Ήλιος

Είδα τα χαραγμένα χαρακτηριστικά
Του ανθρώπου.
Σαν φαγωμένα δίχτυα στην προβλήτα.
Σαν καυτός ήλιος στο χώμα,
Καίγοντας τα γυμνά πόδια.

Η γνωριμία ενός ανθρώπου
Είναι όπως το πράσινο λεμόνι
Αφήνοντας το στο τραπέζι,
Παρατηρώντας,
Σε πόσες ημέρες, θα κιτρινίσει.

Στον καθένα αξίζει η εποχή
που διανύει.
Οπότε,
Μην επιθυμείς επιστροφή
Αγαπημένων σου προσώπων.

Όπως υποκρίνεσαι
ότι είσαι κάτι άλλο
Από εκείνο
που θα έπρεπε να είσαι.
Με την ίδια ευκολία

που το ένα δέκατο του παγόβουνου
Καταφέρνει να στέκεται στην επιφάνεια’
Ευτυχώς ο άνθρωπος
Δεν ξέρει, πως θα αισθανθεί, αύριο.
Τι θα πει, τι θα εκφράσει.

Ποια στιγμή,
Απόλυτα ειλικρινής,
θα σκύψει στο πρόβλημα τους,
Αναμένοντας
μια δροσερή αύρα.

* *

Το φως από το ανοιχτό παράθυρο
Είναι ο άνθρωπος
που μου μιλά.
Επικοινωνεί μαζί μου.
Αρκετοί άνθρωποι,

Έχουν περάσει το σημείο
Χωρίς επιστροφή.
Δεν φταίνε, όμως, οι ίδιοι.
Ούτε οι βαμμένες εταίρες
που κυκλοφορούν ανάμεσα μας.

Παλαιότερα ξεχώριζαν.
Πλέον,
Κανείς δεν τις αποφεύγει.
Αντίθετα,
Διοργανώνουν διαγωνισμούς.

* *

Δεν μου αρέσει να ακούω για μοναξιά.
Ούτε να μιλώ για εκείνη.
Έτσι, πιστή,
που είναι.
Σε αντίθεση με το πραγματικό φύλο.

Και τις πικρίες
που μου ‘χει σταλάξει.
Σαν κρύο ντους, χειμώνα,
Κατά την προπαίδευση,
Σε περίοδο κατάταξης.

Σαν τσιμέντο
που στρώθηκε
Σε μια όμορφη πλαγιά.
Άλλοτε καλυμμένη
Με λιτά ξερόχορτα.

* *

Οι άνθρωποι.
Δεν σέβονται τίποτα, πλέον.
Δεν έχουν λόγο, να σεβαστούν.
Τους ενώνει η στέρηση,
Ενώ έχουν τα πάντα.

Τους αποκαρδιώνει ο χρόνος
Που περνά,
Οπότε,
Προφασίζονται την διατάραξη
Ως μέσο, προσωρινό,

Για την κρυφή τους κατάθλιψη.
Ζωηροί και “παμφάγοι”.
Ψυχές,
που εύχεσαι, πολύ άμεσα
όπως κι οι ίδιοι, για σένα,

Το χειρότερο.
Το μίσος μας ενώνει.
Μα αν ξύσω
Την φλούδα του λεμονιού τους,
Θα βρωμίσει όλο το δωμάτιο.

* *

Αρκετά, σας ανέχτηκα,
Γυναίκες’
Το κράτος,
Που πολεμά τον πολιτισμό,
Με ελλιπή κονδύλια.

Τους άγγλους
που δεν χρησιμοποιούν το Ευρώ.
Τη διαστροφή και την ηθική,
Μαζί!
Την γειτονική ταβέρνα,

που δεν σέβεται τους γείτονες.
Αρκετά ανέχτηκα
τους φελλούς,
Που ακόμη επιπλέουν.
Αρκετά ανέχτηκα

Το θέλω, με το: Δεν μπορώ.
Το πρέπει, με το: δεν μου χρειάζεται.
Τα λόγια τα μεγάλα.
Τον μη σεβασμό στο περιβάλλον.
Χαρτιά κατεστραμμένα, με αερολογίες.

Να μην έχουν οι άνθρωποι,
Τα άκρως απαραίτητα,
Στην ζωή.
Σπίτι, έπιπλα, τροφή.
Εργασία.

Αρκετά ανέχτηκα την προκλητικότητα,
Τον εμετό της αδιαφορίας.
Να μην χαίρομαι μια ηρεμία,
που ταιριάζει, εποχιακά,
Στον λογισμό μου.

Δυστυχώς,
Εξακολουθώ να ανέχομαι
Την παγκόσμια φτώχεια.
Την ασιτία
Της ψυχής.

* *

Ο ήλιος κρύφτηκε
Πίσω από μουντά, γκρι, σύννεφα.
Εν μέσω καλοκαιρινής μπόρας.
Δροσιά πολύτιμη.
Πόσο την είχα ανάγκη’

Η ζωή, σαν γειτονιά,
Αποδεικνύεται κάλπικη λίρα.
Ενόσω οι απλοί άνθρωποι,
βαπτίζονται άνθρωποι,
Με απλήρωτους λογαριασμούς.

Να τουρτουρίζεις τον χειμώνα,
Να διψάς το καλοκαίρι.
Να μην έχεις το προβάδισμα
στην συνομιλία,
Τηλεφωνώντας σε κάποιον.

Καλοκαιρινή μπόρα.
Σαν Φθινοπωρινό βράδυ.
Μελαγχολικό.
Σαν βρύση
όταν στάζει, ηθελημένα.

* *

Κάποτε η Αθήνα,
ήταν γεμάτη δέντρα,
Νεοκλασικά. Κτίρια, θαύμα αρχιτεκτονικής.
Όταν οι άντρες,
Έδειχναν έλεος σε γυναίκες.

Σαν Φθινοπωρινό απόγευμα.
Όπου δυστυχώς,
Ο Ήλιος δύει νωρίτερα.
Βαπτίζοντας,
Ρομαντικά,

Τις ώρες της περισυλλογής.
Δροσιά πολύτιμη.
Μελαγχολική.
Συγκινησιακά φορτισμένη.
Ο βασιλικός, ποτίστηκε αδρά.

* *

Δροσερό βράδυ.
Μόνο το σώμα μου,
Ζεσταίνει το στρώμα.
Άραγε,
Πως διατηρείται σε συγκεκριμένη θερμοκρασία.

Πως διατηρείται η αγάπη.
Η ωρίμανση του πράσινου λεμονιού.
Δραστηριοποιείται’
Η ζωή δυστυχώς,
Δεν έχει ήχο surround.

Περισσότερο θυμίζει κρύα χειραψία.
Ασφουγγάριστο πάτωμα.
Το μόνο που δέχομαι,
Είναι η απόγνωση.
Τούτο, φωνάζει ο κόσμος –τέλμα.

Παρόλα αυτά,
Καλούμε τις μικρές χαρές.
Τις μοναδικές,
Όσο ζούμε ακόμη.
Μη πεθαίνοντας
Σε κάποιο λεωφορείο,
Νέοι
Ή γηραιότεροι.
Μη προλαβαίνοντας,
Λίγες χαρές ακόμη.

Λίγες αγκαλιές ακόμη.
Όλους μας πιάνει η ανάγκη,
Να αγκαλιάσουμε το μαξιλάρι,
Έστω, για μια φορά.
Μια φορά, σαν συναυλία,

Με έναν κοινό σκοπό,
Πραγματικής φιλανθρωπίας.
Πραγματικής ευγνωμοσύνης
Στην ανθρώπινη υπόσταση.
Με θετική σκέψη.

Εμείς,
που βιώσαμε την πτώση
Του τείχους του Αίσχους,
Ενόσω χώριζε,
Δύο Γερμανίες.

Εμείς,
που απαιτούμε,
Τροφή για όλους,
Αναλόγως όπως κυκλοφορεί το αίμα
Στις καρδιές μας.

Η συγκίνηση,
Από τις καρδιές μας.
Εμείς,
Που δεν ζήσαμε, Βιετνάμ.
Ή το τέλος του κόσμου.

-παρά λίγο.
Έβλεπες ήλιο και τότε.
Αστέρια. Βίωνες εκλείψεις.
Παλίρροιες. Πνιγμούς.
Θανάτους.

Μακάρι να ζούσανε όλοι.
Ενωμένοι, όμως,
Όλοι.
Μακάρι να είχαμε να διηγηθούμε
Στα παιδιά μας

Περισσότερα, ειρηνικά,
Σημαντικά πράγματα.
Μακάρι να μην ήσουν,
Μη μπολιασμένο κλαδί.
Μακάρι να σε έβλεπε ο ήλιος.

Μακάρι να μην χόντραινε η φωνή σου
Λόγω τσιγάρου.
Μακάρι να μην χτυπούσαν
Τα παιδιά του, οι γονείς’
Οι ημερομίσθιοι

Δεν έχουν, πλέον, την δύναμη
Να λύσουν το οικονομικό πρόβλημα
Της παγκόσμιας φτώχειας.
Μόνο οι εξουσιαστές.
Που δαπανούν, μόνο, νόμους.

Διαγράφοντας
Ή επιτρέποντας,
και άλλα χρέη.
Σημαντικές στιγμές,
που αύριο ξεχνιούνται.

Όχι,
Αν προσπαθήσουμε,
Η συγκλονιστική στιγμή
Ενόσω ένα κορίτσι,
που μόλις και θα πέθαινε,

Στην “μακρινή” Αφρική,
Πλέον,
Κατέχει πτυχίο πανεπιστημίου. Ναι.
Τι πιο συγκλονιστικό,
Απ’ το να σε βλέπω να χαμογελάς.

* *

Προνόμιο να είσαι άνθρωπος.
Όχι αιώνιο πλάσμα.
Βιώνοντας, έστω και μόνος,
Παγκόσμιες αλλαγές.
Η φωνή σου δεν ακούγεται.

Όλοι επιθυμούν, ναι, κάτι καλύτερο.
Τη λύση.
Ζήστε.
Πριν τον εμβολιασμό.
Του θανάτου.

Δωρεάν για όλους.
Μαζί.
Προνόμιο να είσαι άνθρωπος.
Άφταστο,
Πράσινο λεμόνι.

Γεράσιμος Μηνάς 2005