Όλα όσα θέλω να σου πω

Αρκεί να μην είσαι λυπημένη.
Επειδή τούτο δεν το αντέχω.
Τα όμορφα Ανοιξιάτικα βράδια, που μοιάζουν να είναι μόνο μια εικόνα.
Ένας άντρας με μια γυναίκα, σ’ ένα πεζούλι, κάτω από μια κληματαριά. Να σου κρατώ την παλάμη, τόσο λευκή και ωραία, σα κάτι ξέχωρο από τον κόσμο, όπως η γυναικεία ομορφιά. Τα μάτια σου που κοιτούν όλο τον κόσμο που έχω να σου διηγηθώ. Τόσο ήρεμος, αγαπημένη. Γεμάτος από απλές εικόνες, αληθινών ανθρώπων, που μόνη επιθυμία παραμένει η καθαρότητα του νου. Σα γλυκό στη γυάλα, πάντα έτοιμος ο καλός λόγος. Να κεραστεί με αποδοχή και πανανθρώπινη αγάπη.
Η ζωή είναι πολύ όμορφη, μα και μικρή σε διάρκεια των ωρών, που πρέπει να διαβούν, ανά ημέρα. Μόνο όταν έχεις ηρεμία, πασπαλίζεις, ορισμένες ώρες, με δικό σου φως. Αφού έχεις ζωή, μέσα σου. Μια αίσθηση που θα φύγει, ενόσω θα γέρνει μακριά, ο ήλιος, χάνοντας το όμορφο απαλό, κίτρινο. Επειδή η εικόνα μιλά πιο δυνατά από τα πιο ουσιαστικά ποιήματα, που πρέπει να τους ρίξεις φως, για να τα διαβάσεις.
Τα μάτια σου, όλες οι αγαπημένες ταινίες, με τη ψυχή μου. Ο χρόνος που φέρνω σ’ εσένα, από δικά μου αγκυροβόλια, όπου υφίστασαι μόνο εσύ. Εσύ αφήνεις περιθώριο σ’ όλα τα άλλα. Στην άκρη απ’ τις σελίδες του βιβλίου της ζωής. Επειδή τούτο είναι ο προορισμός του καθένα. Σου μιλώ σα να μείναμε μόνοι στη γη. Αληθινοί όπως καθετί καθαρό, που δεν πουλιέται, μήτε αγοράζεται. Ούτε έχει μολυνθεί.
Η μόνη ημερομηνία λήξεως, είναι όταν πρέπει να αφήσουμε τούτο το σώμα, σε μια γωνιά. Όπου οι δικοί μας, μας τιμούν με μνημόσυνα. Ώσπου κι εκείνοι, ν’ αναζητήσουν προσωπικές στιγμές ηρεμίας. Το κίτρινο φως. Κάτι προσωπικό, που ζει μια στιγμή. Εκτός περιβάλλοντος, έστω κι αν έχει κάποια δύναμη να σ’ επηρεάσει.
Σπάνιο να σ’ ανακαλύπτω. Σπάνιο να το βλέπεις αυτό, αγαπημένη. Σπάνιο και το βλέμμα στα μάτια σου, που ούτε τα πιο καλλιγραφικά γράμματα, ή οι αρτιότεροι λόγοι, δεν κλέβουν καν, κάτι απ’ το θάμπος σου. Τούτο είναι η ανθρώπινη υπόσταση, η λυτρωτική, ενόσω γύρω συνήθως, όλα, μαυρίζουν. Με κόπο, οτιδήποτε, να φέρει ευχαρίστηση. Κόπο, ναι. Μα υφίσταται και ο χαμένος χρόνος που σπαταλούν οι μέρες οι ίδιες, λες και θα ζήσουμε αιώνια.
Μα εγώ είδα μόνο εσένα. Σα να ‘σουν εδώ, οπτασία, παρουσία, τρυφερά λόγια στο μαλακό σου εξωτερικό, που σαν αγγείο ή σαν αρχαίο γυναικείο, αθάνατης ομορφιάς, άγαλμα, συ μόνο προσφέρεις ένα χαμόγελο, στο έργο τέχνης. Δροσίζοντας με, με την ομορφιά, του: υπάρχεις. Λεπτή και καλλίγραμμη κατά τ’ άλλα, άνθρωπος με δικαιώματα και αισθήσεις, γόνιμη κατά πάντα. Επειδή τούτο είναι η γυναίκα. Με υπομονή φέρνει στο κόσμο, καθετί. Υπομονή να ‘χεις, να ανέχεσαι.
Μη ξεχνάς ότι κάπου εκεί γύρω σου, αγαπημένη, βρίσκομαι, παρατηρώντας το βλέμμα σου και την ομορφιά, απ’ την οποία έχω εθιστεί, που να σου πω κάτι περισσότερο, δεν μ’ αφήνεις, ως παρουσία. Δεν προλαβαίνω.
Όλα όσα θέλω να σου πω, είναι τόσα, που μόνο στις Κυπριακές εγχώριες –εκεί- τηλεοπτικές σειρές, συναντάς τόσα συναισθήματα, αληθινά και αγνά. Να πλημμυρίζει η καρδιά σου, συγκίνηση. Τόση που να καταλαβαίνεις πως είσαι άνθρωπος, μικρός, αγάπη μου. Προσγειωμένος αν προτιμάς. Αγαπώντας όλα τα λουλούδια, ιδιαίτερα εκείνα που θ’ αρκούσαν από μόνα τους, σ’ έναν ζωγραφικό πίνακα. Που προσπαθεί απλά, ν’ αφουγκραστεί, τη δική σου γλυκύτητα. Μόνο όταν σε έχω μπροστά μου. Να ‘ναι τα μάτια, να ‘χουν ένα ή δυο χρώματα, που ποτέ δεν αλλοιώνονται, σε ψύχος ή καύσωνα.
Συναισθήματα, σα τρυφερή αγκαλιά. Μάγουλο με μάγουλο. Που να ‘σαι, που βρίσκεσαι. Γιατί δε σ’ αγκαλιάζω. Η παλάμη σου, αγαπημένη, στο μάγουλο, στα μαλλιά, ως πόσο μ’ ανακουφίζει. «Εσένα αγαπώ», μιλάς, η ψυχή μου, λυτρώνεται. Φτερουγίζει, αποκτά κτύπο καρδιάς. Κτύπο αναπνοής. Σκοπό. Ως ένα μέρος απ’ τ’ ανθρώπινο, τούτο, ον, που κοίταξε πώς να κατοικήσει τη γη, μ’ αγνόησε τα συναισθήματα, καρδιά μου. Τα προκαταρκτικά της καρδιάς, που μόνο μ’ αγάπη γνήσια, μοναδική, ξεδιπλώνεται.
Σα την υφή των πετάλων ενός λουλουδιού. Λουλούδι. Δεν είναι πανέμορφη λέξη; Λουλούδι στο αυτί σου. Τρέμοντας στην παλάμη σου, για τούτη την αίσθηση. Να σ’ αγγίζει ένα ον, που γεννά έναν ανθρώπινο κλώνο, απ’ την αρχή.
Όλες οι φορές που σ’ είδα. Όλες οι φορές που με το βλέμμα, μοναχά, σ’ αγκάλιασα. Όλες οι εικόνες της καθημερινής ζωής, ενόσω δήλωναν: οικογένεια. Ευθύνη. Το δικό μας κάστρο και άσυλο, αναπνέοντας μια ακόμη μέρα, έναν ακόμη, μήνα. Η υπόλοιπη ζωή που στην αρχή μοιάζει ατελείωτη.
Έως τη στιγμή, που δημιουργείται σιγά σιγά, ένα κενό, δίχως ένα ταίρι, χάρη στην ύπαρξη από ανάλογο γονίδιο, φαίνεται. Αρκεί να μην αλλάξουμε γνώμη στη συνέχεια. Μην αδιαφορήσουμε, σε μια από κείνες τις στιγμές που γινόμαστε αχάριστοι. Αποκαρδιωμένοι απ’ όλα τα προβλήματα, που σκληραίνουν τη καρδιά.
Έλα, ν’ ακούσω τον κτύπο της καρδιάς σου, γλυκιά μου γυναίκα. Έλα να σε δω. Ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο μου, από σένα, μι’ αγκαλιά, να δεις πως, θα με συγκινήσει.
Προσπαθώ, τις μοναχικές ώρες, να σ’ αντικαταστήσω με αγαπημένη μουσική, που απλά, είναι φωνές ξένες, ζωές ξένες. Τι ταλέντο έχουν αυτοί οι άνθρωποι, να γεννούν μουσική. Πραγματικά, τους θαυμάζω.
Το ανθρώπινο σώμα, περιέργως, είναι σταθερά ζεστό, στους 36 βαθμούς κελσίου.
Άσε με μόνο να σε κοιτώ. Χαμογέλα ντροπαλά, αγάπη μου, που μ’ αρέσει.
Τούτα τα λόγια, αγαπημένη, είναι μόνο για σε.
Μόνο για σε.

Δεν κουράζεσαι, πες μου, να διαβάζεις μόνο, γι’ αγάπη και καλοσύνη, μα να μη τη ζεις; Να μη δημιουργείς με τη μορφή σου, από κοντά, χαμόγελο μ’ αγάπη και στόχο αιώνιο.. προς το ταίρι που βλέπετε μόνο, αχνά, τον ιστό που υφαίνεται. Είναι υγιής αυτός ο ιστός. Δεν υφαίνεται για να αφήσει ένα κενό στη φύση, όπως το πετούμενο που εξαφανίζει με μια χαψιά, η αράχνη.
Ο ιστός είναι η συζήτηση.
Να σε ακούσω, μόνο, θέλω, κοιτώντας τα μάτια σου. Προσπαθώντας να βρω όλες τις απαντήσεις, μέσα σου, απλώς κοιτώντας σε.
Να ‘ξερες, αγάπη μου, πόσο με συγκινούν όμως, όλες οι εικόνες τρυφερότητας και στοργής, στις ταινίες. Γιατί τελευταία, με συγκινούν τόσο; Αν έχεις εσύ, μια απάντηση.
Τα υπόλοιπα, αγάπη μου, θα στα πω και θα σ’ ακούσω, κατ’ ιδίαν.
Φιλάκια.

Γεράσιμος Μηνάς 2007