Αλλαγή τονισμού

Όταν πάψουν τα στάδια,
Σφραγισθούν οι τηλεοράσεις,
Μετανιώσουν οι πετρελαιοπηγές,
Σα πάψει ο θόρυβος και το μίσος,
θα σκεφτώ την μη αυτάρκεια
της ψυχής μου.
Ενόσω θα ηρεμεί το βλέμμα,
από τα μάταια ερεθίσματα.
Όχι πως δεν αξίζει η προσπάθεια
των ανθρώπων να ξεχωρίσουν,
Μ’ ακόμη και τούτο, μ’ αφήνει αδιάφορο.

Αρχικά με φοβίζει η ησυχία,
κι η ατονία των ερεθισμάτων.
Πότε κατάφερα, με διάρκεια,
να είμαι η προσωπικότητα
που δεν αμελεί υποχρεώσεις,
Σαν την μεγιστοποίηση της ευθύνης
Στο ότι ζω, αναπνέω. Υπάρχω.
Εδώ. Γιατί.
Ποιος προσέχει ότι ζεις.
Ποιος σε ηρεμεί,
Σε καθαρίζει, μετά τη βροχή.

Φροντίζει να δεις,
Γιατί πρέπει να συνεχίσεις¢
Όταν βρισκόμουν σε σύγχυση,
μια μορφή αγγέλου,
Ανήγγειλε τα γεγονότα του βίου μου,
ή με ηρεμούσε.
Κι εγώ, θυμόμουν, το συμβάν.
Ακόμη και τώρα.
Όπως οι τραγικοί θάνατοι
ή ανθρώπους σε κίνηση, μες τα αίματα.
Πλέον, δεν σκηνοθετώ άλλες βιαιότητες.

Δεν επιθυμώ άλλη προσοχή.
Παρόλο
που δεν απαλλάσσω εμένα από
λάθος υπολογισμούς.
Πότε και πως
θα ξυπνήσει μια στιγμή,
Η ξαφνική ριπή ενός παγερού αέρα.
Σα πάψουν οι μετακινήσεις,
Αδειάσουν τα κτίρια,
Γκρεμιστούν όσα καταφύγια φιλοξενούν εγκληματίες,
Ίσως τότε, ηρεμήσει η ψυχή,

Χαθεί το πείσμα ενός λαού.
Η περηφάνια του.
Σταματήσουν να εξυψώνονται οι πέτρες
Η διαλεχτή ομαδοποίηση τους,
Η εξύψωση καθενός μνημείου και ηπείρου,
Ως νέου προτύπου, πια,
εν τω μέσω νέων μαθησιακών ετών.
Ανησυχία και χρόνος χαμένος.
Τσιγάρα, ποτό, η νύχτα με τα γλυκά φώτα.
Ζαλισμένα μάτια, ανήσυχα βλέμματα.
Όσους αφήνουμε. Κουρασμένη ακοή.

*

Ποικιλία από θέματα,
Να νευριάζω στιγμιαία, οριακά.
Εύκαιρη βρισιά,
Εύκολη προκλητικότητα,
Προθυμία για λάθη,
Κοινωνία καμωμένη από λάθη.
Κόποι γυμνοί στις προθέσεις.
Πληρωμένοι “δολοφόνοι” δικών μας ιδεών,
Με γεμάτα πορτοφόλια.
Η ξαφνική ριπή του ανέμου
Δεν κάνει διακρίσεις,

Προσωρινά, λόγω τοπικής
Γήινης, δικαιοσύνης.
Σπάνιας όμως, λόγω δικής μας άγνοιας¢
Όταν πάψει το θάρρος,
Στραγγαλιστεί το θράσος,
Αποθηκευτούν τα λόγια,
Ενδεχομένως καούν
Εφήμερα περισπούδαστα λόγια,
Σα πάψουν οι νωπές οι χαρές,
Ξεχωρίσουν τ’ αληθινά από κέφι καρδιάς, δάκρυα,
ο άνθρωπος θα σταθεί με κεφάλι όρθιο.

Όχι από περηφάνια, εννοείται ψηλά.
Παρόλα αυτά, οι συνήθειες οι απλοϊκές,
δεν θα πάψουν.
Χαρακτηριστικό μας γνώρισμα,
Η ετοιμασία φαγητού.
Καθαριότητα, οργάνωση προμηθειών.
Χρόνος πλέον γι’ ακτίνες ήλιου,
Για αλλαγή τονισμού, σε αξίες.
Μιλούν, παρουσιάζονται¢
Ζεσταίνω το σημείο που κάθομαι,
Πιθανόν και τη σχέση μου με τον Δημιουργό.

Γεράσιμος Μηνάς 2004