Ανυπόταχτος

Θεωρώ προτέρημα να είμαι σκληρός,
Προκειμένου να έχω τους άλλους στο χέρι.
Προκειμένου να επικρατεί ισότητα,
Ανάμεσα
Σε διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.
Πλούσιος έστω και για μια ημέρα’

Ενόσω οι υπόλοιποι καταλήγουν
στο ζεστό τους κρεβάτι, τη νύχτα,
Περίεργες κουρασμένες φιγούρες,
Σηκώνονται για δουλειά.
Περιφέρονται, πουλώντας, ίσως, τον εαυτό τους,
Σίγουρα όχι με ηρεμία.

Και μια ημέρα νέα, ζυγώνει ξανά.
Έστω κι αν τον χειμώνα, σκοτεινιάζει νωρίς,
-Δεκέμβρης με είκοσι βαθμούς θερμοκρασία.
Αναπολώ το κρύο,
Χαίρομαι όμως εξίσου.
Εκεί που κατέληξε το πετρέλαιο θέρμανσης.

Τα μάτια σου με θωρούν,
Ξορκίζοντας τις λιγοστές ακτίνες
Από δωμάτιο σε δωμάτιο.
Χαρούμενος με την παρουσία της φύσης
και τα μικρά προβλήματα οικονομικής φύσεως
που δεν επιτρέπουν στα νέα ζευγάρια να παντρευτούν.

Παρόλα αυτά, συνυπάρχεις.
Με την αστυνομία ν’ απουσιάζει στις δυσκολίες μας.
-Μαμά, γιατί τα περιπολικά παρανομούν
Χωρίς λόγο, στο κόκκινο των φαναριών;
Τι εμπιστοσύνη να τους δείξεις,
Και γιατί ο ίδιος να μην αδιαφορώ για καθετί.

Σε περίπτωση οποιουδήποτε πολέμου
Όχι απαραίτητα ΕλληνοΤουρκικού,
Προσωπικά, θα απέχω.
Εξάλλου, δεν χειρίζομαι όπλο, λόγω μυωπίας,
κι η θητεία μου ολοκληρώθηκε, πολύ απλά.
Παρόλα αυτά, θα απέχω.

Τουλάχιστον εγώ,
Δεν παρέμεινα στο εξωτερικό, μετά τις σπουδές,
Προκειμένου ν’ αποφύγω το στρατιωτικό,
Ή, στην χειρότερη περίπτωση,
Με την δικαιολογία, ότι είμαι ποδοσφαιριστής,
Να πετυχαίνω να δηλώνω μόνο παρουσία, μία ημέρα, ανά εβδομάδα.

Εγώ τουλάχιστον
Δεν απέφυγα παρανόμως, το στρατιωτικό,
Λόγω Πατριωτικών ιδεών! Οι οποίες μου επέτρεπαν!
Να εκτελώ θανάσιμα, άλλους ανθρώπους,
Επειδή, αδικούν ορισμένους.
Τους εργαζόμενους, τη φυλή μας. Το Έθνος!

Οι μέρες προσπερνούν. Κόσμος πεθαίνει.
Προσωπικότητες, για σένα, προς εσένα,
Σκληρές.
Ανόμοιες. Προς εσένα;
Κουρασμένα μάτια. Τα δόντια πονούν ξανά.
Γείρε, έστω και για λίγο’

Δεν ξέρω, μα, μόνο τραγωδίες θυμάμαι,
Όσον αφορά τις ένοπλες μας δυνάμεις:
Ραντάρ, όχι σε καθεστώς λειτουργίας –σε αποθήκες θαμμένο.
Αεροσκάφη που δημιουργούν νέους κρατήρες στο έδαφος,
“Ανεβάζουν την στάθμη”, στους ωκεανούς’
βαθμοφόροι, υπό την ηγεσία προδοτών πολιτικών.

Αν είχαμε, εμπόλεμες στρατιές.
Αν δούλευαν τα Ελληνικά εργοστάσια.
Αν δίναμε μεγαλύτερη σημασία στις προκλήσεις’
Ανυπόταχτος είναι, όποιος δεν υπηρετεί το Έθνος
-λες, εσύ επιθυμείς ν’ απέχεις. Φυσικά. Δεν είναι δικός μου πόλεμος
Η δική σας τρέλα. Η εγκεφαλική ανωμαλία.
Λες, θα με καλέσει κι εμένα. Πότε;
Αφού τα σύνορα είναι ανοιχτά’
Ανυπόταχτοι κι οι νόμοι
Όταν αναθεωρούνται, εναντίον στις παραδόσεις μας.

Γεράσιμος Μηνάς 2005