(το παρακάτω, είναι, ένα, ποίημα, με διάφορες ενότητες)

------ Ανατομία -----------

Συμβαίνει.
Απόλυτα μα αρμονικά.
Η κίνηση. Η στασιμότητα.
Ένας στρόβιλος από φτερά περιστεριών.
Το πατημένο κομμένο κοτσάνι τριαντάφυλλου στο δρόμο.
Κινούμενη, στάσιμη ομορφιά.

Αγάπη σε κίνηση, με προοπτικές.
Στάσιμη, με ελάχιστες ικανότητες εξυπνάδας.
Μια ξαφνική συνάντηση.
Άγνωστος, με το χρόνο ακόμα, σε κίνηση.

Δυό καρέκλες, στραμμένες στην ίδια κατεύθυνση.
Η εποχή της γυναίκας σε σημείο κορεσμού.
Εποχή της παρακολούθησης από μηδέν χώρο.
Εικόνες επιλεκτικά στον καθένα.
Ήχοι, όχι ακόμη μαθημένοι, πιθανόν, αγαπημένοι.
Τοπικά, αφηρημένοι άνθρωποι. Νοσταλγικοί.

*

Πρέπει να περιμένεις, να έλθει ο άλλος.
Προς αναζήτηση συντροφιάς. Επιβεβαίωσης σεβασμού,
Ιεραρχίας ή απλά, συνδυασμού υπομονής
Με ψήγματα αγάπης μα και ανθρωπιάς.

Μείγμα εξέλιξης της στασιμότητας.
Απόλυτης μα αρμονικής.
Συμβαίνει.
Ως προεργασία στο νου.
Ως κοντινό φιλικό πρόσωπο, ενόσω το
Διαβάζεις, το εξηγείς, το απλουστεύεις.

Σα να ταξιδεύω, στο εστιατόριο
ενός τραίνου σε κίνηση,
Καθισμένος σ’ ένα σημείο,
Με όλα να αφήνονται, έξω, πίσω,

Σαν εκπομπή φυσιολατρικού καναλιού.
Επίδοξου καταγραφέα ήδη υπαρχόντων
Φυσικών μεταλλαγών στο φυσικό περιβάλλον,
Προβάλλοντας τα ιεραρχικά, ανώτερα.
Προς στιγμή, όμως. Προσπερνιούνται. Ξεχνιούνται.
Ο άνθρωπος αναλαμβάνει εξουσία.

Μετακινείται από πόλη σε πόλη.
Με τα ίδια χαρακτηριστικά.
Με αποδεκτές πηγές συνοχής,
Συνενοχής, αντίκρυ σε γνωστά στοιχεία.

Στοιχεία κατανόησης
προς αναζήτηση
Του υπόλοιπου κομματιού
–τι ομορφιά.
Του κόσμου
και της θέσης μας.
(Ποτέ δεν μου άρεσε η πραγματικότητα).

Πότε θ’ αγκαλιαστεί, τούτο το σώμα,
μ’ εκείνης.
Ν’ αποκτήσει νέο ρόλο.
Απόλυτο, μα αρμονικό.

* *

Πλησιάζοντας μεγαλύτερες ηλικίες,
πληθαίνει η ανάγκη επιβεβαίωσης
Της κίνησης, σε προσωπικό τομέα,
Μη παραιτούμενοι από απλές μετακινήσεις.
Ικανοί συνεχιστές του πρωταρχικού σκοπού:
Αναθρέφω, σταθερά ακόμη.

Ίδιοι και πολύτιμοι. Αγαπημένοι.
Απολαμβάνω νέες ενέσεις σταθερότητας.
Εξελικτικά, από το βίο των τέκνων,
Σκληρά, φορές, μα πάντοτε παρόντες.

Κι αν τα μάτια πονέσουν, ο ήλιος
Στο τραπέζι, κόντρα στον τοίχο, με παρέα
Τα γιατρεύει. Αρμονικά, σα ήρεμο δείλι.
Σα εκδρομή με περιπάτους, χέρι με χέρι.
Εγγόνια απ’ το χέρι. Θάλασσα. Βουνό. Ανακαλύψεις.
Πως ζητάς, γρήγορα, φορές, αυτά τα μάτια.

Σφαλίζεις τα μάτια, αναπολώντας.
Κάθε νέα αγάπη, είναι η Αγάπη.
(Μια φορά μόνο, ερωτεύτηκα, πραγματικά,
Κι ήσαν τα μάτια της μια νοητή γραμμή,

Που εξακολουθούσε στο οδόστρωμα,
Φεύγοντας – η σημαιοφόρος του Ναυτικού.
Κάθε βράδυ η γραμμή, απομόνωνε το χώρο,
Το φώτιζε. Ανέμενε το πόρισμα).
Γιατί πρέπει, πάντα, τα χρήματα να μας ορίζουν.
Μεσημεριάζει. Απόλυτα.

Κι όμως δεν ζητά. Τίποτα.
Δεν απαιτεί. Αναλόγως οι άνθρωποι¢
Θέλω χρόνο να μπω στη πόλη,
Να χαρώ τη στασιμότητα της.

Με όποια παλιά κτίρια σηκώνονται
Κάθε πρωί, μαζί με τους ανθρώπους τους.
Μιλάνε οι καρδιές. Και πίσω από κλειστές θύρες.
Από δωμάτιο σε δωμάτιο.
Με καύσωνες. Σε περασμένες ώρες. Βραδινές.
Η ζωή επιβεβαιώνεται στον καθένα. Σταθερά.

Πως καταλαβαίνεις, πότε πάλλεται από αγάπη,
η πόλη. Πως βαθουλώνει ο αέρας της
στο στάσιμο πέπλο μιας καθημερινότητας
εξουθενωτικής, μα κυρίαρχης¢

Στάζει η ανανέωση, σα νερό, πάνω σου.
Ολοκληρώνεται με “χορευτικές” κινήσεις, εσωτερικά.
Όπου τα κατάλοιπα της Χούντας στους δρόμους
-δύο αστυνομικοί κι ένας στρατιώτης-
Προκαλούν εντύπωση, προσωρινά. Σίγουρα, ξεχνιούνται,
Μες το πάθος και την έκσταση συναισθημάτων.

Προσωπικών, αφού αφορούν δύο.
Ορθώνονται οι μύες, μόνο, του αρσενικού.
Πώς να τα βάλεις με τρεις.
Η σκέψη ανησυχεί πιότερο, απ’ όσο η μυϊκή δύναμη.

Αναδεύονται οι χαρακτήρες στις κορνίζες.
Φυσούν από μέσα, τη σκόνη, πάνω μας.
Ανήμποροι. Ανήσυχοι. Σαν κύηση στην ώρα της.
Ευτυχώς, μας ψεκάζουν σταθερά, από τον αέρα
-με τη σαθρή σκέψη τους, καταστρέφουν με μίσος,
Και τ’ αρχαία μας, πόσο δε την ιστορία.

Λυπάται.
Απόλυτα, μα αρμονικά.
Συμβαίνει.
Θέλει και μιλά. Σε περιμένει.

Ωραιοποιείται κάθε εποχή.
Ποτίζεται λησμονιά.
Με κατάλοιπα καυσαερίων, ήδη αναπνεύσιμα.
Με εγκλήματα τύπου Ρικομέξ, ακόμη ατιμώρητα.
Θυμάμαι τις μέρες με την αξία τους.
Μία μία.

Δεκαετίες χωρίς έρωτα. Αγάπη.
Πνοή σταθερότητας, με τροχό διαρκώς λαδωμένο.
Στηρίζω το χαμόγελο με το χέρι.
Μεσημεριάζει. Απόλυτα.

Σε λίγο, η γυμναστική θα αλέσει όποιες καταχρήσεις.
Μια θλιμμένη μουσική θα με κοιμίσει.
Ελαφρύς πόνος στην καρδιά.
Στάσιμο σώμα, υποφέρει. Γυροφέρνει.
Ησυχία. Τόποι και διακοπές.
Σου είπα, σε γνωρίζω.

Σε συναντώ, με μια βόλτα στο πεζόδρομο.
Βγήκες παρέα με το ζωντανό.
Παιδιά στο πάρκο. Χαρούμενες φωνές.
Η γη αντέχει ξανά, την πίεση των ποδιών μας.

Μια από εκείνες τις καλοκαιρινές νύχτες,
όπου η αϋπνία βαπτίζεται αγάπη, χαρά.
Στάσιμοι στον τόπο μας, τον αποδεκτό, πλέον.
Κείνον που μας προσφέρει εργασία
κι ένα μήνα άδεια, το χρόνο.
Ένα απαλό φως πλημμυρίζει το πεντάγραμμο.

Αν είμαστε τυχεροί, χαιρόμαστε τ’ αστέρια,
Με μια σκοτεινή θάλασσα στα πέντε μόλις βήματα.
Σα κουβέρτα απόψε, τούτη η άμμος.
Δροσερή, με μαζεύει μέσα της.

Ξέρεις πότε έχεις ανάγκη από διακοπές;
Ενώ επιμένεις στις αγαπημένες σου μελωδίες,
κοντά –σε λιγάκι- κάπου στα μεσάνυχτα.
(Δεν έχω ακούσει ποτέ, μουσική, ολόκληρη νύχτα).
Τούτος ο χώρος μετουσιώνεται με το γλυκό αχνό φως του
και τις μελωδίες, σε ιερό, γαλήνης και καθαρότητας.

Τα τοπικά γεγονότα μες τη χλιδή
και τους επίσημους χορηγούς, με αφήνουν ανεπηρέαστο.
Κάθε φορά που κάποιος συνάνθρωπος χάνεται απ’ τη ζωή,
Κόβεται κι ένα κομμάτι μου.

Κόβονται κι οι δεσμοί, με ρατσιστικά πρότυπα.
Προοδευτικά, όποιοι θεσμοί, μας χώρισαν
σε διαφορετικούς βωμούς λατρείας.
Σα να στέκεται η βοήθεια σε ένα σημείο,
Κι εμείς, πηγαινοερχόμαστε, με τάματα
και ψεύτικες υποσχέσεις αλλαγής του χαρακτήρα.

Στο σκοτάδι δεν ξεχωρίζουν οι λακκούβες στο χώμα
Οι πλαγιές ή τα βουνά στον ορίζοντα.
Οι ψυχές πάνω τους. Ενόσω αλλάζουν πλευρό.
Σε ασφάλεια, με πείνα ή σε αδιάφορη στάση.

Έχασα ένα ακόμη ηλιοβασίλεμα –ευτυχώς,
Η γη κινείται, δεν στέκεται.
Μες την ψευδαίσθηση της εναλλαγής των ημερών.
Κάθε μέρα, είναι η γιορτή κάποιου.
Η σφραγίδα, πάνω στο εξιτήριο, προς επικοινωνία.
Φάρος που στριφογυρίζει, καλωσορίζοντας.

Στα “σκοτάδια” επιτρέπεται ένα τέμενος
σε μια επιμελώς χριστιανική κοινωνία.
Η καταστροφή αρχαίων τόπων και περιοχών
Προς εξυπηρέτηση σύγχρονων κατοικιών και μετακινήσεων.












ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ

Ορισμένοι αποζητούν τον άνθρωπο
μέσα από τις γνώσεις των βιβλίων.
Αλφαβητικά, δίχως πνοή ή δικαίωμα αντίλογου.
Σα να ξεχωρίζεις ένα όργανο του ανθρώπινου σώματος.
Λες και ο εγκέφαλος ελέγχει, ας πούμε,
την ποιότητα του αέρα που θα εισπνεύσουμε.
Λες και είναι προκαθορισμένες, η έλξη,
Η ανοχή, η ποικιλία των αντιλήψεων
ανάμεσα στα δύο φύλα.
Ελεγχόμενες ας πούμε, οι αντιθέσεις, από χώρα σε χώρα.

Ίδια η μυρουδιά του φαγητού,
από μάγειρα ή νοικοκύρη
Από ποιότητα υλικών. Φυσικά ή βιομηχανοποιημένα.
Η όψη των πόλεων, αλλάζει.
Οι εγκυκλοπαίδειες παλιώνουν.
Χάνει όμως το ενδιαφέρον, από αλήθειες¢

Ορισμένοι γονείς, υποστηρίζουν με βία,
Πως γνωρίζουν το ποιόν των τέκνων τους,
Επικοινωνώντας με ένα απλό χαιρετισμό,
Ή με μία, σπάνια βοήθεια στα μαθήματα.

Γονείς ως κίονες ασφάλειας,
με πολλαπλά ραγίσματα, τωρινά, στάσιμα,
Αναμένοντας με πλήρη άγνοια, την κατάρρευση τους.
Άνθρωποι, κινούμενοι μέσα σε προβλήματα,
Τα οποία παραμονεύουν, πάντοτε ετοιμοπόλεμα,
Πάντοτε, με καταστρεπτικές διαθέσεις.

Δες, θυμήσου, πόσο συχνά, πια, τα παιδιά,
φέρονται άσχημα στους ενήλικες. Σ’ όσους δεν γνωρίζουν ακόμη.
Προϊόν μη ελέγχου από μικρή κοινωνία σε μικρή κοινωνία.
Προϊόν μεταλλαγής σε συμπεριφοράς των αξιών.

Γρήγορα αυτοκίνητα σε δρόμους ήπιας κυκλοφορίας.
Μικροατυχήματα από αδιάφορους πεζούς.
Συγκρούσεις με τράμ, από βάρβαρους οδηγούς τετράτροχων.
Συμβαίνει.
Απόλυτα. Όχι όμως αρμονικά.
Με πάθος. Δίχως συγνώμη.

Τώρα μιλώ.
Τώρα εκφράζομαι. Πολλά αμελώ.
Συνειδητά, οι γείτονες αλληλοσπαράζονται.
Φτιάχνουν μια ζωή, εναρμονισμένοι με το περίμενε.
Πότε θα ενοχληθούν, ποια τα αντίποινα.
Σα μικρά παιδιά
Αποζητώντας τοπικό στόχο. Εκτός απ’ το φαγητό, πια.
Κάθε παρουσία και ενόχληση.
Από ξένο σε ξένο. Ευτυχώς.
Ευτυχώς, δεν γνωρίζω πολλά.

Μήπως κάνω τη ζωή περισσότερη εύκολη;
Ή από άγνοια δεχτώ τα χειρότερα;
Συμβαίνει.
Απόλυτα. Πια.

*

Τις ώρες που αργοστέκομαι,
σκέπτομαι τα μάτια,
Προτού η μυωπία τα χαρακώσει αρκετά,
Προτού το θάρρος του κόσμου, μοιάζει με θράσος.
Περιέργως, είμαι στο νησί. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια
ως το διάδρομο με τα ξύλινα, φαγωμένα πατώματα.

Πάνω απ’ το μαγαζί του παππού.
Με μια τράπουλα εύκαιρη για μας τα εγγόνια.
Με τον καλό λόγο. Τη σοκολάτα γάλακτος,
Συνεχώς, εύκαιρη. Με το γέλιο του παππού

που ποτέ δε θύμωνε εμπρός μου.
Μόνο ο μπαρμπέρης γνώριζε συχνές επισκέψεις,
στο διπλανό χωριό, ίσαμε είκοσι λεπτά, περίπου, ποδαρόδρομο.
Στροφές, ευθείες, στο βάθος μακριά η θάλασσα. Ελιές. Ολόκληρες περιοχές. Παιχνίδια του φωτός με τα μονοπάτια τους. Να κινείσαι.
Όπως το ζωσμένο γαϊδούρι, με το μεγάλο ψάθινο καλάθι με το ψωμί.

Γλυκό μου νησί. Πόσα χρόνια που ‘χω να σε ματαδώ.
Χρόνια νεότητας θαρρετά. Με κίνηση συναισθημάτων.
Απλοϊκά.
Απλοϊκά τα φέρνω, τα σταθεροποιώ απ’ τη μνήμη.

Φυσάει. Το σπίτι μυρίζει φρεσκομαγειρεμένο φαγητό.
Μια πνοή από έλεος υπομένει.
Συμβαίνει.
Όχι πάντα. Μα αν τύχει απόλυτα αρμονικά.
Εν μέσω μεσημεριανής θαλπωρής, οδηγούμαι ξανά,
πίσω στο πατάρι, πάνω απ’ το μαγαζί του παππού.

* *

Γνωρίζω καταστάσεις,
Όπου, υπό την απειλή της θεωρίας του αιφνίδιου θανάτου,
Πατούν άτομα με θρησκευτική γαλούχηση,
Προκειμένου να φοβηθείς, άρα να αναγνωρίσεις

Εξουσίες, σε πρόσωπα με μόνο πραγματικό κέρδος
όποια αφοσίωση σου,
Σε ιδέες, σε πράξεις αποξένωσης,
Με ψεύτικο ενδιαφέρον και τελετές
Επαναλαμβανόμενες. Αναλλοίωτες. Δίχως άμεσο αποκούμπι.
Συμβαίνει.

Απόλυτα.
Εξίσου με την υστερία των Μ.Μ.Ε’
Για μένα, όσοι δικοί μου έχουν πεθάνει,
Ποτέ δεν τους γνώρισα αληθινά.

Όμως τελευταία,
Κινείται η έννοια φιλία, στα του βίου μου.
Λες και ξεκινάει ετούτος, έστω και τώρα,
Δεκατέσσερα έτη έπειτα από την ενηλικίωση.
Τόσος χρόνος. Μήπως σταμάτησε;
Κλειδώθηκε η ομορφιά, κάπου σκοτεινά,

Αναμένοντας το θάνατο (ειρωνεύομαι).
Μόνο η φύση σε διέγερση,
Επιτρέπει μες την παρουσία της
Την διέλευση των αξιών της ζωής, με όποιες εικόνες της.

Εικόνες συνέχειας ανάμεσα σε παντρεμένα ζευγάρια.
Συμπάθειας, στοργής. Υπομονής παρά την κούραση.
Επιμονής για συνέχεια. Παρακάτω. Μαζί.
Απόλυτα, μα αρμονικά.
Σχέση με μαθηματική δομή,
και συναίσθημα ασφάλειας, γιατί όχι υπεροχής.

Ναι, υπεροχής.
Τα υγιή πρότυπα δεν προτιμούνται.
Κινούνται, μα σταδιακά αρρωσταίνουν.
Πύο από αντιπαράθεση για ομοιογένεια.

* * *

Οι άνθρωποι μεγάλωσαν.
Τα ρούχα δεν θα λευκαίνουν
Όταν δεν θα τ’ αγαπάμε πια.
Αντίθετα με τους γονείς. Διαρκώς –με τη σκέψη σιμά μας.
Στέκομαι κοντά σου.
Με αντιλαμβάνεσαι;

Στη στάση. Ψωνίζοντας. Στο Αττικό πάρκο με τα ζώα
-με τις αντιδράσεις.
Αλληλεπιδρώ με το νου, όπως και μαζί σου.
Στο δρόμο, προσπερνώντας σε.

Παραμένει όμως το σχήμα σου,
Άνθρωπε.
Συμβαίνει.
Απόλυτα έστω και μη υγιής.
Πόσους να ζωγραφίσω κι αν θα προλάβω.
Αφιερώνεται η αναφορά σε πραγματικά γεγονότα.












ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ

Τον θάνατο, κανείς δεν τον προσκαλεί.
Στη τραγική δομή του Άδη, ο Δάντης,
έχει επιμέρους, δίκιο.
Εμένα με αφορά το βλέμμα κι η κινητικότητα.

Η απορία του θηλυκού,
για την επόμενη αντίδραση του αρσενικού.
Πως, στο κάθε φύλο η ζωή προσαρμόζεται.
Με τα ιδιαίτερα σχήματα, χρώματα.
Προτιμώντας σπανιότερα, παλαιότερες,
Παραδόσεις αλληλεπίδρασης κι επικοινωνίας.

Όταν η συμμετοχή σε κοινωνικές εκδηλώσεις,
Προέκυπταν από υπομονή και αγάπη.
Σταθερές μες τη καρδιά τους, ορθοποδώντας
οι χαρακτήρες, μαζί με την πόλη.

Ώρες απασχόλησης στην πόλη.
Ευχάριστες, με περίπατο, με στάσεις σε μικρά πάρκα.
Γωνίες κατοικιών εμπρός, πίσω μας.
Γωνίες προσώπων, συμπαθητικές, θελκτικές,
Ιδιαίτερες. Βήματα αρμονικά, σε ταχύ βηματισμό,
Ιδιαίτερα. Διάδρομοι με σκουπίδια στους δρόμους.

Υλικά σταθερά, προς τοποθέτηση, όλο συνοχή.
Επιφάνειες σε καθεστώς υγρασίας.
Επισκέψεις στην επιφάνεια,
Υπόγεια συστήματα εξυπηρέτησης.

Μικρά ή μεγάλα ντεσιμπέλ στη φωνή.
Ομοιομορφία, βαμμένοι, βρωμισμένοι τοίχοι
Λόγω καυσαερίου. Εσύ, εγώ, τα βλέμματα.
Η όρεξη σου κι η αγάπη.
Πρόσωπα σα ζωγραφιές γερασμένες.
Διασταλμένες κόρες οφθαλμού. Ανία. Κούραση.

Η γωνία του ήλιου στην πόλη.
Η όρεξη σου κι οι διαφορές στη θέληση.
Υπερβολές σε κατά και πρέπει.
Ο άνθρωπος, όν δικό του. Απόλυτα.

Ο καθένας μόνος του.
Για λογαριασμό του¢
Τούτο το δωμάτιο παύει από τοίχους.
Σαν να επεκτείνεται έως είκοσι μέτρα μακριά.
Προς κάθε κατεύθυνση.
Και σα να πλησιάζουν θαρρώ.

Είναι οι άνθρωποι
που με κοιτούν ερωτηματικά,
Μα ξέρουν πως δεν νοιάζονται.
Μόνο επιμένουν μες την καλόβουλη άνεση τους!

Μόνο ο άνθρωπος
κάνει κακό στον εαυτό του –συναινεί.
Και δεν μιλάω για όπλα τόσο.
Δίνω προτεραιότητα στον χρόνο,
Κείνον που αργανασαίνοντας
Ανάβει και σβήνει καθημερινά τους στύλους.

Κι αν συλλογιστείς
Πως μια πόλη διατηρεί το δικαίωμα
Να πράττει το κακό,
Ίσως ξεχάσω να υπολογίσω πόσα θέλω ακόμη εγώ.

Ίσως σε ψάξω κι εγώ
Στη δική μου γειτονιά.
Με τ’ απλωμένα ρούχα στις ταράτσες.
Σε ψάξω σε κάποιο “βιβλίο”
Με διάλογους φιλίας, συμπόνοιας,
“Τόμους ιστορικούς” μεγαλώνοντας ο καθένας.

Τώρα πια, απογευμάτισε.
Σταθεροποιούμαι, εβδομαδιαία.
Ξεχνώ κινήσεις που ποτέ δε θα φτάσω.
Συστήνομαι σ’ ετούτο το σημείο γης, κι εκείνο συγκαταβαίνει.


ΡΕΠΟ

Ο Θεός να συγχωρέσει
Όσες γυναίκες δεν απαντούν
στην εσωτερικότητα των αντρών.
Τόση σπατάλη χρόνου.
Λες και θα υπάρξουμε ξανά, νέοι.
Λες κι η “αγορά” ευκαιριών θα λειτουργεί συνεχώς.

Πώς να παρακολουθήσεις τον διπλανό σου,
Αν η καρδιά είναι στεγνή
ή επίπεδη
ελεύθερη, μα τυφλή.

Στάσιμη.
Απόλυτη,
όπως οι επιθετικές βουλές των λιμενικών.
Η εξοντωτική παρακολούθηση, μέσω καμερών.
Κατάργηση ελευθεριών, έκφρασης, βούλησης.
Διεφθαρμένοι μπάτσοι, αγενείς. Κάθε καρυδιάς καρύδι.

Μετακινήσεις.
Που ποτέ δεν θα δεις.
Βρώμικες γωνίες, ξεφτισμένες συνοικίες.
Βίοι ανθρώπων που ποτέ δεν θα αγγίξεις. Συμβαίνει.

Ευτυχώς, το χαμόγελο πάντοτε με εκπλήσσει.
Ή η παραμικρή έκφραση στοργής
Το ενδιαφέρον.
Η πραγματικότητα.
Μια ξαφνική βροχή.
Χαμήλωμα των τόνων.

Υπάρχουν πράγματα που δεν ανέχομαι.
Κάπως έτσι ξεκινάς, συμμετέχεις στα κοινά,
Με την άποψη σου.
Σταθερές απόψεις, πινέζες στην πόλη.

Διακλαδίζονται, επικοινωνούν.
Αλλάζουν. Τονίζονται.
Κλιματίζουν μια πόλη.
Άλλες αποφεύγεις, άλλες αγαπάς.
Επισκέπτεσαι. Μετακινείσαι στους δρόμους της
Με φανταστικούς διαλόγους. Κρυφά χαμόγελα.

*

Μασώ τις φέτες πεπονιού
με διάθεση επιστημονικής μελέτης
Βαστώντας την υπέροχη γλύκα στον ουρανίσκο μου.
Γνωρίζοντας, πως κάποτε θα στερηθώ μία ακόμη τροφή.

Ακρίβεια. Μεταλλαγμένα. Ραδιενέργεια. Ψεκασμοί.
Στομάχι γεμάτο. Χαλαρές συνειδήσεις.
Άγχος.
Μια ξαφνική μουντάδα.
Δεν ξέρεις τι θες.
Τι λες, θα βρέξει;

Φορές, αναρωτιέμαι, ποιος ο λόγος
τόσων παραπόνων στην τηλεόραση;
Ρίξτε μας κι άλλα βάρη, να μη μιλάμε.
Πατήστε πάνω μας

Υποτακτικοί των Αμερικανών.
Αρχαιοκάπηλοι. Περήφανοι. Πολιτικοί.
Τώρα, ένα βλέμμα χάνεται, εξωτερικά.
Τι κάνεις εκεί μέσα;
Άγχος.
Ανάγκη για ησυχία και μοναχική ψυχαγωγία.

Μήπως ξεχάσω να ζητώ απ’ τον εργοδότη
του μεγάλου σούπερμάρκετ του δήμου
Αύξηση της σύμβασης.
Μήπως και δημιουργήσω κι εγώ οικογένεια.

Αντ’ αυτού, οι αλυσίδες αυτές,
Χαρίζουν σε κάθε δήμο, μηχανές για το γκαζόν ή το κούρεμα θάμνων,
Στις τοπικές πλατείες,
Ώστε να μην πιέζονται από τοπικούς άρχοντες
Περί πρόσληψης νέων υπαλλήλων
Στο γκέτο εργασίας τους.

Ξεφυσώ.
Συμβαίνει.
Απόλυτα και αρμονικά!
Πόσα οχτάωρα ως αύριο, για δουλειά;












Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ

Πόση δύναμη σου δίνει το μίσος.
Πως σφίγγει το σώμα, το πείσμα.
Πως ξεχειλίζει η έκλυση ενέργειας για κακό,
και πάταξη των εχθρών.
Πόσο εύκολα πάει το μαχαίρι στην πληγή,
Ακόμη κι εναντίον των καταπιεστών κοντινών ομάδων ανθρώπων.
Λάθος.
Αυτά είναι τα συναισθήματα και η δράση
Της Χούντας
που κυκλοφορεί στους δρόμους, για το καλό μας.

Ακούω τα τραγούδια του Πολυτεχνείου:
«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ»
«Όταν σφίγγουν τα χέρια».
Η γροθιά μου σφίγγει καθώς υψώνω τα χέρια.
Με τι ευκολία, οδηγώ τα βήματα σε διαδηλώσεις.
Υψώνω τη φωνή να πατάξω τώρα εγώ, τον ασταθή πλούτο.

Να ‘ξερες πόση πυγμή
Κρύβει τούτη η γροθιά.
Τι αντίσταση και πόση αγάπη για την Πατρίδα.
Αγάπη παρόμοια για το γυναικείο σώμα.

Λεπτά, με καθετί στο ανάλογο φυσιολογικό του μέγεθος.
Σχήμα. Καμπύλη.
Τώρα ξέρω γιατί οι γυναίκες είναι ευαίσθητες.
Ξεχειλίζει το έμφυτο μητρικό ένστικτο, στον καθένα μας.
Σωστή, στην κυκλοφοριακή αγωγή,
Αν και κατά τόπους προκλητική, πάνω απ’ όλα, γυναίκα.

Η ηρεμία δεν σημαίνει δειλία.
Ούτε και αποχή.
Ο άνθρωπος, απαιτείται να ενδιαφέρεται για τα γεγονότα.
Διακινούνται, κι αν ψάξεις καλά, βγάζεις κάθε σκάνδαλο στον αέρα.

Τι είμαι εγώ, παρά ένας άθλιος ανθρωπάκος,
Ένας άτυπος αρθρογράφος
Ανώνυμος μεταξύ ανωνύμων, κρυφών Διοικήσεων,
οι οποίοι επιδιώκουν δικά τους συμφέροντα,
Ποια αλήθεια θα βγει, να βάψει
Το σπίτι της συνείδησης μας, της καρδιάς.

Της ψυχής¢
Η δικιά μου εμμονή είναι να επεκτείνω,
Να σταθεροποιήσω τη σημασία της γνώσης
στο πραγματικό της επίπεδο. Εδώ. Για σένα και μένα.
Μήπως διοχετεύσουμε αναλόγως σταθερά,
Με μέτρο και αίσθηση σημασίας χρόνου, την ελευθερία μας.
Είσαι άνθρωπος. Απαιτείται να συμμετέχεις.
Πρέπει να συμβαίνει.
Αν όχι απόλυτα, αρμονικά.
Εδώ. Υγιής νους. Με μέτρο. Πατώ σταθερά,

Σε βάση στερεή, πυκνοδομημένη.
(Αναρωτιέμαι γιατί με δυσκολεύει, τελευταία,
ο ύπνος, τα μεσημέρια).
Επιθυμώ μια βαθύτερη χρήση

Του λεξιλογίου της ζωής.
Όπου λείπει το ευχαριστώ, η συγνώμη
Η επιθυμία μάθησης.
Η παύση. Η σταθερότητα.
Συζητώ μαζί σου.
Δεν λείπεις.

Δαπανώ χρόνο γι’ αυτά.
Αναφέρω την ομίχλη της πραγματικότητας μου.
Άλλωστε, ο καθένας βρίσκεται στον “τόπο” του.
Γιατί καταπιέζεσαι και δεν ενεργείς;

Δεν συνεργάζεσαι¢
Αν δεν διασκεδάζω φταίω εγώ.
Αν δεν κολυμπώ στη θάλασσα. Τι σημαίνει, αθλούμαι.
Κοπιάζω για τι; Για ν’ αρέσω;
Έλα μύρισε το στόμα μου,
Να δω, αν θα σ’ αρέσω.

*

Η τέχνη της ζωής
είναι όπως η τεχνική του φλερτ. Όλο αγάπη.
Πειράζει που τη σκέπτομαι;
Την πλησιάζω με οικειότητα, όπως την ηρεμία στο δωμάτιο.

Εγώ θα σε προσέχω, με στοργή και αγάπη.
Όταν θα ‘μαστε μαζί.
Θέλει έλεος η αγάπη.
Συνεργασία. Όνειρα.
Μια αποτελεσματική περίμετρος
Για τα ζιζάνια και η θλίψη.

Πιστεύεις ότι βγάζουν κάπου,
οι διάλογοι.
Μια σημαντική εμπειρία:
ενώ κοιμόμαστε, απλά, μαζί.

Τι συζητούν οι γονείς, μεγαλώνοντας.
Οι μοναχικοί ηλικιωμένοι.
Κείνοι, που η μοίρα τους έπαιξε άσχημα παιχνίδια.
Ο βίος μένει στάσιμος κάπου κάπου.
Συμβαίνει.
Ερωτηματικό.

Τι θα μας απασχολεί
όταν μεγαλώσουμε;
Με ρωτάς,
γιατί τόσο μίσος στον κόσμο;

Χαμένη επικοινωνία. Χρόνος για φόβο.
Σκληράδα. Αγένεια.
(Πουλάει η αγένεια;
Να υπολογίζω σ’ αυτό;).
Στα ταλέντα που δεν εξασκώ;
Σε όσα θα ‘θελα να επενδύω.

Στο απόλυτο,
όσων τολμούν να μου επιβάλλονται.
Σε διπλωματική γλώσσα ή σε αδιάφορη,
Από ανέκαθεν.

Για μένα, τα χρήματα, ήταν η ευκαιρία
να γνωρίσεις οποιονδήποτε.
Πάντοτε, μας άρεσε το καινούριο,
Το ξαφνικό. Το ποδοπάτημα όσων ξεχνούμε.
Τα αισθήματα της λύπης.
Συμβαίνει.
ΚΑΝΕ ΥΠΟΜΟΝΗ

Μπορείς να μείνεις μόνος σου αν το θες.
Ειδικά τούτη τη μέρα.
Αφαιρείς από τη γειτονιά, κάθε ζωντανή ψυχή
Ίσα που να τελειώσει η βόλτα ή η εξερεύνηση.

Η ζωή μου είναι το τώρα.
Τα θέλω όλα, ιδανικά.
Τη σχέση μου με τους γονείς.
Με τους γείτονες,
που λες και σήμερα δεν υπάρχουν.
Με το σώμα μου.

Οι κοιλιακοί
που δεν σφίγγουν αρκετά.
Ένα χρήσιμο ερωτικά, σώμα.
Ένας οργανισμός, πλήρως αποτοξινωμένος.

Νους υγιής, σαν άβγαλτος νέος,
πριν το στρατιωτικό.
Τα πραγματικά προβλήματα.
Τις πραγματικές ανησυχίες.
Γλώσσα αληθής, σαν προσέγγιση.
Πρώτα, του επίγειου εαυτού μου.

Ο οποίος δεν χαρίζει χρόνο
Ή χώρο, σε περιστατικά ανασφάλειας.
Σε κοιτά,
και το πρόσωπο εξισορροπεί το άλλο παρουσιαστικό

που μικροδείχνει.
Το πιέζει, το εξισορροπεί.
Τώρα είναι η δική σου η ώρα,
να κάνεις υπομονή¢

Τώρα, εκτελεστή της διαθήκης,
είναι η δική σου η ώρα.
Να κάνεις υπομονή.
Συμβαίνει.
Τώρα που διεκδικώ τα του βίου,
Με σφιγμένη γροθιά

Γι’ αγαπημένες αναμνήσεις,
Πρόσωπα
στα οποία δεν είπαμε: σ’ αγαπώ.
Ο καθένας στο δικό του προαύλιο.

Απόλυτα, για όσο θέλει.
Με στιγμές, ενόσω μετανιώνουμε,
Σαν τίτλοι αρχής κι όχι διακοπής.
Ζήσε τη ζωή σου, μοναδικό πρόσωπο.
Ξέχνα όσους βολεύτηκαν, ήδη.
Ξέχνα το τραγικό μέλλον.

Συμβαίνει.
Απόλυτα μα αρμονικά.
Η κίνηση. Η στασιμότητα.
Μη φοβάσαι. Ο δικός μου στρόβιλος δεν σε αγγίζει.


Γεράσιμος Μηνάς 2004