Ανθρωπότητα

Όταν βιώνεις το σήμερα,
Δεν επινοείς κείνη την προσφιλή σου γραφή.
Περιστασιακά, σημειώνεις στο νου, σκόρπιες φράσεις
που θες να θυμάσαι.
Εξακολουθείς να παραμένεις άνθρωπος.

Αναδιοργανώνεις τη φόρμα σου.
Επικοινωνείς με τη φυσικότητα.
Όλοι προσπαθούμε να ενδιαφέρουμε.
Στη δουλειά, μήπως και διαφέρουμε.
Σιμώνεις τη φιλία. Απομακρύνονται οι αυταπάτες.

Έξω από το εργασιακό περιβάλλον,
ο ελεύθερος χρόνος προδιαθέτει προς το θεμιτό στόχο;
Η ζωή είναι άδικη.
Γιατί θα ‘πρεπε, κείνο το άτομο
Που σε συμπαθεί, αυτόματα και να φλερτάρει.
Οικογένεια, σημαίνει υποχωρήσεις.
Προσχέδια καταστρώνονται, στη προσέγγιση σας.
Αγαπώ την ανθρωπιά
που μας ενώνει, αν μας ενώνει
ή φροντίζει τον εσωτερικό θρίαμβο της καλοσύνης.

Φυσικά και κατανοώ
Ότι με μεγάλωσες με κόπο και φιλότιμο.
Κι είμαι ικανός, να φερθώ
Με την καλοσύνη και τη κατανόηση
Που περιμένεις ως ανάγκη ή ανταπόδοση τελικά.

Έχω καιρό να αισθανθώ τον αέρα
στα μαλλιά μου.
Επιλέγοντας μία γυναίκα,
θα προτιμούσα, ποτέ να μην τη κακολογήσω.
Ούτε να μου τη προμηθεύσει κάποιος γνωστός.

Μακάρι η ζωή να ήταν μόνο ομορφιά,
Δοσμένη από απλά βλέμματα.
Αν δίδονταν στο καθένα, ίσες ευκαιρίες.
Διορθώνεται. Χαμηλώνω.
Τα χαρτιά μου είναι το πρόσωπο μου¢

Ένα όνειρο, θα ήταν καλό
Να μην αντιγράφεται από ταινία ή ενός άλλου, παρωδία.
Πανάκεια αποτελεί αποκλειστικά ο εαυτός μας.
Εμπειρίες αγαπητές. Ενεργές. Λες, ξεπερασμένες.
Η νεότητα μας στη πράξη.

Υγεία η χαρά των νέων.
Τα σχήματα τα γνωστά, όχι προσπελάσιμα από όλους.
Η επικοινωνία σημάνει, άραγε πότε.
Επιθυμώ να κοιμηθώ δίχως φόβο.
Προκατάληψη, επειδή δεν αρέσει η αλήθεια.
Η απλότητα, παρομοιάζεται με τα διακριτικά κτίρια
στη πόλη. Σου μιλούν όπως κι ο ίδιος.
Στο δρόμο, κάποιος μου είπε: οι νεκροί,
Βόμβες δεν υποφέρουν.
Άλλοι όμως, βεβηλώνουν τον τόπο ταφής τους.

Ο άνθρωπος δεν δύναται να υπερασπιστεί το είναι του,
Επειδή ως παιδί, δεν πειθαρχεί στους νόμους των μεγάλων.
Πώς να εναντιωθείς σε όποιον
Σ’ έχει ήδη ξεπερασμένο. Καταστρέφει τελικά,
Με σαφήνεια –ήδη προσχεδιασμένο.

Μακάρι να ξέραμε τι κάναμε.
Τόσες τέχνες, μελωδίες και συγγράμματα.
Και ύφος χαμένο.
Αυτό είμαστε.
Ξεχνάμε. Δεν αφιερωνόμαστε.

Ο ήχος από τα τζιτζίκια στα χωράφια μου λείπει.
Κατεβασμένο το παράθυρο επιστρέφοντας
από κοντινή εκδρομική εξόρμηση.
Η μοίρα μας,
Ετοιμασμένη γνέφει από τη θύρα της καρδιάς¢

Τη μεγαλύτερη χαρά, επικαλούμαι.
Να διαβάζεται η άποψη
σε κάθε γλώσσα και διάλεκτο, άμεσα.
Να μη προσπερνά ο καιρός, μήπως και εξολοθρευτεί.
Πρόσωπο προς πρόσωπο. Τούτο δεν αντιγράφεται επ’ ουδενί.

Δεν κατανοώ, γιατί προβάλλεται μια λεία κοινωνία,
Προσβάσιμη στα πάντα κι απ’ τους πάντες.
Ως λεία, σαρκώδης, άρα ημιτελής.
Ένας προς έναν, αγωνιούν να οριοθετηθούν.
Τούτοι είναι πολλοί. Η ζωή, απλά, μία¢
Μεις, γράφουμε για όσα θεωρούμε σημαντικά.
Αν υπερβάλλουμε κάπου, δείξε εμπιστοσύνη.
Η ιστορία διδάσκει, πως ποτέ, το δίκαιο
Δεν κρύβεται δια παντός. Κάποτε ανασαίνει.
Το καθάρισα επιβλέποντας το καθημερινά.

Φίλη μου.
Παρατηρείς τα βήματα μου. Ένα εμπρός, δύο προς τα πίσω.
Η ταραχή να ευθυγραμμισθείς. Σ’ εσένα.
Ξέρεις τι είσαι; Επηρεάζει μια καλή στάση, προοδευτικά;
Γιατί πρέπει να είμαι κάτι σίγουρο, αφού δεν υποφέρεται;

Κοιτώ το είδωλο μου.
Είμαι φίλος του, επομένως –αναρωτιέμαι.
Τα μάτια μου κουρασμένα, σου γνέφουν σαν κενό χώρισμα.
Διάφανο μα ορατό με ηλεκτρονικό διακόπτη.
Η τεχνολογία αχρηστεύει τη λογική της αποταμίευσης.

Όταν ταξιδέψω, εκτός κι αν με απολύσουν.
Βιντεοσκοπώ τα τοπία ως κάτι αγαθό.
Άξιο εμπιστοσύνης, τοπικά. Τούτη η γη
Είναι η πατρίδα της καρδιάς μου.
Ο τόπος όπου πατούν οι πρώτες ύλες των πατούσων μου.

Το περιβάλλον είναι τα μάτια του πιστού μου κατοικίδιου.
Δέχεται τη συντροφιά μου, συχνότερα
Απ’ ότι του την προσφέρω -το επιδιώκω ή το αποφεύγω;
Με περιθάλπει ως γνώση και επίβλεψη.
Ως σταθερότητα.

Όταν ταξιδέψω, ξέρω ότι θα του λείψω.
Θα χρειαστεί.
Ότι αγαπώ, είναι η εσωτερική μου φωνή. Στη χαρίζω.
Κλαίει και γελά, ανέκφραστη όμως.
Σου είπα, η ανθρωπιά επιμένει.
Ο ελεύθερος χρόνος. Νοείται με σβηστή την τηλεόραση.
Δίχως άγχος να τον γεμίσω με κάτι. Ακουστικά ακόμη.
Η θεωρία δεν έθρεψε ποτέ, κανένα στομάχι.
Η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα,
Ομοιάζει κομμένο κομμάτι πίττας που έχει ήδη σαπίσει.

Ουδείς δεν δικαιούται να ξεχωρίζει
ή να κομπάζει πως κάτι έκανε.
Το πτυχίο, ποτέ δε μου χρησίμεψε.
Ακέραιο στο ειδικό χαρτί, τυπωμένο.
Το πετυχαίνει. Να διαφέρει.

Το χαμόγελο ενός παιδιού με το βλέμμα
Καρφωμένο στο δικό σου, πλημμυρίζει με αγάπη τη καρδιά.
Θα ‘θελα, το κλίμα ετούτο που βιώνουμε
Να μην λειτουργούσε ως συνέπεια της ανοησίας μας.
Θα ‘θελα να σου πω, υπάρχει χώρος για ταπεινές υποστάσεις.

Κι αν πληγώνω, κι αφότου συγκρατώ με πείσμα, μακριά,
Την παλίρροια
που ξεπλένει κακές αναμνήσεις,
Φαντάζομαι, επιβάλλεται από εσωτερικές δυνάμεις,
Μεγαλώνοντας.

Σκορπώ ακαθόριστα το παρόν μου. Δεν σου οφείλω
Μια κακή στάση,
Μα έλα που η αγάπη μέσω της συνεργασίας,
Πάντοτε ωφελούσε προς την λάθος κατεύθυνση.
Εμάς, επειδή εκείνοι, αγόραζαν σταδιακά, τα μυστικά μας.

Κείνο που οφείλω δεν το πρόσφερα.
Το νόημα, φορές, διαφεύγει με τα όνειρα, τα φραστικά.
Ο νους συγκαταβαίνει. Τον διοικούμε σοφά;
Αν ναι, υποπτεύομαι ότι διαμορφώνω κάτι ακέραιο.
Αν όχι, υποστηρίζω αργά, πως άργησα να το εννοήσω.
Όταν στενοχωρώ κάποιον,
το δηλώνει η στάση του σώματος του.
Ως άνθρωποι, δηλώνουμε απάνθρωποι.
Αν σ’ αγκαλιάσει η φόρμα μου,
άφησε τους αισθητήρες ελεύθερους.

Αναρωτιέμαι αν θα προλάβω να σου πω,
πατέρα, μάνα, σ’ αγαπώ.
Ως πότε θα ‘στε κοντά μου.
Ταπεινά στρέφω το μάγουλο, αναμένοντας
Το στοργικό φιλί ή το αέναο άγγιγμα.

Όχι πως το αξίζω.
Μα είναι το έλεος παντοτινό,
ή τουλάχιστον, έτσι μου φαίνεται.
Σου μιλώ δίχως να ντρέπομαι,
παρά μόνο για τα λάθη μου. Ως τωρινή συνέπεια.

Τι πολιτισμό βιώνουμε,
Κι αν είναι αυτό, αναγκαίο κακό.
Ερχόμαστε κοντά ο ένας στον άλλο
Ή πολεμούμε ότι δεν αναγνωρίζουμε.
Το τρυφερό, γεννάει φιλία. Και στα δύο φύλα.

Το τυπικό πρόσωπο έχω ανάγκη.
Με γαληνεύει. Μ’ απορροφά.
Τίποτα δεν μου χαρίζει, παρά τη φυσική ομορφιά.
Άοσμη σε κλειστό χώρο.
«Εύγεστη» σ’ εξωτερικό, ενόσω συνοδεύεται με κίνηση.

Εκεί όπου περπατάς, σε σκέπτομαι.
Όταν επιλέγεις μια απόφαση.
Συνομιλώ, δεν αποφεύγω.
Οι εικόνες δεν ψεύδονται –και οι στημένες.
Ο ήχος ανθίζει τα σκοτεινά δωμάτια.
Θα ‘θελα να φιλτράρω όσα ακούω.
Τα λόγια που ξεστομίζω. Όσους εχθρεύομαι.
Τις αποχωρήσεις, τη σημαία
που κατεβάζω. Όσα αποκαλύπτω εις βάρος μου.
Τα “κρύα” βράδια, όταν διαβάζω.

Ξεκουράζομαι, μόνος μου;
Το κακό εισχωρεί –δεν σε συγχωρεί.
Χτίζω κάτι ενόσω είμαι ήρεμος,
μα η μοναξιά, στη σιωπή, το αμαυρώνει.
Σε κοιτώ.

Το λάθος σου, παιδί μου, το τοποθετώ
με στηρίγματα ελέους, σε μη φανερό σημείο. Η ευθύνη,
να κόψεις τον καρπό, ενόσω ωριμάζει, δεν κλίνεται
σε κανέναν χρόνο, ούτε ως επίθετο. Παραμένει ρήμα ενεργό. Άφησε το να γευθεί το ποιόν του σφάλματος του.

Η ευθύνη είναι πιο τρομαχτική απ’ το ίδιο το μέλλον.
Να ανέχεσαι το πεδίο επιρροής τους, ενόσω καταρρέει.
Σε κάθε σπίτι, ομιλίες συμβιώνουν.
Έπιπλα παρατήρησα, σε χρήση.
Συναισθήματα φορές, παγερά. Άλλοτε, επί τόπου, θερμά.

Είμαστε άνθρωποι. Έμπνευση κάποιου.
Φωτογραφία στις διακοπές.
Μουσική σ΄ επανάληψη. Εμπειρίες. Ημέρες.
Σ’ αγαπώ, ενόσω ξεχνώ ότι φεύγεις.
Σε πλησιάζω. Γράφω για σένα.

Συμφωνώ ότι παρατείνω την αφορμή,
που συντηρεί την ελπίδα.
Ανασαίνει, δεν ανασαίνει.
Επιθεωρώ εμένα, στην ησυχία μου.
Πειράζει να με ανακαλύπτω άνθρωπο;

Γεράσιμος Μηνάς 2003