Οικογένεια

Τι να σου γράψω,

και για ποιες, κοινές, αναμεταξύ μας εμπειρίες

Να σου εξιστορήσω.

Ενόσω ο νέος άνθρωπος, αποφεύγει

Κάθε πιθανότητα δημιουργίας οικογένειας,

Όχι για οικονομικούς λόγους,

Παρά επειδή αναλογίζεται, στο βάθος,

όποια ευθύνη, σε κόπο και χρόνο,

προκειμένου να βοηθηθεί η μαθητική ικανότητα του παιδιού.

Αφού εμείς οι ενήλικες,

Υποστηρίζουμε πλέον, μόνο εξισώσεις χρεών σε κάρτες ή δάνεια.

Το άγχος για τα παραπάνω

Δεν αφήνει περιθώρια υπομονής γι’ αγάπη.

Ενσωμάτωσης μιας νέας κατάστασης ζωής,

στο ήδη βεβαρημένο ψυχικό της υπόστρωμα.

Εκτός κι αν κανείς, με εισόδημα,

Ενός ή δύο επιπλέον μισθών ενός κοινού θνητού,

Χρησιμοποιήσει την γέννηση των παιδιών, προς ψυχαγωγία.

Προβάλλοντας τον ίδιο ως ικανό. Για οικογένεια.

Για να τα βρίσκει με τον εαυτό του,

Άρα μπορεί και συνεργάζεται.

Αρχικά, με το μέλος της σχέσης,

που σταθεροποιήθηκε σε καθεστώς γάμου.

Αργότερα, ως καταξιωμένος, πλέον, ώριμος πολίτης.

Ποιος σκέφτεται, τους πραγματικά, κοινούς θνητούς,

Οι οποίοι συναισθάνονται την ευθύνη των χρημάτων,

που πρόκειται να δαπανήσουν και στο πιο μικρό έξοδο.

Όχι πως ο άνθρωπος δεν διασκεδάζει.

Ή δεν κάνει λάθη. Τουλάχιστον είναι σωματικά υγιής,

κι ο προϋπολογισμός της οικογένειας, διορθώνεται.

Κάπου κάπου, και η συναίσθηση του ανέργου

Διαβαίνοντας οι μέρες, πως του λείπει να εργάζεται.

Του λείπει; Μάλλον το χρειάζεται.

Παρομοίως συναισθάνεται ο νέος γονιός,

τον όγκο όποιων εξόδων, των κληρονόμων του.

Άρα, δεν του χρωστούν τίποτε, παρά σεβασμό.

«Τα έξοδα που έκανες για μένα,

θα τ’ αποπληρώσω στο δικό μου παιδί,

Αν και όταν συναισθανθώ μια μεγάλη ανάγκη, όπως ετούτη.

Κάποια στιγμή,

μου είπες ότι φέρομαι σα να ζω, μόνος.

Με εμπιστεύεσαι;

Άφησε με να αναλάβω ευθύνες.

Να νικήσω τα βάρη μου.

Μήπως και συμφωνήσω, πως ο άνθρωπος,

Ανέκαθεν, ως σώμα,

Δεν πρέπει να υπήρχε.

Παρά μόνο η κοινότυπη εικόνα, συνάντησης,

Ενός άντρα με μια γυναίκα.

Η ησυχία τούτης της εικόνας.

Παρομοίως να μην ανακατεύεσαι».

Ξέρεις τι είναι,

Να υπάρχει ένα εύκαιρο σπίτι,

Κι οι γονείς να απαιτούν να εξακολουθείς να ζεις μαζί τους;

Συναισθάνεσαι τι σημαίνει;

Σου αρνούνται οι γονείς, να μεγαλώσεις!

Αντιλαμβάνεσαι για τι γονείς, πρόκειται.

Και περιμένεις να υπάρξει καλό κλίμα, συζήτησης;

Καταλαβαίνεις για τι, μιλάμε;

Πόση υπομονή να σου δείξω;!

Ξέχασα. Εδώ μιλάμε για βίους κοινών θνητών.

(Πόσα αδέλφια έχουν χωρίσει τα κληρονομικά).

Όπως και τα παιδιά απ’ τους γονείς!

Με ρωτάς, γιατί σου τηλεφωνώ.

Έχω ανάγκη απ’ το χαμόγελο. Το σταθερό.

Σε σχέση. Μεταξύ άντρας και γυναίκας.

Σταθερό.

Όχι ξανά στα ίδια, μετά το τέλος μιας τηλεκωμωδίας.

Ρωτάς αν το πήρα απόφαση –ο γάμος.

Εσύ θα μου αλλάξεις διάθεση. Γνώμη.

Θεραπεία στον καρκίνο, λόγω άγχους.

Στην στενοχώρια, λόγω άγνοιας των γεγονότων».

Τι ξεχωρίζει αυτόν που έχει ελπίδα.

Γιατρός γίνεσαι γιατί αγαπάς τους ανθρώπους.

Μόνο ο Θεός αγαπά τους ανθρώπους.

Εμείς κρίνουμε επιφανειακά.

Ότι κρίνεις, ενδέχεται παροδικά, να γίνεις κι εσύ.

Μη πεις: δε μου έτυχε.

Ανακατεύουμε φαγητά στο στομάχι,

Κι έπειτα απορούμε για πιθανούς εφιάλτες.

Ή κρίσεις θλίψεων, τωρινών πάντοτε.

Τα παιδιά θα φέρουν την αλλαγή;

Εμένα με ρώτησαν αν τα φέρνω βόλτα;

Ασταθής όπως και η αγορά εργασίας.

Η εμπιστοσύνη ανάμεσα μας.

Έρμαια είμαστε, των ανθρώπινων επαφών.

Σκληρόπετσοι, διαρκώς παραπονούμενοι.

Γιατί όλα,

μου φαίνονται τόσο πεζά’

συχνότερα κουράζομαι. Κι απογοητεύομαι.

Αυτό που μου λείπει,

είναι ο ήλιος. Οι βόλτες.

Η αίσθηση, χαλάρωσης, καλοκαίρι. Στις διακοπές.

Οι νέοι χρειάζονται τους νέους.

Εσύ, καλόκαρδη,

Τι;

Γεράσιμος Μηνάς 2005