ΠΕΙΝΑ

Άραγε η καρδιά μου,

Βαριέται, πότε πότε, να χτυπά,

Επειδή δεν είναι διπλό όργανο,

όπως τα νεφρά;

Άρα,

πώς να επιβραδύνει,

παραδίδοντας τη σειρά της, τακτικά,

Και εκείνη.

Πουλάει κανείς, εύκολα, το νεφρό του,

Για να φάει.

Γνωρίζεις την αξία του;

Ο ίδιος, όχι.

Τώρα,

που η πείνα χτυπά την πόρτα μου,

Κι η ζητιανιά,

Απαιτεί ευγνωμοσύνη.

Σήμερα δεν συναντάς λεπρούς.

Έχει ανακαλυφτεί η θεραπεία.

Αναρωτιέμαι,

Πως είναι,

Να λειώνει κάποιο σημείο, στο σώμα,

Παρομοίως οι δυνάμεις αντίστασης,

Ή αισιοδοξίας.

Πόσο εύκολα, πλέον,

Πετιέται κανείς,

Στο δρόμο.

Βλέποντας γρήγορα τον εαυτό του,

Χωρίς καθαρά εσώρουχα.

Μια ήσυχη γωνιά.

(ίσως για αυτοίαση).

*

Πόσοι παλεύουν για αξιοπρέπεια

Στα του βίου τους.

Δεν σκέφτηκαν, ποτέ,

Να κλέψουν.

Θυμώνοντας, τακτικά,

Με ορισμένο τελικό στόχο.

Πόσοι οργάνωσαν μια ζωή.

Ποιοι είπαν: τα κατάφερα.

Προβλήματα, πλέον,

Δεν με αγγίζουν.

(τους πιστεύεις;)

Τα δικά μου κόκαλα,

Ως γηραιότερος,

Δεν θα σπάσουν.

Αντ’ αυτούμ

Πεινούν για αγάπη.

Αναγνώριση.

(όπως όλοι).

Είναι δυνατόν να πιστέψεις,

Πως μιλώντας για θλίψη

Αφού δεν είναι γόνιμη,

Είναι αρκετή να αγγίξει τους ανθρώπους;

Ποιος ταξιδεύει,

Σ’ έναν μολυσμένο τόπο.

Μα ετούτες είναι έγνοιες,

Κυρίως,

Όσων τα στομάχια,

Τραβούν την προσοχή,

Άδεια όπως είναι,

Από την οσμή

Ενός άπλυτου σώματος.

Το οποίο επιθυμεί, συχνά,

Να νυστάζει

-προτιμότερο από το θυμό του στομαχιού.

(Ή ενός υγιούς, νεανικού, σώματος).

* *

Δεν μου αρέσει η υφή,

Φτηνών φύλλων, χαρτιού.

Ιδιαίτερα,

Μετά από ορισμένο λάθος.

Ούτε επιθυμώ ν’ ανησυχώ,

ότι κοντά μου, στέκεται,

Μια κλειστή πόρτα.

Δίχως μια ελάχιστη ασφάλεια.

Με την ψευδαίσθηση

Μιας ζωής,

Με επαναλαμβανόμενα πιάτα,

Δίχως παρέα.

*

Για πολλά,

Μας έχουν βαπτίσει,

Σ’ αυτή τη ζωή.

Για σκληρότητα, αδιαφορία.

Ευτυχώς, όχι απανθρωπιά.

Γεράσιμος Μηνάς 2005