Γράμματα

Σιγά σιγά,
μαθαίνω να ζωγραφίζω.
Και να εκτιμώ
το λευκό χαρτί,
όπως η αγάπη
σ’ εκείνον που του προσφέρεται.

Μόνο όταν είσαι ήρεμος,
γράφεις κατανοητά,
πατώντας αντικειμενικά
-όσο πιστεύεις-
στο θέμα
που αναπτύσσεται.

Σιγά σιγά,
Χρειάζεται ο καθένας
να στρώνει τη ζωή του.
Αν και ποτέ,
Δεν εκλογίκευσα
τη δυνατή μουσική
κι όποιους στόχους εξυπηρετεί.

Ο βίος
είναι πατάρι
με σκονισμένα θαύματα,
προς ανακάλυψη. Αξιολόγηση.
Εκμετάλλευση,
Αν οφείλεις στον εαυτό σου.

Εσωτερικά
Προστατεύοντας την πέτσα,
μη ξεραθεί,
Παραμένοντας υγιής
Αυθόρμητος,
Εγκρατής,
και χαρούμενος όλο έκπληξη.

Έχεις παρατηρήσει,
πως, όταν είσαι καλός,
ή πλησιάζεις προς τη μετάνοια,
Σου συμβαίνουν καλά πράγματα;
Σε αγγίζουν
σαν φιλικός άνθρωπος
που ενδιαφέρεται.
Επειδή το πρώτο βήμα
πισωπατεί
μα η απόφαση
Λογικεύεται από μόνη της.
Κάτι από μακριά.
πλησιάζει κοντά –στον καιρό του.
Ξέρουμε,
πως το πέλαγος διασχίζεται
μετά από ώρες πολλές,
Όμως μπορούμε,
Εκείνο το πλοίο, στον ορίζοντα,
Να το τραβήξουμε κοντά μας.

Αγαπούμε
και επαληθευόμαστε.
Συνηθίζουμε.
Τ’ άσχημα σημεία του σώματος μας.
Ή την χρησιμότητα της κάθαρσης του.
Το “όμορφο”, τις κρίσεις του.

Καθώς το ποτίζω
σαν το λουλούδι μου
-ενθύμιο ενός γάμου συγκινησιακά φορτισμένου.

Την επομένη, κάτι αλλάζει.
Ο άσχημος καιρός
Συμβαδίζει με την αξιοπρέπεια.
Με ανθρώπους,
που δεν μπορούμε να αγγίξουμε
Σαφώς επειδή
Ανήκουν σε μια ξεχωριστή κοινωνία-οικογένεια
-κάτι απολύτως φυσιολογικό.

Ο καιρός της ταυτότητας μας.
Τη μια, έχουμε όρεξη να συμμετέχουμε,
-με προνόμια όποια επιθυμητή αμοιβή.
Την άλλη μετανιώνουμε,
μα η ανησυχία παραμένει,
Ως λόγος, μη αναστρέψιμος.

Ο τόπος εκεί έξω, πρασίνισε.
Η καμπύλη ισορροπίας της
Ασκεί πίεση
στον εσωτερικό τόπο.
Πόσες υποσχέσεις
Μελετά να φέρει εδώ μέσα.

Τις θέλω;
Στη συνισταμένη:
«ο καθένας μπαίνει στο μονοπάτι του».

Σιγά σιγά,
Ίσως στη καμπύλη
Αφουγκραστούν κι οι δικές μου προσδοκίες.
Ίσως,
αποτελέσεις μέρος μου,
Μεταφέροντας ζεστασιά πιο κοντά
στο στασίδι.

Σιγά σιγά,
Μαθαίνω,
του χαρτιού τις ιδιότητες.
Δεν λευκαίνει,
στου ενήλικου σου τη δεκαετία.
Μόνο ανησυχεί.

Μη δεν περιγράψει
Σωστά,
Αισθήματα,
Όσα είδαμε, όσα επρόκειτο.
Τα μάτια της
ενώ κοιτούν εμένα.

Γλυκά απογεύματα,
Ελεύθερου χρόνου,
θύμησης μιας εικόνας
προσωπικής προοπτικής.
Με τον νου, ενώ κοιτά, μια αξία:
Την αγάπη τους.

Γεράσιμος Μηνάς 2004