Οι γυναίκες αξίζουν,
γνήσια αγάπη.

Να θυμάσαι τα λόγια μου, γλυκιά, ευαίσθητη, γυναίκα. Για σένα γράφω, τούτες τις γραμμές. Συντροφιά, τις μοναχικές ώρες, που μένεις μόνη σου. Γιατί, στο λέω, ότι μας στερεί ο Θεός, με όλους τους κακούς ανθρώπους, που φέρνει εμπρός μας, καλύτερα, στο λέω, κείνο που σου λείπει, να το ζεις εικονικά. Εμπεριέχει ένα ποσοστό ζεστασιάς και τρυφερότητας, να ζεις στη φαντασία σου, ότι έχεις ανάγκη. Για σένα το πράττω, αφού καμία δε μου ‘δειξε ανοιχτά, να το πει, με λόγια, κι ένα τρυφερό χάδι: είσαι ότι ονειρευόμουνα. Τέτοια αγάπη, ποτάμι γλυκύτητας, δεν πλεύρισε το δρόμο, που βρίσκεται η κατοικία μου.
Ζήσε λοιπόν, μαζί μου, γλυκιά νέα γυναίκα, τον πλατωνικό έρωτα, που πάντοτε είχες ανάγκη. Κάποια Μαγιάτικα απογεύματα, που επιστρέφεις απ’ τη δουλειά, με τις οικιακές εργασίες να φωνάζουν, τόσο φάλτσα, περιμένοντας τη τέλεση τους. Εσύ επιθυμείς μόνο, εκείνη τη στιγμή, να σ’ αγαπούν. Σκέψου πως βρίσκομαι κοντά σου, σε φροντίζω. Σου λέω, σ’ αγαπώ. Αν αγάπησε άλλος περισσότερο, τη γυναίκα, που να λυγίζεις μέσα σου, απ’ το θέλω για αισθήματα. Χιλιάδες κομμάτια γίνομαι, αν επιχειρήσω να μετρήσω, τη ποσότητα.
Θα ‘μαι λοιπόν, εκεί, πλάι σου. Εικονικώς πραγματικά. Μην απογοητεύεσαι. Εγώ για σένα το κάνω. Επειδή ο Θεός δεν καταλαβαίνει. Παρά μόνο όποιοι είναι ερωτευμένοι με την έννοια αγάπη, προς το αντίθετο του φύλο, τόσο ακραία, που σου ‘ρχεται να εκραγείς. Ζήσε μαζί μου την εικονική αγάπη, ότι μας Στέρησε. Επιτέλους αποδόθηκε δικαιοσύνη.
Τις ώρες που σε πολεμούν, νέα γυναίκα, οι διαφημίσεις, οι γονείς σου, οι συνάδελφοι, οι φίλοι.. οι αχάριστοι, οι τοίχοι του σπιτιού σου που μισείς. Αγκάλιασε τότε, ένα μαξιλάρι, και σκέψου πως είμαι εγώ, ανεξάντλητος από τρυφερότητα. Σα λουλούδια που αγαπάς. Ο ιππότης σου στο λευκό του άλογο –να με δεις στα λευκά, ντυμένο. Ένας όχι βέβαια, τέλειος, ιππότης, γιατί οι κυνικοί και οι βολεμένοι, χαρακτηρίζουν αδυναμία, να εξωτερικεύεις τα συναισθηματικά σου πάθη. Τα έργα ενός ντροπαλού χαρακτήρα. Να σκέφτεσαι, γλυκιά μου αγάπη, πως βρίσκομαι πάντα, κοντά σου. Σου μιλώ. Διαβάζουμε ποιήματα. Σε κρατώ ασφαλή, στην αγκαλιά μου, παντοτινή γυναικεία μορφή, που αν δεν υπήρχες, θα είχα χάσει το χρώμα, το σφρίγος μου το ίδιο, της αναπνοής, παρομοίως όπως το χρώμα των τριαντάφυλλων, ξεθωριάζει με το πέρας των ημερών. Τούτο φέρνει λύπη.
Φιλώ κάθε δάκρυ σου. Βαστώ τις εύθραυστες σου, παλάμες, τόσο όμορφο το θηλυκό γένος. Θα εκραγεί η σκέψη μου απ’ τη στοργή και το θέλω να είστε ευτυχισμένες. Κι ας είμαι αρνητικός, φορές.
Ακούς, εικονική μου, αγάπη; Για σένα συμβαίνει, όλο αυτό. Αληθινά, όσο ο πόθος σου να ταξιδέψεις με κάποιον που μόνο εσένα, προσέχει και αγαπά, στις όμορφες, Μεσογειακές, πόλεις. Βουδαπέστη, Βενετία, Πράγα. Βαρκελώνη, όπως άκουσα μόλις τελευταία, πως σου κόβει την ανάσα. Ή κάπου εδώ κοντά; Κύθηρα, λόγω σχετικού ποιήματος. Σαντορίνη. Μήλος. Σύμη. Να σε πάω να δεις την όμορφη Κέρκυρα. Να με πας στα νησιά ή στο θάμπος ηπειρωτικών τοπίων, που αγαπάς. Με το νου, ορισμένες φορές.
Έλα και άγγιξε τη παλάμη μου, στη προσφέρω. Κει στην αμμουδιά που θα βρίσκεσαι, μόνη, εν τέλει, εν μέσω μιας παρέας που δεν συζητά. Το βράδυ στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου, ενόσω μετράς τ’ αστέρια. Στο χωριό, σε περιπάτους, στις ελιές πιθανόν. Κι εδώ. Να σου χαμογελώ, διαλυμένα τα κομμάτια μου, σε όλη τη πόλη, σ’ αμέτρητες εικονικές επισκέψεις, σ’ ευαίσθητες ψυχές, που κανείς δεν ανακάλυψε, τη γυναικεία τους, αγνή, ψυχή. Καύσιμο γίνομαι. Το θέλω απέραντα. Πριν, τώρα. Τις ώρες, γλυκιά μου, που δε βρίσκεις κάποιον να σε λατρέψει. Είμαι εγώ για σένα. Ο άνθρωπος, αξίζει. Θυμήσου το.
Ψάχνοντας λίγες ακόμη, φράσεις, δικές μου.
Για τι άλλο να σου μιλήσω. Να έρθεις να δεις τα λουλούδια μου πως ανθίζουν, χάρη στη ποιοτική μουσική, που αγαπούν και εκείνα. Ξένα, δεκαετίας ’80. ελληνικά, από Πάριο, Γαλάνη, τους παλαιούς καλούς ερμηνευτές, στις ασπρόμαυρες, Ελληνικές, ταινίες. Από τους νεότερους, Αρβανιτάκη, Τσαλιγοπούλου, Αλεξίου, και άλλους, λίγους ακόμη, με σπάνια ομορφιά, ψυχής. Είναι καλό, πότε πότε, να σπαράζεις, ακούγοντας μουσική. Εκτονώνεσαι.
Να σκέφτεσαι πως σ’ αγαπούν.
Μια ζωή αφιερωνόμουν στις γυναικείες ψυχές, με χαρά και με λύπη. Με φροντίδα νοητική έστω. Είναι κι αυτό μια εκτόνωση. Ενόσω φουσκώνει το συναισθηματικό μπαλόνι, δίχως ένα πρόσωπο, να δοθεί η ήρεμη φυσικότητα ενός ανθρώπου.
Σ’ αγαπώ.

Γεράσιμος Μηνάς 2007