Σελίδες ημερολογίου

Αισθανόταν άνετα σήμερα. Ήταν Σάββατο. Γι’ αυτό.
Είχε μόλις ξεκινήσει να διαβάζει ένα κείμενο που δανείστηκε από μια βιβλιοθήκη. Πρώτη φορά, στοίχιζε κάθε φράση, σα να έβλεπε, κάθε εικόνα. Συνεπαρμένος με κάθε διάλογο, στο χώρο και τον τόπο, που τα λόγια επιθυμούσαν. Ξεχειλίζοντας τα συναισθήματα. Χρησιμοποιώντας ειδική χροιά. Βαπτίζοντας ένα βλέμμα, μικρό πετραδάκι που σχημάτιζε αραιούς κύκλους, σε επιφάνεια νερού.
Ο τριανταπεντάρης –όπου να ‘ναι- νέος άντρας, θυμήθηκε αυτόματα το προηγούμενο καλοκαίρι, όταν η μοίρα οδηγούσε το αμάξι. Όταν γύρισε και είπε στη συγγενή του: κοίτα, η θάλασσα, μ’ έναν παιδικό ενθουσιασμό. Στο μετρημένο και σοβαρό, με διακοσμητικά στοιχεία, χιούμορ, χαρακτήρα του. Εκείνη μόλις, πριν λίγες ημέρες, στο τηλέφωνο, του είχε, ειλικρινά μηνύσει, πως θα έβρισκε εκείνος, ένα τρόπο, όλη του η ευαισθησία που έδειχνε στο χαρτί, να αγγίξει, σα χάδι σε πρόσωπο, μια γυναικεία ψυχή.
Μα “δεν” της απάντησε. Ο ίδιος έβλεπε την παρουσία του στο σπίτι, ως φιλοξενούμενου που ετοιμαζόταν να φύγει. Να δει τον κόσμο. Ν’ αντλήσει εικόνες, αισθήσεις. Καταγραμμένες στο χαρτί, κι εκείνες. Σα βόλτα στα στενά κάποιας παραδοσιακής πόλης. Όπου δεν έφτασε, είτε λόγω έλλειψης χρημάτων, είτε δεν είχε την παρέα τη φωτεινή. Να τον αγκαλιάζει. Σαφώς τούτο του έλειπε.
Την ονόμασε Φωτεινή. Περιδιαβαίνοντας τα μονοπάτια της σκέψης, σα να βρισκόταν εκεί που ο ίδιος επιθυμούσε. Ξεκινώντας να περιγράφει καθετί, σα να ανέπνεε ο ίδιος, εκεί. κοιτώντας τη γωνία ενός σπιτιού που προσπερνούσε, πεζός. Ποια πρόσωπα του έβγαζαν, συναισθήματα ανθρωπιάς. Αδύναμος εμπρός στη στρωμένη και σίγουρη ζωή, άλλων. Φέρνοντας στο νου, τι εξυπηρετούσαν όσα συναντούσε: Οι εφημερίδες που κρέμονταν στο περίπτερο, σε σειρά. Οι άνθρωποι που βάδιζαν μόνοι. Οι οδηγοί που δεν ελάττωναν ταχύτητα, βλέποντας σε από μακριά να διασχίζεις το δρόμο. Η ανάγκη να μπεις στο συλλογισμό, ανθρώπων και ανθρώπων, καθένας στον τόπο και το χώρο, που επηρεάζει το είναι. αδιαμφισβήτητα.
Η ηρεμία, έχοντας ένα δυο δέντρα, έξω απ’ το παράθυρο. Η πίεση της βαβούρας, με ψηλά κτίρια και άδεια μπαλκόνια. Ο βίος του αγρότη ή του βοσκού. Να διασχίζεις καθημερινά, γέφυρες ή θαλάσσιες διόδους, αν είσαι υπάλληλος σε επιβατικό πλοίο.
Να επιστρέφεις σπίτι, έχοντας ολοκληρώσει άλλη μία διαδρομή, πάνω κάτω, ως οδηγός τρένου. Επιστρέφοντας στο χώρο και το τόνο που ανήκει το διαμέρισμα ή εσύ ο ίδιος το χαρακτηρίζεις.
Ήταν Σάββατο. Γι’ αυτό. Είχε χρόνο να σκεφτεί. Ν’ απομονωθεί αν το ήθελε. Να χαρεί, ότι ζούσε. Σε μια γλυκιά εναρμόνιση με τη φύση και μόνο. Αφήνοντας σα απολιθωμένα κλαριά, τα οικοδομήματα. Να έχουν ήδη ολοκληρώσει το ρόλο τους. Σίγουρος εκείνος. Πως και αλλού θα του ήταν δυνατό, να μετοικήσει. Έκανε κρύο σήμερα. Σηκώθηκε ν’ ανάψει το καλοριφέρ.
Ύστερα κάθισε ξανά, με την τηλεόραση ανοιχτή: μια κοινωνία, όπου όλοι δραστηριοποιούνται. Μια στιγμή είδε ένα γυναικείο πρόσωπο –όσο κοντινά στην ηλικία του, υπολόγιζε- που του άρεσε, μπορεί και όχι. Κι ήταν σα να τον κοιτούσε κι αυτή. Ανθρώπινα. Ευλαβικά. Με αγάπη.
Μα εκείνος, τους τελευταίους λιγοστούς μήνες, χρειαζόταν κάποια να τον αγκαλιάσει αληθινά, έχοντας τη παλάμη της πάνω στη δική του. Εδώ. Τώρα.
Μα η πραγματικότητα, μετά από εκείνο το Σάββατο, ξημερώνοντας η Κυριακή, δεν ερχόταν να βοηθήσει.
Ο νέος άντρας τον τελευταίο καιρό, αισθανόταν πιο δυνατός εσωτερικά, μα ετούτο δεν έφτανε.
Κοιτούσε τώρα το χαρτί, και με πλήρη συναίσθηση αναλογιζόταν αν έπρεπε ν’ ακολουθήσει την μορφή, του πνευματικού μόχθου.
Η ζωή είναι μικρή, σκέφτηκε.
Άφησε το φάντασμα των χαμένων νιάτων, ελεύθερο πλέον να φύγει μακριά. Δεν ήξερε εκείνος τι ήθελε. Γιατί έγιναν όλα, τόσο δύσκολα. Τόσο βαρετά.
Τόσος χρόνος. Τόση μη, άνεση.