πρώτη φορά, επειδή τελείται
με αγαθή καρδιά και δίχως αγωνία προσμονής.
Όταν φυσικά, δεν έχεις καν δει τα απλησίαστα
και κρυφά του αντίθετου σου μέλους,
ως προορισμού.
Πλέον, κι αυτό έχει μολυνθεί.
Η ωρίμανση προετοιμασίας, πριν την επαφή.
Γνωρίζοντας με αισχρό πλάνο και μέσο,
από νωρίς, οι νεαροί βλαστοί, εκείνο
Που τα μάτια δεν πρέπει να έχουν καν δει.
-Σαν εμπρησμός σε παρθένο δάσος, το οποίο δεν προλαβαίνει,, την νέα βροχή να γευτεί
Την εκδήλωση και το ξύπνημα
των βιταμινών, στο εύφορο έδαφος
Το οποίο αναμένει,
Οι σπόροι του όταν καρπίσουν
Να ‘ναι υγιείς, ως νου και ως πράξη.
Κι όχι, να ψάχνει να καλύπτει βίαια,
Τις διαστροφές
που το κράτος “πρόνοιας” βιάζεται
να μεγαλώσει.
Πως έγινε έτσι ο κόσμος μας.
Δεν επιθυμώ να το χωνέψω.
Σαν ξεβρασμένο στην ακτή, ναυάγιο
Ενός μεγαλεπήβολου σχεδίου ανακατασκευής
Απόψεων και προτύπων, άλλοτε
Ασφαλή αραγμένων. Μα,
από κάποιο κουτό χέρι,
Η ισορροπία διαταράχτηκε
Και πλέον στις “ακτές”, βλέπω ερείπια
Ανθρώπων. Συναντώ
Μολυσματικές ασθένειες συμπεριφορών
Και αρκετές γυναίκες ως κοκότες
Να μετακομίζουν καθημερινά.
Σε βαψίματα. Σε δουλειές, ψυχές, κι αισθήματα.
Η ζωή χρειάζεται ανθρωπιά, παρόλα τα λάθη.
Πόσο κοπιώδες είναι να μετράς καθημερινά
λόγια και πράξεις, ώστε, να φέρεσαι ώριμα.,
Μα άστο αυτό. Απλά, να σέβεσαι εσένα
Μέσω της καλλιέργειας σεβασμού
που δείχνεις στους άλλους. Ώστε να καταφέρνεις να συμβιώνεις στο ίδιο σπίτι.
Εκτός, κι αν αντέχουν την εντύπωση,
Πως η “τέλεια” ζωή τους, δεν συμπαραστέκεται στην προσωπική σου, επειδή αντιδράς
Και δεν συνερίζεσαι τα προβλήματα
Που η απουσία σου,
από τον κύκλο επιρροής τους,
Δημιουργούνται
Τότε, η ανθρωπιά, προφασίζεται ένα λόγο!
Να βγει στους γύρω χώρους ή εξωτερικούς διαδρόμους, σάμπως και γλιτώσει
Τον τυφώνα, που μέσα στους τέσσερις τοίχους,
ειν’ έτοιμος να εγερθεί¢
Αν σε αφήσω να με χτίζεις, όπως νομίζεις, Ξέχασε με καλύτερα
“Ακούω” να το μεταδίδω στους άλλους,
Όχι όμως, για το καλό του ιδίου μου εαυτού.
Αν φερνόμουν σε μένα, όπως θα επέλεγα
Όντας ήδη σε σχέση, δηλαδή, με τρυφερότητα,
Τότε, οι υπόλοιπες διαπροσωπικές σχέσεις
Θα ήταν φορτίο ελαφρύ, καθώς
και οι όποιες αποφάσεις.
Η αυτοϊκανοποίηση, είναι,
Σα να τοποθετείς τον εαυτό σου,
στη θέση ενός βιασμένου σώματος
Προσώπου, του οποίου, πια, το δέρμα
Παραμένει βρώμικο, παρόλα τα ντους,
Παρόλη την μη υποστήριξη της οικογένειας.
Παρόλη τη συγγένεια με το ανθρώπινο είδος¢
Ότι γράφω, είναι, όσα ζω.
Παρτίδα πόκερ με τον εαυτό μου.
Δεν πιάνει, πλέον, το πάσο, ούτε
Του κρουπιέρη ο έλεγχος ή η ειρωνεία.
Η ζωή επιμένει να με διδάσκει
Μα δε προβιβάζομαι.
ΤΕΛΟΣ
Γεράσιμος Μηνάς 2002
