ημέρα κρίσεως

Ο Θεός,
Με κάποιο τρόπο,
Πρέπει ν’ αποδείξει,
Ότι είναι Θεός.

Με φοβέρα.
Στραβώνοντας το πόδι σου.

Αφήνοντας σε άνεργο.

προς ..ταπείνωση σου.

-

Ψέμα,
κι ότι δεν Θες,
το θάνατο του αμαρτωλού.
(το ασανσέρ στ’ όνειρο..
οι φωτιές.
Η ψυχή που μόλις έβγαινε,
Ξυπνώντας).
που πολύ εύκολα,
Ήμουν ικανός, να την αφήσω να φύγει.

*

Θα σταθώ,
Εμπρός στον περήφανο θυμό Σου,
Απολογούμενος,
Για τον εμφύλιο,
Αναμεταξύ μας,
-με επιβεβαιωμένο τέλος-
Πόλεμο.

Διαβεβαιώνοντας Σε,
-ενόσω,
δέχομαι, πλέον,
την ήττα-

πως, για Σένα,
Δεν χρειάζονται όλοι.
(όπως μεταξύ μας, εδώ,
Κύριε Γαλανέ).

* *

Τα πόδια μου είναι κουρασμένα.
Ο εγωισμός μου πεσμένος.
Πρέπει να πάω κι εγώ,
σε πόρνη.

Αρκετά πήγα κόντρα στη φύση μου.

Αρκετές ευκαιρίες,
έχασα.
(ποτέ μου δεν εννόησα,
τι χαρά,
βρίσκουν,
οι γυναίκες,
στον έρωτα).

Και πόσο,
Ένα μικρό κομμάτι του εαυτού,
Ορίζει το νου,
Την ελευθερία,
που μεταφράζεται σε Αποχή,
Επειδή είμαστε,
..Ήμασταν,
νέοι,
Άρα χρειαζόμαστε χώρο,

Για να πληρώνουν οι άλλοι,
τις λάθος μας επιλογές.

-

Ας είμαστε δίκαιοι.
Εσύ,
έχεις το μαχαίρι,
Εσύ,
Προσφέρεις,
τις επιλογές.

Το ξέρω,
πως κοντά Σου,
θα είμαι ήρεμος.

-

Πόσο ήρεμος,
όμως,
Μπορεί,
να είναι,
κάποιος,
Δίχως αγάπη,

Έμπρακτη.

ίσως γι’ αυτό,
μ’ Άφησες,
μόνο,
Για να σταθώ,
κοντά Σου,
που ‘σαι η πηγή,
και το φως,
Που δεν πληρώνει,
λογαριασμό.

Σε κανέναν εκμεταλλευτή.

-

Τόσοι και τόσοι,
Που καταστρέφουν τις ζωές,
Νέων ανθρώπων.

*

Εγώ,
μόνο απόγνωση,
συναντώ,
Γύρω μου.

Στις εκπομπές.
Στα τραγούδια.
Στον απλό λαό.

-

όλοι κάτι θέλουνε,
Μα όλο απομακρύνονται,
από αυτό.

Επιλέγουν την δυστυχία.
Το κακό.
Την πικρία
και την ανταπόδοση.

-

όχι την υπομονή.
Με την κάθε μέρα,
να περνά.
όλο και πιο κοντά στο θάνατο.

*

Εγώ,
όταν κοιτώ τους ανθρώπους,
βλέπω
Ή σπίτια με υπηρέτες.
όπου τα πάντα μυρίζουν καινούριο.
Ή σπίτια, με ρωγμές,

όπου καθημερινά,
Κάποιος,
πεθαίνει.

Καταλήγοντας
-με την κοινή λογική-
Εμπρός
από ένα παραβάν,
Μη γνωρίζοντας,

πότε θ’ απολογηθεί.

Μη καταλαβαίνοντας,
Πως και γιατί,
Πέθανε.

και τι,
άφησε,
πίσω.

-

Μια κοινωνία,
όπου το ανθρώπινο κρέας,
Πουλάει

και γερνάει τον νου
-τη θέληση-

Με καταιγιστικούς ρυθμούς.

*

- Τι έκανα στη ζωή μου,
ρωτάς.

Πιο πολύ,
Φοβόμουν ν’ αντιμετωπίσω
τον κόσμο.

Να τον κοιτάξω στα μάτια,

Σαν ψυχρός τοίχος,
όπου τα στοιχεία της φύσης,
μόνο,
Τον αγκάλιασαν.

-

όσους δε βοήθησα,
Μη δίνοντας αίμα
επισκεπτόμενος κάποιο νοσοκομείο,
Να εξεταστώ,

Ως ικανός δότης,
μυελού των οστών.

(προσπερνάμε πολύ εύκολα,
τον θάνατο,
που οφείλεται σ’ εμάς).

Ή ανθρωπιάς.

-

Πέρασα εμπρός σου,
Κι είχαν την εικόνα Σου.
Έτσι γερμένοι, όπως ήταν,
στο πεζοδρόμιο.

Όπου δε ξεχώριζες
την αιτία.
Μόνο την ηλικία.

-

Μα που να βρεθούν χρήματα,
Ή ικανότητα
διάκρισης.











«Ο Θεός, πλησιάζει,
και παίρνει τη ζωή,
Μόνο όποιου,
Την έχει,
βαρεθεί».

Ακόμη
κι εκείνου
που παραδέχεται,

ότι φοβάται;


Την προσπάθεια;

Τη ζωή.

Τη βρωμιά.

Εκεί που κατουράνε οι άλλοι,
-σε πληρωμένες
και απλήρωτες.

-

Τα βράδια περνούν.
Δίχως έρωτα.

- Εννοείς,
sex.

Αυτό έχουν,
όλοι,
στον νου.


Η ικανότερη δικαιολογία,
Για ν’ αποφύγουν τις ενοχές,
-αν όχι τις τύψεις.

Επειδή είναι ζωντανοί.


Τώρα.

-

Ώρες, ημέρες, δεκαετίες,
Από το ξημέρωμα,
Ως τη δύση του ηλίου,
Χωρίς το Λόγο Σου,
στα χέρια.

Απασχολούμενος
με τόσα πολλά,

Ξεχωριστά,

και ..θεσπέσια.


κι η ηρεμία;


Σα να κοιτάς, απλά,
μια γυναίκα,

κι αυτόματα,
να ηρεμείς.

-

Φορές,
γίνομαι ένα με τα σεντόνια,
το στρώμα,

Το σπίτι.

Κάτι ακλόνητο

κάτι
ψυχρό…

Όπου οι τοίχοι του
κοκκινίζουν,

Ξαφνικά

Μήπως και θυμηθείς
Το χρέος σου.


Ημέρες, δεκαετίες

Μια ζωή

χωρίς

συντροφιά.























όταν κοιτώ μια γυναίκα,

Ιδίως,
ένα σέξι θηλυκό,

Μιλώ:
Κοίτα τι στερούμαι.

-

Δικαιωματικά,
μιλώ,

όπως καθετί,
γύρω μου,

επιτρέπεται,
Να συμβαίνει.


Ακόμη κι η χαλαρότητα.

ο κακός δρόμος


που επιτρέπει στους γύρω
Να μην παραδειγματίζονται,

Με κακοδιατηρημένα,
Πρότυπα.


όπου η θλίψη

είναι φορές,

κρυφή αισιοδοξία


προς χαλάρωση.


*

οι άνθρωποι,
μάτια μου

Δε γελούν


Συχνά.

-

Δεν εννοούσα


όχι,
πια.


Με πολλά
Μπορείς να γελάσεις.


Με την μαλθακότητα σου,


Την πεσμένη
διαφημιζόμενη

Ηθική


Με τα καλά των άλλων.


-

πορευόμενος,
προς το θάνατο.


Τον πνευματικό.





Πως μπορώ
να διαφημίσω
στους άλλους

Την κρυφή μου
αισιοδοξία;

όπως ο περήφανος πατέρας,

Με το παιδί,
που δεν δημιουργεί προβλήματα.

κι όλο το “περιφέρει”
Με τους καλούς του τρόπους.

-

Ξέρει καλά,
κανείς,


Να κρύβει,
την κρυφή του αισιοδοξία.


Δήθεν,

πως είναι λυπημένοι,


Ή ψυχοπαθείς

-Αν και πικραμένοι-


Ενώ γνωρίζουν,

πως αισιοδοξούν,
τόσο εύκολα, φορές,
όσο ξημερώνει.

-

Με καθέναν από εμάς,

Να υπολογίζει
τις κινήσεις του.


Αν θα ξεγελάσει.
Αν θα υπερασπιστεί,
περισσότερο,

Τ’ αρρωστημένα του πρότυπα.
Τις μεθόδους διαφυγής,
από ένα συγκροτημένο
οικοδόμημα,

όπως η κοινωνία.

Της δικαιοσύνης
φυσικά.



Η ζωή δεν είναι,
ότι έγινε,
έγινε.

Υπάρχει η τρέχουσα δικαιοσύνη,
όπου ο καθένας τιμωρείται,

Με στέρηση,
ορισμένων πραγμάτων.

(όσο επιμένεις,

Τόσο τιμωρείσαι.


Εκτός από συγκεκριμένους εργοδότες)

-

Υφίσταται,
δυστυχώς,
επίσης,

Η αιώνια Δικαιοσύνη.


όπου κάποιος,
Δεν τιμωρείται εδώ,
Εν ζωή,

Για να δοκιμάζεται η χρήση,
του: συγχωρώ.

Λες και άμα συγχωρήσεις τον εχθρό,

θα μπορέσεις


τελικά,


Να προχωρήσεις.

-

όμως υφίσταται,
η αιώνια τιμωρία.


Εννοούσα,
η Δικαιοσύνη,

η κατάλληλη,


στον καθένα.

προσωπικά,

θα ξαφνιαζόσουν,

ποιους θα έβαζα
στον Παράδεισο.

-

κείνους

που φαινομενικά,

Συμπαθώ.

Που προσέφεραν σ’ εμένα,

Ελπίδα.
Ή με παραδειγμάτισαν,
Με το σίγουρο κύρος τους,
κι όχι με φελλό, κύρος.

-

Βάζοντας μέσα,

τα μικρά παιδιά,
Τους γέρους.

Τους πικραμένους.


Ακόμη κι εκείνους
που με ξέχασαν,

Επειδή φροντίζουν
Έναν νέο άνθρωπο.


-


Εσύ μπορείς,

Να συγχωρήσεις,

μια δολοφόνο μάνα.
Έναν διαστροφικό γείτονα.
Μια κλεμμένη αγάπη.


Κείνον
που μπήζει το δηλητήριο,

μέσα σου.


που γνωρίζεις,

πως είναι κακός,

Μα τον συγχωρείς,
πιο εύκολα.

Έτσι;

Μη δεχόμενος,
την αγάπη.

-

Είτε, βρίσκεσαι εσύ,

Σε μια χαλασμένη
προσωπική
κοινωνία.

όπου παρασύρεσαι, σαν το στάχυ,
στον άνεμο.

Σαν τον σπόρο,
τον χαμένο.


όπου σε κανένα δικαστήριο,


Δεν στέκεται.

*

«Μην πεις,
ότι δεν σε προειδοποίησα.

είτε με Όνειρα.
Είτε με προσφορές.

Είτε με καλούς ανθρώπους».

-

Εγώ τουλάχιστον δεν μετάνιωσα,
που μας έφτιαξα.

Τους ανθρώπους.


«Για τις πράξεις σου,
όμως»

ποτέ.


«τα ίδια σου τα λόγια,
σε δικάζουν».

-

Η αιώνια ανταλλαγή,

Αχαριστίας,

και προσφοράς.


- Δεν θα βρεις,

κάτι καλό,
στους ανθρώπους;


Ίσως μια στάλα

μετάνοιας

Ή μια ζωή,
Μες τη στέρηση.

Η οποία οδηγεί σε αποχή
από το χρέος.


*

όλοι,


Εννοώ,

ΟΛΟΙ,


Από ανέκαθεν,


Αντιδρούσαν,
για κάτι.


Μια αιτία,

τόσο φοβερή


που ψυχραίνει την αγάπη,


Αγνοώντας,
πως έτσι,
Τιμωρείσαι.

-

Με κάτι μικρό,

που λες,
θα επουλωθεί,


κάποτε.


Όταν πάψεις
τη γκρίνια.




Κι όμως


υπάρχει αγάπη.

όπως και η ασυδοσία.

-

ο μυστικός θησαυρός
της αγάπης:

Αγάπη
Ελπίδα

οικειότητα.
Μετάνοια.


ελπίδα.
Υποστήριξη.


Ήσυχος ύπνος.

-

παραδοχή της αδυναμίας.


Κανείς όμως,
Δεν είναι
τόσο απροσάρμοστος,

Ώστε να περιμένει,
τελευταία στιγμή,

Να τον βοηθήσουν.





Μη μου ζητάς

να σου μιλήσω για τον έρωτα


Αφού,

ούτε στον ύπνο μου,

Δεν μου επιτρέπεται,
να κάνω έρωτα.

Λες και έχουμε κάτι υψηλότερο,
Από εμάς τους ίδιους.

-

Κάποια πράγματα
πρέπει να λεχθούν,

Για να δεις,
τι είναι,
ο άνθρωπος.

Η πτώση του.

-

Δεν μετανιώνω για ότι έως τώρα, είπα,

ούτε στο απαγορευμένο
Ημερολόγιο.

Ούτε στα βρωμόχαρτα, σπίτι,
Που ανταλλάζαμε
-ως κατάντια του καιρού μας.

Επειδή,
αυτό είναι ο άνθρωπος

οι κάρτες επιλογής
στο DNA.




Το δέρμα μου,
είναι,
ακόμη,
γυαλιστερό.

Δεν γέρασε

Λες και κρατά τον εαυτό του,
κανείς,

Για το ταίρι,
που ο καθένας,
ονειρεύεται.

Αγνοώντας,
ότι είναι αμαρτωλός,

-μες την Άγνοια του-

όμως,
Αμαρτωλός.

Άρα,
αδικαιολόγητος, κανείς,
Να ζητά οτιδήποτε.

Επειδή το αίμα,
δεν αλλάζει χρώμα.

ούτε ικανότητα, Σωτηρίας.

Άλλο,
αν οι άνθρωποι,
δεν εκτιμούν,
ότι τους προσφέρεται.

Επειδή ο αντίθετος δρόμος,
έχει κενά,

Στη θέση των οποίων,
πιστεύουμε,

ότι παραμονεύουνε,
θεμιτές, εκπλήξεις,
επιτυχίας.

που ορισμένοι μαχητές
της ζωής
-μες την Άγνοια τους-
θα ονόμαζαν,
Ηττοπάθεια.

Ανωριμότητα.


πρόβλημα.




Σκέψου,
πόσα θα έχουν μαζευτεί,

Εμπρός,
στο θρόνο Του.

Φανερά, προς κριτική,
Αφανέρωτα,

Προς εξίσωση.


Φανερά, πλέον,
Προς όλους.


όπου θα μαθευτεί,

Τι έπραξε ο καθένας.

Πόσες φορές έβρισε,
Αδίκησε,
Σκέφτηκε με φθόνο,
Για τον άλλο.

Αν ήταν στ’ αλήθεια,
κάποιος,
καλός,

σκληρός,

Άψυχος.


Αμφιταλαντευόμενος,
Μεταξύ, διδασκαλίας,
και Αυτοκάθαρσης.


Όπως μου είπαν, κάποτε:
Δεν αρκεί ο φόβος,
Για να κρατηθείς,
κοντά Του.

Επειδή,
θες δε θες,

ΠΑΝΤΟΤΕ,
θα βρίσκεται ο τρόπος,
Για να καλυφθεί ο δρόμος,

Ανάμεσα στην αλαζονεία
και την ταπεινότητα.

Ψάξε, για να δεις,
ότι κατά τόπου,
στο έχω αναφέρει.

-

«Εσύ, τι θα πεις,
Εμπρός στο επταμελές;»

ότι υπήρχε
αισιοδοξία,

Μόνο που σκόνταψε,
στο βιβλίο της Αποκάλυψης.

-

Τι κρίμα,
Να τύχει,
στη δική μου γενιά,

Η παγκόσμια καταστροφή.


Μόνο για χιλιάδες νεκρούς,
ακούω.
Για παγκόσμιες πλημμύρες.
Φωτιές.
Καταστροφές.
Πολέμους.

Φονικούς σεισμούς.

καθώς η γη,
συσπάται,
Με πόνους γέννας.

-

Όπως οι πληγές του Φαραώ.


όπως τα 40 χρόνια στην έρημο,
Λόγω αχαριστίας.

-

Πάντα κάποιος,
πρέπει ν’ αποδεικνύει,
πως είναι,
πιο Δυνατός.

Άλλωστε, Εσύ,
μου Δίνεις,
Εσύ, μου Παίρνεις.

Ελευθερία.

Στέρηση, ίσον,
ταπεινότητα.


Για τους απλούς ανθρώπους,

που αγαπάνε,
που και που.

-

όχι τόσο συχνά,
όπως ο Δημιουργός μας.

οι γονείς μας
-όσο αγαπιόνταν.

-

όσο τους άφησαν,
Ν’ αγαπηθούν.

-

οι κακές επιρροές,
στην κοινωνία,

μακριά από μια βοήθεια,
δωρεάν, πότε πότε,

προς συμμόρφωση
-μα Λαβαίνει, αχαριστία.






Περίοδος χάριτος



«Να θυμάσαι,
ότι σε βοήθησα.

Σε κάθε σου,
πρόβλημα.

Με καιρούς, Ανοχής
Με ενέσεις αισιοδοξίας.

Με παραδείγματα συμπαράστασης».

(Μα μη τα λες, αυτά,
Σε ανθρώπους,
που δεν ασχολούνται).

όχι, πλέον,
μες την άγνοια τους,
Περί θρησκείας,

Όμως,
Με επίγνωση,

Τι εννοούν.
Και για ποιο λόγο.

Αφοσιωμένοι,
Στα κοσμικά τους, καθήκοντα.

Επαίτες της δόξας,
Και της πλούσιας επιβίωσης,
πάση θυσία.

Πατώντας πάνω στον καθένα,
Με σίγουρη συνείδηση.

Επειδή οι τελευταίοι,
την πατάνε πιο εύκολα.

Σαφώς επειδή,
έχουν κάτι καλό,
μέσα τους,


που πατάει στη λογική,
κι όσο αντέχει,
Εμπιστεύεται,
λιγότερο εύκολα.

-

Επειδή κάθε άνθρωπος,
Ήρθε εδώ,

Για να ζήσει κι αυτός,

Με τις ευκολίες της εποχής του.

Έστω κι αν οι τελευταίες,
Συχνά,
Τον καταδικάζουν.


Αιωνίως.

-

Στράφι κι ο εγκέφαλος.
Το κέντρο της νοημοσύνης.

*

Άλλος με το προπό του
Άλλος με τα αθλητικά.

Με τις πούδρες
Και τη μόδα.


Χάνοντας ο καθένας το δρόμο του.

Το δρόμο Του.










Τόσοι και τόσοι,
που γεννιόνται,

Για να πράξουν τα ίδια πράγματα,
Έως το τέλος της ζωής τους.

Σχολείο.
Γάμος.
Δουλειά.
Γηρατειά.

θάνατος.


Η ζωή είναι έξοδα
Περιττά,
-ελάχιστα, σημαντικά.

Η ζωή
βγάζει το ψωμί της,
Μέσω των Μ.Μ.Ε.

-

Αν η ζωή ήταν τέχνη,
Θα μιλούσε Σουηδικά.

Αν ήταν χασάπης,
Αμερικάνικα.

Φίλος,
Κύπριος.

Αδελφός,
Ο φύλακας

*

όλοι μιλάνε για το 666
και τις ταυτότητες,
Μιας ευνουχισμένης
-από ελευθερίες-
Ευρώπη.


Επειδή,
οι αντιπαλότητες,
εδώ.

Τελείωσαν,

όχι όμως
κι η ανάγκη,
για εξουσία.

Για επικράτηση, ξανά,
Μιας αυτοκρατορίας.

Είτε Αγγλικής.
Είτε Οθωμανικής.


όλοι πιστεύουν,

πως θα ζήσουν αιώνια.

*

Πάλι θα φάω.
Πάλι θα καταναλώσω.

Πάλι θα βγάλω,
τον κακό μου εαυτό.

-

Πάλι θα μιλήσω.
Ξανά,
δεν θ’ ακουστώ.

-

Αργά θα παρακαλέσω,
Ξεχνώντας,
ότι αγαπώ.

-

Τι κρίμα ν’ αναπνέω αέρα
Μια ψυχή,
αέρα αναπνέει;




Όλοι,
Δείχνουν το υποσυνείδητο,
όταν θέλουν να αποδείξουν,
Το αίτιο,
των παραισθήσεων μας.

Το καταφύγιο,
όλων των προβλέψεων,
Μελλοντικά.

όπου τα πάντα,
Εξωτερικεύονται,

Μέσω ονείρων.


όπου,
Κανείς δεν φροντίζει να καθαρίζει


Τις συνέπειες.

-

που στα χέρια των ειδικών

οραματίζονται τη Θρησκεία,

Ως εφεύρεση, ως παραίσθηση.


Εύρημα
που δικαιολογεί,
κάθε μας συνέπεια.

Επειδή δεν έχουν βιώσει,
Την οργή Του,
μήτε και την Αγάπη.

Την Εγκατάλειψη.
Την Πρόνοια.

-

Τόσα βιβλία έχουν γράψει οι άνθρωποι,
Μ’ ακόμα,
Δε βάλανε μυαλό.

Η Βαβυλωνία,
Δεν τους έμαθε τίποτα.

Η κατάληξη της.






Εδώ, σίγουρα,
Δεν υπάρχει δικαιοσύνη.

Είτε, λόγω ελλιπών στοιχείων,
Είτε εκούσια.


Κάπου Αλλού, λοιπόν,
Πρέπει να υπάρξει.




Θυμάμαι

Ότι Σε κράτησα, κάποια, στιγμή,
στα χέρια μου,

Ήταν σα να πέθαινες, ξανά,
Για τις αμαρτίες μου.

Αντιμετωπίζοντας σε,
όχι πλέον,
ως άνθρωπο.

Μα,
ως φιλεύσπλαχνο Θεό,

Επειδή, κάπου,
Πρέπει να φωλιάζει,
αγάπη.

-

Φίλος προς φίλο,
Συζητώντας,

Αν άραγε:
«Σου κάνει καλό,
κείνο, που απασχολείσαι.

Επειδή ο χρόνος είναι αέρας.
Καθετί,
ξεχνιέται.

Η ποίηση.
Τα έργα
-οι πράξεις, εννοώ.

-

Κείνο που μένει
Μη αναλώσιμο,
Είναι η αγάπη».

-

Πως ταιριάζουν,
Φύσεις διαφορετικές

Τι είναι εκείνο
που τους ενώνει.

Ποια λάμψη.

Πρόσωπα

Διαφορετικά.




οι άνθρωποι,
έχουν ένα χαρακτηρισμό,

Για τα πάντα.

όπως η χροιά της φωνής
που μοιράζει,

Άνεση,

απόσταση ασφαλείας.

-

Η ανάγκη,
η πρωτόγονη


Για δύο.


Ως άνθρωποι.

Όχι ως κρέας.



Επειδή, τούτο,
σημαίνει ωριμότητα.

Κι όχι,
η απόλυτη ελευθερία.


που μοιράζει,
κενές υποσχέσεις,

και άλλοθι,


Αδιάφορα.

-

Παντού,
Πωλούνται.


Κλεμμένες συμπεριφορές.

Στήσιμο,
του σώματος.


Του στόματος;

*

οι τοίχοι του σπιτιού

θα είναι, πάντοτε,
κρύοι;


όλο ένα: όχι,
ακούω τελευταία,
μέσα μου.

-

Ο καθένας,
μόνος του,

Μιλά,

για το ίδιο πράγμα.


κι όλοι μιλούν,


Μα κανείς δεν ακούγεται.


Κι όλοι,
θέλουν να αισθάνονται, καλά.

Μα αρνούνται,
Να το δούνε.


όπως η καθημερινότητα,

οι ανάγκες.


οι θεατρινισμοί.

-

Ν’ αναπνέεις άλλη μια μέρα.

Φυσικά,
Αυθόρμητα
και ελεύθερα.

-

Άλλη μια μέρα.

Προσπάθεια,

ή αποχή.

*

Μακάρι να σου μίλαγα,

Για κείνο,
Που βιώνουν,
οι δύο.

Έπειτα,
Θα πλησιάσει η συγκεκριμένη στιγμή,

όπου θα πρέπει να παντρευτείς,

κάτι.

Είτε το θες,
Είτε σου επιβάλλεται.


«Δεν υπάρχει μέσο;»


όχι,
με τη θέληση μας.


ο καθένας πιστός,

στην αρχή,

Έπειτα,

αποχή.

-

όπως όταν πρέπει,
Να κοιμάσαι,
κάθε νύχτα,
Επειδή πρέπει.

Επειδή οι πρωινοί θόρυβοι,


Μπορούν να αφορούν
και τη ζωή.

Φυσικά,
Δίχως επισημότητες,


και παράσημα.

-

Εκτός από εκείνο της αδικίας,

ή της ανοιχτής παλάμης,


Χωρίς ενδοιασμούς.


Μακάρι,
να μη λέγαμε,
ποτέ,
Μακάρι.

-

Σε μια κοινωνία,
όπου χαρακτηρίζει,

έναν από τους δύο,


Υπεύθυνο.


Σε μια κοινωνία,

που χωρίζει,
την ευτυχία,

Από το πρέπει.

-

ο καθένας,
τεμπέλης,

κι ας κακιώνει,
τους υπόλοιπους.

-

Τεμπέλικο σώμα,
Απρόθυμο πνεύμα.


Εγρήγορση,


Μα σε λάθος χρόνο.

*

Σε μια εποχή,

όπου ο καθένας,
χρησιμοποιεί το στόμα,
του Θεού,

Ώστε να δικαιολογήσει,

πολέμους.
Συμφέροντα.
Γραπτά

Ή προφορικές ατιμίες.

-

όλο αναβάλλουμε,
όλο παραπονούμαστε.


Γι’ αυτά,
που Χρειάζεται να γίνουν.

-

Μ’ ένα πλήθος,
εκλεκτών,

Επειδή, τελικά,
Δεν χρειάζονται,
όλοι.

Κι όσα περνάω,
όσα σκέφτομαι,


Εσένα,
Δεν ενδιαφέρουν,


Αν δεν καρφιτσώνονται

Σ’ έναν πίνακα ανακοινώσεων,

που φιλοδοξεί
Να ομοιάσει,

Εκείνον,
των ευεργετών.

Κάθε,
Έθνους.


που μίλησαν για τον καιρό τους,
Δίχως τύψεις,

Μήπως,


Δεν, ακουστούν.






Τούτο το σώμα

Έχει, τις λειτουργίες του.

που αποφασίζει,
Δίχως,
την δική μου,

Επιστασία.

-

Πότε θ’ αδειάσει,
Πότε θ’ αποθηκεύσει.

-

πότε θα τεμπελιάσει.


Πότε θα τονωθεί.

Με άσκηση,
η καρδιά.

*

Στο γραπτό λόγο,
συνεπείς.

Στον προφορικό,
των πράξεων.

Αποχή.




όλο επιστρέφω σε αποσπάσματα,

καρέ προς καρέ

παρατείνοντας κάτι,
που δεν θέλεις να καταλάβεις.

*

Άλλη μια μέρα,
Άλλη μια πινελιά.

-

όσα,
Η παλάμη,
Απλωμένη, ανάσκελα και οριζόντια,


Σου προσφέρεται.


Σα να ‘ναι παιδικό παιχνίδι,

ο κόσμος.



Ένα κεντημένο πανί,

που καλύπτει,

ένα χρυσό μας
απόκτημα.

-

οι μέρες θα περάσουν,

κι εσύ,


Σαν κάθε Κυριακή,
Βράδυ,


όπου όλα τελειώνουν,


θα ψάχνεις, για λίγο χρόνο,

ακόμα.




Τότε,

οι ταινίες,


θα μείνουν,
πολύ,

πίσω.



Επειδή,

πριν το τέλος,
όλων,

Η παραγωγή,
καταστροφών,


θα επισκιάσει,


κάθε όρεξη,


για ζωή.




ο άνθρωπος

μετανοεί,

Έως, ότου
του δοθεί,

Κάτι.


Έστω, και για
ένα εικοσιτετράωρο.

-

Με τάματα

και προσωρινές

υποσχέσεις.


Μεταμέλειας.


*

Αυτά βέβαια,
Μη τα λες,

Στους γαλουχημένους,
σημερινούς, νέους,
Μολυσμένοι,
Με την ασθένεια,
της απιστίας.

-

Δεν ακούω για τίποτα άλλο,
στην τηλεόραση
(το μόνο μου μέσο,
επικοινωνίας,
με τον κόσμο.

Επειδή αρέσκομαι,
πλέον,

Να είμαι,
Θύμα).

-

Επειδή, πάντοτε,
κάποιος,
πρέπει,

Να με φροντίζει.

Έως ότου,
Του γυρίσω την πλάτη,

Πιστός στην ανθρώπινη φύση.

Ενόσω, τα πάντα γύρω μας,

Ακολουθούν την άνεση,
Την πολυτέλεια

Την πηγή της διαφορετικότητας.

Από πού
Ξεπηδούν
Λάμψεις άνεσης.

Ποιοι βρίσκουν το κλειδί της επιτυχίας,
Μιας μόνιμης δουλειάς
Μόνιμης ευτυχίας.


Σε ποια, μαύρη αγορά,
Πουλιέται,
τούτο το κλειδί.

Να ησυχάσει ο άνθρωπος.

Να πει:

Ήρθε η ώρα,
να σοβαρευτώ.

Να βρω αγάπη
Προς τον εαυτό μου.

Ενώ γύρω μου,

Πωλείται,
Απλόχερα,
Ανθρώπινο κρέας.

Πού να στραφώ.
Πώς να πιστέψω,
ότι παντού.
Δεν υφίσταται,
Σήψη.
Ποιον να εμπιστευτώ.
Πού να καταφύγω.

Τι καλό να βρω στον άλλο.

Όταν το καλό,
Δεν είναι εκείνο που επιπλέει.

Δεν διαφημίζεται.




















Ποιος θα με πείσει,
Να πιστέψω.




Το ανθρώπινο κρέας,

Δεν θα έχει,

καμιά αξία.

όντας
Ραδιενεργό.

-

Γι’ αυτό έχει φροντίσει

η Αποκάλυψη.

*

Όλα αυτά,

Δεν θα έχουν,
καμιά
σημασία.

-

ούτε,
όσα συζητήσαμε.

όσες φορές, γλεντήσαμε.
Κακοκαρδίσαμε τον άλλο.


όλες οι χαμένες ευκαιρίες,
Να φτιάξουμε τον κόσμο.
Με τα χρήματα,


Που καταστρέψαμε
Τον κόσμο.

*

Με όλα τα κρυμμένα,

απόρρητα όπλα,

Που,
Άλλοι,
τα βαπτίζουν: Πυρηνικά,
Χημικά.
Βιολογικά.
Ψυχικά.
Αόρατα,
ορατά.

ορατά αόρατα.

-

όπως και η κρυφή βοήθεια



Κι είναι
Κι εκείνο το τάλαντο, του Θεού,
που περίμενε ν’ αυξηθεί,

Σ’ ετούτη τη χεσμένη –γύρω μας-

Ζωή.

-

όμως, φίλε μου Γαλανέ
-φίλος,
χάρη, στις αγνές σου αλήθειες-

Η ποίηση,

Δεν είναι τάλαντο,


Επειδή ο Θεός,
Δεν αρέσκεται στα κοσμικά.

Να σου αποκαλυπτόταν η αηδία
Του μορφασμού της, όταν της το είπα.

-

(κοσμικά μπορεί να ‘ναι,
κι αυτοί οι πέντε αναγνώστες,
κάθε άσημου,
ποιητή.

Επειδή σαφώς,
Γυρεύει αναγνώριση,
Έστω κι έτσι).

*

Τάλαντο είναι οι καλές πράξεις,

Και η πρόοδος.


Όπως όταν βγαίνουμε για βόλτα,
Για να μην έχουμε πονοκεφάλους.

-

όπως όταν καθαρίζουμε το σπίτι,
Για να μην κυκλοφορούν,
κατσαρίδες.


Πράγμα εξαιρετικά, δύσκολο,

Να αγαπάς.

και να προστρέχεις,

Από ενδιαφέρον.



Να ‘ξερες,

Με τι κατάθλιψη,
Ξύπνησα,
σήμερα.


Για την ζωή, εκεί έξω


Που πάντοτε, ήταν,
εκεί έξω.

όπως οι εμπνεύσεις μας,
όπως οι απογοητεύσεις μας.

Τα λάθη,
Η Επιείκεια.

σε επιθέσεις,
και η καλή άμυνα,

προερχόμενη από το τάλαντο,
κάθε εργοδότη,

Ο οποίος το φύλαξε,
κάτω από το μαξιλάρι,
Μήπως και το ζητήσει κανείς, άνεργος,
Και του κακοφανεί.

-

ορισμένοι φαίνεται,
Έχουν το τάλαντο,
Μόνο, μες το παντελόνι τους.

Εκείνο τους ορίζει.

Εκείνο είναι ο θόρυβος της ζωής.

Η κυκλοφοριακή κίνηση,
δίχως φανάρια.


όπως η άρρωστη αποχή.

*

Ίσως, κύριε Γαλανέ

Η επίθεση μας,
προς τις γυναίκες,

Να μας κράτησε,

μακριά τους.

*

Κι ήταν, κι εκείνο το φουλάρι,
Που σου χάρισα, στην γιορτή σου

Μα εσύ,

που να το θυμάσαι,

Καθισμένη,
Στο φανταχτερό ..σας,
Αμάξι.



Σε μια ζωή,


όπου όλοι σου ζητούν,
Να διαλέξεις, κάτι.

-

οι προδότες,
Την ψήφο τους.

Το κορμί,
ικανοποίηση.

Ο νους,
λίγη ακόμη μορφίνη.

Ο Θεός,
εσένα.





Έχεις δίκιο,
Κύριε Γιάννη Γαλανέ.

Τις γυναίκες που προσπεράσανε,
Μην τις θυμάται,

το θύμα.
όπως οι δουλειές των άλλων,
που χλευάζουμε.
Και μόνο, η μουσική,
Μας ξεπλένει.

Ένα ζεστό κρεβάτι.
Ένα γεμάτο στομάχι.

Η μορφίνη του τώρα,
Μας καθησυχάζει.


ο καθένας,
ζητάει,
κάτι.

Όμως,
Η Ανώτερη εξουσία,
Χαρίζει, ευτυχία,
Μόνο, μετά θάνατον.
Μόνο με πολλές θλίψεις,
Θα εισέλθουμε στον Παράδεισο.

-

Είναι εκείνο το χρέος,

που έβαψε, κόκκινους,
τους τοίχους.

-

Τι όμορφο,
Να αισθάνεται, κανείς,
θύμα.

Όταν γύρω μου,
Έχουν τα πάντα,

κάτι, πρέπει να έχω,
κι εγώ.

*

Έπειτα,
βρέθηκες, ξανά,

Εμπρός στον Περήφανο Θρόνο,

Απολογούμενος.
Για τον χαμένο χρόνο,
Δίχως τον Λόγο Του, στα χέρια.

-

Η στιγμή,
Που ξεχνάς, πλέον,

και Αμερικανούς,
(Αυτούς τους ηλίθιους,
που έριξαν ατομικές βόμβες,

σε ανθρώπους).

-

Η στιγμή,

που ξεχνάς, πλέον,

Τα σκυλιά, τους Σκοπιανούς,
που βρήκαν ένα λαμπερό κόκκαλο,
Κι αυτόματα,

Έγιναν,
άνθρωποι.

-

Τόση σαπίλα, γύρω μου.
που είναι, πλέον,
εκείνος ο θυμός,

Εναντίον,
όλων,


και

του εαυτού μου

Αφού κανείς,

δεν αγαπά,
τον εαυτό του.



Θα βρεθείς, εκεί, λοιπόν,
εμπρός Του,


Εσύ,
που θεωρούσες εύκολο,
Να βρεις το φάρμακο,
για το τάλαντο,

Που βρίσκεται,
Μόνο,
μέσ’ το παντελόνι.

όπως άλλοι, πεινασμένοι,
αληθινά,
Σκέφτονται,
Πως θα γεμίσουν, το στομάχι.

-

Κανείς, πια,

Δε φοβάται.


Δεν εκτιμά.

Αυτό το χρόνο που έχει.


πρίν να βρεθεί στον σκουπιδοφάγο
του νεροχύτη.

όπου, κατεβαίνουν, εύκολα,

Οι σαρκολάτρες,

οι άδικοι,

οι πλούσιοι,


οι εκτός.

*

Ναι, φίλε Γαλανέ,
Όλο ηδονές.

-

το βλέπεις,

στο ελεύθερο πορνείο,

Την τηλεόραση.


Με δεκαπεντάχρονες,
μ’ αποκαλυπτικά μπικίνι,

Να κάνουν παρέλαση,

Για ένα βραβείο.


των ανώμαλων.










Όλο γυρίζει, στο νου,

Η διαφορά,
που πεθαίνουν οι άνθρωποι.


οι άνθρωποι,

που βλέπουν τον ήλιο,
κι αυτοί.

Λίγο προτού, τους πάρει.

-

Κανείς, δεν ταΐζει,
Τους πεινασμένους,

Αφού δεν πρόκειται,
να τα πάρει πίσω,
ως φόρο.


Από τους πεινασμένους.

που δεν δούλεψαν,
για τη τροφή
Που τους παρέχεται,

Από τους εργοδότες της πείνας.

-

Επειδή το σώμα, ζητεί
ότι ποθεί,

Αλλά η ψυχή, αγνοεί



ότι υπάρχει.

-

Σαν τρομοκρατημένο μωρό,

που όλοι,
Του διαβάζουν παραμύθια,

Μόνο που δεν τα καταλαβαίνει.

*

Στο είπα και πριν.

Η τιμωρία, ήδη,
Υφίσταται.


Για να μην πιστεύουν,
ορισμένοι,

πως τίποτα
-αναμεταξύ των απλών ανθρώπων-
Δεν μένει, ατιμώρητο.








Τι κρίμα,
Ν’ απατάς τον άλλο,
Εν γνώσι σου.

Μια ζωή, παραπονούμενος.

Μια ζωή,

που οδηγεί, μόνο

…….

Γεράσιμος Μηνάς 2005

(2007: θα σου πω, εγώ, που:
Να προσέχεις τι εύχεσαι από τον Θεό,
Γιατί θα ‘ρθει κάποια στιγμή
Να το Εκπληρώσει.
Το συνηθέστερο όταν έχεις αλλάξει, γνώμη.
Σε ενημερώνω, γιατί είσαι αδαής)

Γεράσιμος Μηνάς 2005