Διάθεση

Η διάθεση μου,
Είναι,

Εκεί
όπου πατούν τα πόδια,
των παιδιών μου.

όσα τους μαθαίνει
Το πλούσιο βλέμμα μου.

Σα να το σκάλισε,
κάποιος,
στο πιο πέτρινο βουνό,
Που όμως στην κορυφή,
Συναντάς δέντρα

όπου συναντάς,
Τις δικές μου βιοποικιλίες,

Με μορφή διαφορετική.
Με μάτια μικρά
ή μεγαλύτερα.

Χέρια τρυφερά
ή σκληραγωγημένα.

Σαν εσωτερικό σπιτιού,
που κάποιος,
Μιμήθηκε τις ουρές των πουλιών,
Είναι,
τούτη η διάθεση.

Κινείται ο αέρας,
Μαζί και ο άνθρωπος
Μες το ταλέντο της ζωής
Με ότι είναι ο καθένας,
ευχαριστημένος.

Με τεχνητό
ή φυσικό, φως,
Για βοήθημα.

Φτιάχνοντας μια παρέα από συνήθειες
όπου οι άνθρωποι,

βγαίνουν από τις φωτογραφίες
και δημιουργούν,
τις στιγμές τους.

-

Η διάθεση έρχεται
και κάθεται το πρωί,
Όπως η μουσική,
Από το διπλανό δωμάτιο.

όπως ένα πρόσωπο
Που πρόλαβε να χαρεί,
Μεγαλώνοντας
και αλλάζοντας ο σκελετός,
στο ώριμο πρόσωπο.

Η δύναμη της διάθεσης.

Των χρωμάτων.
Τι κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Πως, να σε ντύσω,
Διάθεση.
Χώρος για τόσες συνήθειες,
Άπλετος χώρος.

Η γη μου ζητά να πατήσω πάνω της,
Μα κάθε που ξαπλώνω,

Αιωρούμαι
όλο θυμάμαι τ’ ανάλαφρα βήματα.
Την διάθεση ανά ηλικία.
Μη γνωρίζοντας,
Πως λειτουργούν τα θεμέλια
Και γιατί είναι κρυμμένα.

Θα θυμάσαι κάτι,
μετά;

Που τόνιζα,
ενόσω τραγουδούσα.
Πότε διαστέλλονταν οι κόρες των ματιών
Πότε γνωρίζω ποιος είμαι.

-

Είμαι εκείνο το μικρό πλάσμα
που παίρνεις αγκαλιά,
κι αυτό γουργουρίζει,

Χάρη στα μάτια του.

Είμαι κοντά στο διαφορετικό σου
έμβλημα
Που όνομα πρέπει,
και έχει,
Από φυσικού του.

Είμαι εκεί,
όπου πρωτόβαλες σημάδι,
πως πέρασες

Είμαι αφοσιωμένος.

Είμαι ο εθισμός ο μεγάλος.
Τα είδη που δεν γνώρισες
Τα ταξίδια που απαιτούν χρόνο και χρήμα

Μα μόλις φτάσεις,
Ευγνωμονείς,
για τις χάρες του τοπίου.

Που τα μάτια σου
πρόλαβαν να συναντήσουν.
Μη κοιτάς τα πουλιά που πετάνε.
Μη ψάχνεις για κοχύλια.
Άσε να σε κουράσουν οι διαθέσεις,
των παιδικών σου χρόνων.

Εκεί όπου περπάτησες,
Κάποια Χριστούγεννα.
Το αχνό φως και η ευγνωμοσύνη
Επειδή έχουμε –τότε-
Μια θέση κι εμείς.

*

Πάλι όμως θα γελάσω.
Ξανά θα χορέψω.
Εναγωνίως θ’ αναζητήσω το πλήθος

Του ονείρου.

Κάθε ένα δάχτυλο,
Σε διαφορετική κάρτ-ποστάλ.

Εδώ θ’ αφήσω τον ήρεμο εαυτό
που αγαπά τη φύση και τα ξύλινα σπίτια.

Θα φεύγω λίγο πιο πέρα,
Διασχίζοντας το πλατύ ποτάμι,

Μ’ άλλους ανθρώπους

που για τρίτη φορά θα θέλουν
ν’ αγγίξουν, μόνοι,
Λίγο χιόνι.

Αν γίνουμε τέσσερις,
θα ‘χουμε ένα καθρέφτη,
σε κάθε τοίχο.

Αν δεν είχε ο τόπος,
θεμέλια με όρους,
Χαρά, δυστυχώς,
Δεν θα βιώναμε

Κανείς, δυστυχώς,
Δεν χαίρεται την ηλικία του.

Μόνο, κομμάτια αποζητάει,
Από επαναλαμβανόμενα κολάζ,
Ομοιόμορφα και ασφαλή –φορές-
Ν’ αντέχει να τα συναγωνίζεται.

Μα έλα καρδιά μου,
Που δεν σ’ είδα, ποτέ,

Μήπως βρεθώ απέναντι στη ζέση του ήλιου,
ελεύθερος,

Κι όχι στη σκιά,
όπου η διάθεση είναι χωρισμένη σε τόμους.
Όπου ξανά προσχωρείς σε μια συνήθεια
που σε βολεύει.


*

Πόση αισιοδοξία, μας λείπει.
Παρομοίως όπως σου φαίνεται, περίεργο,
Οι γυναίκες, να έχουν άντρες φίλους.

Ή να χαίρεσαι
Που στολίζεις, Χριστουγεννιάτικο δέντρο
Μα του λείπει κάτι,
Που ξαφνικά,
σου αφαίρεσε τη χαρά.

Που ούτε οι αυθεντικές ταινίες γέλιου
Που πλέον δεν δείχνουν
θα αύξαιναν τα ποσοστά
του εαυτού,
στο χώρο.

όπως δεν ξεχνάς ποτέ,
Την ένωση των σωμάτων,

Ή ότι κάπου,
Υπάρχει μια φίλη,

όπου μπορείς, να ρωτήσεις,
Αν είναι ευτυχισμένη.

όπως η ανάσα του πράσινου,
Η ζεστασιά και η προσδοκία.

-

Ποιος είπε,
ότι το να προσφέρεις,
Σου καταναλώνει χρόνο,
χωρίς επιστροφή

Που αναμένεις
-όπως κάτι που σου προσφέρεται,
Δίχως να το αξίζεις.

Κάτι,
που σίγουρα,
Θα σου έφτιαχνε τη διάθεση.


Παρομοίως,
ο εξαερισμός του σπιτιού.

Ή ότι,
Διαφορετικά, σωματικά καλούπια,
Τυχαίνει να συμβιώνουν,
Φορές και για πάντα.


όπως συμβιώνει το άχρηστο
Και παγερό προφίλ,
Σε αρκετούς τομείς της πραγματικότητας:

Να δείχνει το στήθος της,
η δημοσιογράφος,
Ανεξάρτητα, αν έξω, η θερμοκρασία,
θυμίζει χειμώνα.


Θυμίζει ανικανότητα της αστυνομίας,*
Απέναντι σε τρομοκρατικά χτυπήματα
(*η οποία,
Μόνο να παρακολουθεί τηλέφωνα,
Ενδιαφέρεται).

Σε μια κοινωνία
όπου η διάκριση επεκτείνεται
-όχι εξέρχεται-
Ανάμεσα σε μέλη μιας οικογένειας,
Όπου η φροντίδα θυμίζει Δικτατορία,
Με σχήμα όμως, υπερβολής σε ενδιαφέρον.

Αν είναι, ποτέ, δυνατόν, -επίσης-
Να πάρει –εξίσου- Σοβαρά,
Καταστάσεις και δηλώσεις
Πρωινών δημοσιογραφικών εκπομπών
-μόνο για τις διαφημίσεις-
Μόνο για την δήλωση της αντίδρασης
Από την αντιπολίτευση.


Εξάλλου,
Αυτή είναι η πραγματικότητα:
Να θες να πουλήσεις την ανηθικότητα σου,
Την ανικανότητα,
Τη διάκριση
Το κέρδος.
Την εντύπωση.


πρέπει να πουλάς ότι έχεις
-Ευτυχώς δεν συμβαίνει,
σ’ αυτό που δεν έχεις: Θεμέλια.

Είναι γνωστό,
ότι κανείς δεν μπορεί να αλλάξει
Τα καίρια σημεία της φύσης
-όποια ονομασία κι αν της δίνεις.

Κανείς δεν τραβά τον γιακά της αισιοδοξίας.
Ούτε των υπευθύνων,
Διατροφικών σκανδάλων.
Ούτε, όσων περιθωριοποιούν
τους τσιγγάνους.

Ούτε όσων ασελγούν
-με το πρόσχημα της ασφάλειας-
Εναντίον οποιουδήποτε
Συμμετέχει σε διαδηλώσεις.

Μήπως και τονωθεί η διάθεση
Της ελευθερίας
Του αντιστέκομαι
Στην σάρωση όλων των θεμελίων:
Εργασιακά. Ατομικά.
-οικογενειακοί φάκελοι, δομών,
Χάρη στους οποίους, αναδεικνύεται
η κοινωνία,
Με τόσους φορείς,

Άλλοι υγιείς
Άλλοι παγεροί και σαθροί,

Σαν αδιαφορία για μάθηση,
προς όλους.
Κατοικία και μονιμότητα,
Για όλους.
Εργασία και ανάπτυξη
Ασφάλεια και αγάπη,

Από ενδιαφέρον διαχρονικό
Όχι χάρη σε ορισμένη χορηγία.

*

Η διάθεση εναλλάσσεται.
Κάθε ημέρα είναι μεταβαλλόμενη.
Η ανία της εργασίας

Το όνειρο που λήγει νωρίτερα
-χωρίς συντηρητικά.

Οι διπλανοί σου,
που φαντάζουν,
Περισσότερο,
Στοιχεία λογισμικού,
Παρά αυτόνομες προσωπικότητες,

Ικανοί,
ως άνθρωποι,
Να δέχονται,
Πως ανήκουν κάπου,

Όπου η διάθεση,
Εξαρτάται από την αλληλοσυμβίωση.
-ανταποδίδοντας κουράγιο

Μήπως και σου μιλήσω ελεύθερα.
Κι εσύ ακούσεις.
Σταθείς στη στιγμή,
Που επιζητεί, χαλάρωση,

Ενόσω γύρω μας,
Δεν συμβαδίζουν οι “έμποροι,”
Με τις ανάγκες
-τον χαμένο από ξεκούραση,
Χρόνο.

*

Ποιοι είναι, εκείνοι οι τολμηροί,
που αρνούνται την βραδινή έξοδο,
Μόνο παρασκευή, Σαββατοκύριακο,

Θέτοντας εαυτό,
Προ συμπτωμάτων,
Επιπλέον κόπωσης,
Και αργοπορίας στα υπόλοιπα καθήκοντα.

Έτσι τα θέσανε.
οι πολλοί ακολουθούν.
Είναι ελεύθεροι.
Η διάθεση τρωτή. Εφήμερη.
Το βλέμμα επιπλέον κουρασμένο.

«Γύρισα σπίτι,
κι είδα τα πιάτα,
Στοίβα στο νεροχύτη.

Χώμα είχαν οι διάδρομοι.
Μύριζε κλεισούρα.

Έστριψα το κλειδί,

Μα δεν ήμουν,
Περιεχόμενο,
Μουσικού κουτιού.

Περισσότερο θύμιζα,
Μαριονέτα,
Επισφαλούς κουκλόσπιτου».

*

Έπειτα,
Άκουσα, κλάματα μωρού,
Από το επάνω σπίτι,
Ενώ δούλευε το καλοριφέρ,
-σε κοντινή μου απόσταση.

Κι απόρησα:
Πόσα προβλήματα
Δημιουργεί,
Αυτό το ατίθασο πλάσμα.

Τι τεράστιες απαιτήσεις,
κατέχει
Σε σχέση με τις δυσκολίες των μεγάλων

Οι οποίοι απαιτούν
Ξεκούραση
προς ανανέωση δυνάμεων.

Άρα λέμε:
Είστε, πλέον, ασυμβίβαστοι;
πλέον,
χωρίς προβλήματα.

Τόσο πλούσια,
ώριμοι;

Ανθρώπινοι,
Επιλεκτικοί συναισθηματικά,
τελικά.

Κάτι που μου χαλάει την διάθεση
Μόνο και μόνο
Γιατί θέλετε να το επιβάλετε
και σ’ εμένα

Και ως άποψη.

όπου όλα συμβαίνουν φυσικά.
Χωρίς προβλήματα.

(Φυσικό είναι,
όταν μπαίνουν μες στο ιδιόκτητο σπίτι,
3500 Ευρώ, κάθε μήνα).
Βγάλε συμπεράσματα.


*

Αλλάζω σελίδα.
Θέλω, τη διάθεση μου,
Να μεταφέρω.

Το βόλεμα μου,
να παραδεχτώ.

Την ιδιαιτερότητα
Της ανθρωπιάς,
Η οποία μου λένε:
Περιμένει –με τα δικά τους μέτρα-
Να εξωτερικευτεί.

Λες κι εγώ,
Δεν είμαι ικανός να αγαπήσω,

Κάτι.

Με όλα τα πράγματα,
γύρω μου,

Τα οποία αναμένουν μια χρήση.

-

Καταναλώνω το ηρεμιστικό μου,
Με τ’ αυτιά,
βουλωμένα.

Με μια μορφή αγάπης,
Σα βάζα διάθεσης,
Ανθισμένα.

Με μόνο μέλημα,
Να γεμίσει το στομάχι,
με κάτι ζεστό.
Ο ουρανίσκος επιζητεί,
ξεχωριστής διάθεσης, γεύσεις.

Σοκολάτα. Γκοφρέτα.
Κέϊκ. Τσουρέκι
Μελομακάρονα μαλακά
-όπου να ‘ναι.

Αγνοώντας, γεύσεις,
Ενηλίκων

Κανείς δεν ερευνά,
τις παλάμες,
Να δει,
Πόσο μαλακές είναι.

*

ο χρόνος θα περάσει.
οι φωτογραφίες θα ξεχαστούν.
οι τύποι των όπλων
Η ειρήνη των παιδιών.
Η χρησιμότητα της καθαρότητας.

Τα μέρη που θέλουμε να επισκεφτούμε.
οι εξωγενείς εχθροί,
Οι εσωτερικοί.


Θα κάνω μια βόλτα στη γειτονιά
-μη ξεχάσω να φέρω τριαντάφυλλα,
Για το γραφείο.
Με το Imagine
να σε καλεί ολοένα.

Μες το παλαιοπωλείο της ζωής
όπου κάθε ημέρα
Απαιτεί κόπο.

Προτιμώντας το αληθοφανές
που μας ξεχωρίζει
από τα παιδιά.
όπου οι σκιές, λείπουν,
Παντελώς.

Λείπει η μηχανή από τα χέρια.
Το ταλέντο που χαραμίζεται.

Η προσπάθεια.

Κανείς δεν μου θύμισε την αισιοδοξία.
Τη φιγούρα σου
στο ζύγι,
Μεταξύ κόπου και αναζήτησης.


Ανοίγω τη βάνα των συναισθημάτων,
Που μόνο τα μικρά παιδιά
και τα ζώα,
Κατανοούν,
Απλόχερα.

Η παρουσία των λουλουδιών,
Δεν τα παραξενεύει
Μήτε ο ήλιος
Πίσω από τα σύννεφα.

Μια βανίλια στο ποτήρι
Με δροσερό νερό.
Η αίσθηση,
Πως το βλέμμα δε χάνεται.

Η εξουσία του πατέρα,
επιβλητική.
Ταυτόχρονα η φροντίδα της μάνας
κι οι προσδοκίες οι κρυμμένες,

Στα χρώματα του ήλιου,
Πίσω από τα σύννεφα.

Φύση και συνάντηση
Απορία και ευρηματικότητα.

Η μικροσκοπική παλάμη στο μάγουλο μου.
Το βλέμμα μου που ραγίζει.

Σα παραθαλάσσιο χωριό,
Εμπρός σ’ ένα ηλιοβασίλεμα.

Η εμπιστοσύνη του βλέμματος σου,
Που με περιμένεις, καθισμένη,
στο γραφείο μου,
Στο μικρό φωτισμένο δωμάτιο.

Άραγε γνώρισες την ομορφιά;

Ζηλεύω όσα είδες,
Επειδή τα μάτια,
όπως η σάρκα,
Δεν ενώνονται σε ένα.

όλο λέω:
Το πεπρωμένο μου είναι σε μια ξένη χώρα.
όπου η ζωή,
περιμένει να γεννηθεί.

Να θεμελιωθεί,
Πως γράφω το θ, το δ, το ξ.
Γιατί με κατακτά η γνώση.

οι θέσεις των φίλων,
Καθισμένοι γύρω από το τραπέζι.
Ο ήλιος,
Σε ότι συνάντησαν.
Περπατώντας και εξερευνώντας μια πόλη.

Λες: Εγώ δεν θα γεννήσω μια ζωή.
Απλά,
θα μείνουν φωτογραφίες.

όπως μια παρθένα περιοχή
στο χάρτη,

Που ο φακός, έσπευσε να αιχμαλωτίσει.
Εσύ χάρηκες,

Μα δε σ΄ είδα
κάπου εκεί.


Δεν είδα το πρωινό φως,
Να περπατά στη γη.

Μόνο το κλάκ του σκηνοθέτη
- Μύρισε τα λουλούδια,
και χαμογέλασε,
μαζί μου.


*

Καλό φαγοπότι.
Ηρεμία στην καρδιά.

Αγαλλίαση.


Σαν μωρό χορτασμένο,
Που προηγουμένως,
έκλαιγε,
σιωπηρά.

Δίχως τη γνωστή φράση,
-όλο στοργή και προσέγγιση:
Να προσέχεις να μην κουράζεσαι
Εγώ σε σκέπτομαι.

Στο ‘χουν πει,
ποτέ;

Ή αποτελεί, ακόμα μία,
Ανεξιχνίαστη υπόθεση;


Ηρεμία κι ανάγκη,
για όπιο ύπνου.

*

Έχω μια σημαία στο δωμάτιο,
Που όμως δεν κοιτώ.
-στην πλάτη μου βρίσκεται.


Η Νέα Τάξη πραγμάτων,
δεν είναι,
Μόνο,
μια ιδεολογία.

Αποτελεί, οργανισμός
Με διοίκηση,
και αρχικά,

Που σαν αράχνη,

πιάνεται από τα πιο γερά,
κέντρα,
Εξουσίας.

Τα οποία,
Κρύβονται, πίσω,
από κάθε είδους,
Τύπου,
όπλο.

Με έδρα,
Την Αμερική.
Τη φωλιά των ακριδών.

Τη φωλιά των στρεβλών διαιτητών,

Σε στημένες αναμετρήσεις,
Αναμεταξύ, ασύμφωνων πρακτικών, Κρατών,

Τα οποία δελεάζονται να εξοπλίζονται,
Μήπως και αναμετρηθούν,
οι θρησκείες και τα θεμέλια τους,

Τα οποία παρακολουθούνται,
Ανταλλάσσοντας πληροφορίες,
στα βραχέα κύματα.

Για όσους έχουν μνήμη,
και προσβάλλονται,

όταν δεν θυμάσαι,
Πια, προηγούμενες συνομιλίες.

Σαν ζόμπι,
Το πρόσωπο της σημερινής τάξης,
Ρουφά τα αποθέματα, εμβολίων,
Ενημέρωσης και εκπαίδευσης,
Πολιτών,

Με γνώμη και προσδοκίες
για μονιμότητα.


Ανάγκη,
Να συσπάται το στήθος,
απ’ το γέλιο.

Το αυθόρμητο.
Σα πρόσωπο που συμπαθείς.

Αμέσως.


Συμπαθούν οι γιατροί,
στα νοσοκομεία,

Το περιβάλλον τους;

Τους ελκύει;

όπως η παρατηρητική περιγραφή,
Ενός ελκυστικού, γυναικείου, κορμιού,
Με τη σκέψη,
Κάτω απ’ το φόρεμα της.

Η ανία της περίθαλψης,
Ενός διαρκούς πόνου

Να ψάχνεις το ταίρι,
Λόγω έλλειψης χρόνου,
Στον τομέα,
εργασίας σου.

Ενόσω, γύρω,
Στους διαδρόμους,
Μυρίζει αρρώστια
Αντισηπτικό.
οινόπνευμα.

Με προσωπικότητες,
Να μαθαίνουν την αξία της ζωής,

Ως επισκέπτες

-ως ασθενείς;

Σίγουρα.


Η αντοχή,
Απέναντι στο αίμα
Που απαιτεί διευκρινίσεις.

Παρομοίως η διάθεση.
Η ανάγκη για προσδοκίες,
Ενόσω η συνείδηση, επιμένει,
Το μάταιο,
σε κάθε, σύγχρονη,
διασκέδαση.

Ο άνθρωπος,
Είναι φτιαγμένος να πονά.

Να υπολείπεται.

Ν’ ακολουθεί.


Κανείς δεν μου είπε:
Το ταλέντο σου,
δεν είναι μάταιο.

Και να το εννοεί.
Αποδεικνύοντας το.

-

Ένα ανεύρυσμα, σε αναμονή,
η ζωή.
Η μητρική της υπόσταση.

πως πιάνεσαι,
πως την αγκαλιάζεις.

Σαν παιδί, δημοτικού,
που θέλεις να παρατηρείς,
Πως, αγκαλιάζει, την μητέρα του.

Γιατί χρειάζεσαι,
χρόνο,
τα Χριστούγεννα,
Να χωθείς,
στα ζεστά, παπλώματα,
Των παιδικών προγραμμάτων,
Των παραμυθιών
και της παρεϊστικης συνείδησης.

Να ομορφαίνει η παρουσία,
του γούστου,
Το οποίο ανθίζει,
ορισμένα φλέρτ,

Αναμεταξύ,
γλυκών ανθρώπων,



Δεν μέτρησα τη θερμότητα
στις ενωμένες παλάμες,

ούτε στη συνειδητή, ανάγκη,
της αγκαλιάς,
Προς αναθέρμανση,
Της ανθρωπιάς.

Που στο ζευγάρι,

Επιμένει να θεμελιώνεται;


Η επέτειος της πρώτης σου σκέψης.
Της αρχικής προσέγγισης.

Του βλέμματος που συγκαταβαίνει.

Που αναδιοργανώνεται,
Εν μέσω, πίεσης, και μονοτονίας.


Η επέτειος,
που σε είδα, με τα χειμωνιάτικα σου,
στη στάση,
Βράδυ,
Μετά τη δουλειά.


Η επέτειος
που σκέφτηκες
Να με βοηθήσεις σε κάτι.

Εγώ, απλά σε θυμήθηκα.

Είσαι ευτυχισμένη;
Κυρά των ραφιών.
Μαρία,
μακρομαλλούσα.


Έπειτα κοίταζα τα λαμπάκια
στο δέντρο,
Περιμένοντας,
Να τρεμοπαίξουν.

Χαρούμενος με το παρουσιαστικό,
Το οποίο,
προβάλει,
Φροντίδα.

-

Ο άνθρωπος,
θα έχει, πάντοτε, ανάγκη,
Να αγκαλιάζεται.


Την έλλειψη,

τη καταλαβαίνεις;


(Μην επιμένεις να τοποθετείς
το στίγμα σου,
στο ραντάρ
της ανθρώπινης
Παρατηρητικότητας).

- Αν συμπαθείς τα παιδιά,
Συμπαθείς, τα δύο φύλα.

Το μονοπάτι του παραμυθιού,
που ακολουθεί,
με την παλάμη σου.

όλο ζεσταίνει.
όλο αναβιώνει
τη διάθεση.


Διάλογος κάθε ημέρας
Χρόνος.
Εκφάνσεις.

Επικεφαλίδες.


Αυτό που σου λέω
Επειδή είμαι,
λίγο,
απ’ ότι εσύ.

Σαν μικρά, γράμματα,
αλφαβήτου,
σε προτάσεις, με λέξεις,

Που κοιτούν
το πέρασμα της φροντίδας,

Ανάμεσα από σκιές

Υπομονής

και ανέχειας.


*

Θα μ’ έχεις ανάγκη,
Όταν τα πουλιά, θα κελαηδούνε,

Έξω από κενά δωμάτια,
πρόνοιας.
Δίπλα σε σιδηροδρομικές ράγες,

Πλαϊνά σε κτίρια,
Με δουλειές τηλεμάρκετινγκ

Με ειδικότητες.. μαντέματος
Με επιβαρημένο αέρα
-γκέτο από ανέργους.


Δες το θάρρος
των τόμων του βίου.
Εισέπνευσε το παγερό σκοτάδι
της ησυχίας.

Των επαναλαμβανόμενων
λειτουργιών,
του σώματος μας.

Του γίγνεσθαι,
της ανθρωπολογίας.


Εκφράσεις.
Ημερολόγια.

Γράμματα.

Εβδομάδες.
Λαϊκές.
Ψώνια.
Εισιτήρια.

Συνείδηση.

Ο φόβος των λέξεων.
Προγραμματισμός και αποχή.

Το ζεστό καρβέλι,
που σε περιμένει,
στο κατάστημα.

Σαν περιοδικό
που περιμένει την έκδοση του.


Γράφω για κρυφά ραντεβού.
Γι’ αποτυχίες.
Για την αλλαγή της σκέψεως
που μας ξεχωρίζει απ’ τα παιδιά.


Ξεφυλλίζω,
γυαλιστερές σελίδες εμπειριών,
Σκίτσα σκέψεων,
κολλάνε στα χέρια μου.

Στο εξώφυλλο,
ο τίτλος, επισημαίνει:
Βόλεμα.

Μιμητική,
μόνο στη σκέψη.
-Ακροδάχτυλα από ζωές,
πληρωμένων με εκατομμύρια,
Αμερικανών ηθοποιών

(Το δέχεσαι,
ως κάτι φυσιολογικό).

*

ο χρόνος είναι εδώ.
όλοι θέλουν κάτι.

Χώρο.
Λεφτά.
Κατοχή.
Κεφάλαια.

Πληθωριστικές αναβαθμίσεις.
Χαμόγελο.
Τιμιότητα;

Στίγμα.


*

Ξένος τόπος,
το σώμα.
Ένας εσωτερικός πόλεμος.
Υγεία και εμμονές.

Νοσοκομείο,
το σώμα,

Δίχως, φορές,
προμήθειες.

Κάτι,
που ευτυχώς,

Δεν αγγίζουν,
τα λόγια.

Σαν πίνακες ανακοινώσεων,
Με γυμνές πινέζες.

όπου κάθε Χριστούγεννα,
Λαβαίνει κάρτες,
Αμέριστης φροντίδας,

Από εκκλησίες και σωματεία
Μέχρι τα τέλη,
του πρώτου μήνα,

Που θυμάσαι το νοίκι
Των δικών σου χρεών.

Ποιος σκέφτηκε τα ονόματα των δρόμων.
Τους τόπους των υπηρεσιών.

Ποια δέντρα, επιτρέπεται
να μεγαλώνουν.

Γιατί η άσφαλτος
δεν έφτασε, ακόμη,
Σε ορισμένα χωριά.

Που συναντάς μπασκέτες
και συνελεύσεις ανθρώπων
Που διδάσκουν,
Κοινωνικότητα
Με εναλλαγή εποχών

Και ελλείψεων.

όπου το ένστικτο,
Αποτελεί,
μοχλό,
Κάθε σωστής επιμέλειας.


Έπειτα άνοιξα την τηλεόραση,
Και η γύμνια,
Απαιτούσε να κορέσει
Τις άμυνες της συνείδησης.


Τα λαμπάκια, ακόμη,
Αναβόσβηναν.
Ξημερώματα,
Ώρα πέντε.

Λίγο προτού,
Ανοίξουν τα πρωινά μαγκαζίνα.
Να βγει στον αέρα,
Ο διακαής πόθος των ομοφυλόφιλων
-χάρη σε διαρκή αυνανισμό-

Να παντρεύονται,
Αναμεταξύ τους.

Έως ότου,
κάποιο θέμα,
Συζητηθεί πολύ,

Ωσότου
Ξεχαστεί,

όπως,
Κάθε είδους,
Προδοσία.


Μέχρις ότου,
Το δέρμα ζαρώσει.

Και οι μαύροι κύκλοι,
Ριζώσουν για τα καλά.


ο μισθός μου,
γιατί, μου φαίνεται, ίδιος;

Απορεί,
κάθε δεκαετία.

Τα λαμπάκια αναβοσβήνουν,

Ακόμα.















Η μέρα, μας καλοδέχεται.

Σαν ερωμένη
που κοιτά
τι θα της κάνεις.

Σαν θέα σώματος,
Με αραχνοΰφαντο κάλυμμα.

Με καφέ στο χέρι,
Στο δρόμο προς τη δουλειά.

Με ελεύθερες τιμές,
Κρέατος.

που παράγει γάλα.

-

οι ώρες θα επιμείνουν.
Τα σύνορα θα φωτιστούν,
μόνο από τον ήλιο.

Επειδή τα καινούρια F-16,
Θεωρείται -κι αυτό-
Φυσιολογικό,
Να κοστίζει το καθένα,
12 δισεκατομμύρια!! Δραχμές.

-

Θα ξυπνήσουν τους νεοσύλλεκτους,
οι σειρήνες
Της πρωινής γυμναστικής.

Ενός χλωμού πρωινού.
Με προγραμματισμό,
γεύματος,
Ξανά,
Πατάτες,
Με χολωμένο κοτόπουλο.


Το κρύο θα περονιάσει
Τα ισχνά, νεοσύλλεκτα, πόδια.

Οι γαλότσες δεν θα επαρκούν.

Το βράδυ,
Θα κάνεις μπάνιο,
σταγόνα – σταγόνα,
με παγωμένο νερό.

Επειδή έτσι γίνονται οι άντρες.
Ή επειδή αυτή η είναι η συνέπεια,

Ότι οι μίζες έχωσαν το χέρι τους,
ακόμα και στην τσέπη
των φορολογούμενων γονέων.

Με παγωμένο νερό.
Έτσι!
Εδραιώνεται το φύλο,

Μετά την παντελή έλλειψη,
αγκαλιάς,
από τους γονείς.


Στο έχω ξαναπεί,
Πως δεν υπάρχει, μία μόνο
Αλήθεια.


οι ελλείψεις στα εγχειρίδια σας,
Προφανώς,
ελλιπής.


Μόνο στα στολίδια
Αναγνωρίζετε
Αλληλοσύνδεση.

Κάποιος έπρεπε να σας τα πει,
Έξω απ’ τα δόντια.

Πως, μυρίζει,
το στόμα σας, κρασί,
κι ο ουρανός
Είναι συννεφιασμένος.


Σαν δημόσια υπηρεσία,
Που αναγγέλλει,
Μέτρα πρόληψης,
Ιδιαίτερα, υγείας,
Που όμως εξυπηρετούν,
Συμφέροντα,
Τα οποία, παχαίνουν,
Λογαριασμούς στην Ελβετία.

*

Σιγά σιγά,
Θα σβήσουν οι λαμπτήρες,
στις κολόνες.

Θα βρεθούν οι ψυχές,
στο μεροκάματο
των 480 Ευρώ
-σταθερά,
Εδώ και τέσσερα χρόνια
(Απ’ όσο γνωρίζω).

Οι αυξήσεις,
θα ζητήσουν
Να με στραγγαλίσουν.

Το Έλεος,
Δεν θ’ αγγίξει τους πολύτεκνους
Μήτε τους ανέργους με συνείδηση.


Ξανά θα ξημερώσει.

όλοι, ζητούν αυξήσεις.

Κάποιος γέροντας, θα πεθάνει
στο σπίτι του,
από ασιτία.

οι νέοι με πτυχίο,
Θα παραδίδουν Delivery.

Οι ομογενείς,
Θα προοδεύουν στο εξωτερικό.

Η Κυβέρνηση,
θα καγχάζει για κάθαρση.

Ο αέρας θα θυμίζει,
προσωπικό παρελθόν.


Βρωμάει.
Έτσι δεν είναι;


(τα λαμπάκια,
θ’ αναβοσβήσουν
ξανά).

Θα κάνω ζάπινγκ,
και θα ξεράσω,

Πανεύκολα.

-

Αργότερα θα ετοιμάσω,
τσάι.

Να παραμείνει καθαρό,
το έντερο μου.

Ξανά,
Σε οικογένειες,
θα ονοματίζονται, μέλη,
Ως προβληματικά.

-

θα μπαλώσω,
Δέκατη φορά,
Από φέτος,
Την κάλτσα.

Θα νοσταλγήσω
τις ασπρόμαυρες ταινίες μας,
Που απομακρύνονται
Από το χαζοκούτι.


Θα μαγειρέψω, φασόλια,
Να θυμηθώ
ότι είμαι Έλληνας.


Ψες το βράδυ,
Ακόμη περισσότερα,
στολισμένα, μπαλκόνια,
στη γειτονιά.

Δεν έχω χώρο,
πλαϊνά στο παράθυρο,
Να προβάλω το δέντρο μου.

Ή ότι άλλο,
Δεν σας συναγωνίζεται,
Κανείς.


Την φιλοΚυβερνητική στάση,
Του μεγιστάνα καναλάρχη
Και προέδρου
και αντιπροσώπου!!
Της Ολυμπιακής ιδέας.

Που αν θέλανε να με προβάλλουν
Σε μια αίθουσα,
Αν ερχόταν αυτός
Και οι όμοιοι του
-παντός είδους
και τόπου,
λεφτάδες-
θα έφευγα στη στιγμή.


Κάτι που θα έπραττε,
Κάθε -συνειδητά- Έλληνας
Που η χαζοχαρούμενη αφεντιά,
ορισμένων,
Θα έκριναν ως Εθνικιστή.

Ως εχθρό της Δημοκρατίας!
Έτσι σκατά,
Όπως την καταντήσατε.


Βουλευτές,
που αλλάζουν, εν ριπή οφθαλμού,
Ιδεολογία
και κόμμα.

Με ιστορία, χρόνων,
αγώνων,
Πίσω τους.

όπως βρίσκεις,
Μεταξύ απορριμμάτων,
Ταυτότητες
και δημόσια έγγραφα.

Αντίκες,
Εθνικά σύμβολα
-όσο επιβιώνουν ακόμα.

Προτού η μεγάλη Αλβανία,
Εδραιωθεί
από τους ελεεινούς Αμερικανούς,
-που το αρνούνται-

όμως,
στον πόλεμο του Περσικού Κόλπου,
Παρουσιάστηκε -ξημερώματα δικά μας-
Ο Κλίντον -στο CNN-
Χαμογελώντας,

Εμπρός στο χάρτη,
της μεγάλης Αλβανίας.


Προς όσους σέβονται κάτι,
Να έχουν
Φιλότιμο μνήμης

και εγρήγορσης.


Πρέπει να καιροφυλαχτείς,
Φορές,
Παραπάνω από το ατομικό καλό.

Επειδή τα πάντα διαλύθηκαν.
(ακόμη και ο Πρωθυπουργός
παρακολουθείται).

Διαλύθηκαν όλα.
Οι τιμές.
Η αξιοκρατία.
Η διαφάνεια.
Η προσοχή. Η ενημέρωση.
Η ασφάλεια του Κράτους,

του πολίτη.
Η δημοκρατία των ευκαιριών.

Η ανάγκη για οικογένεια.
Η ιδιομορφία του τόπου,
οι συγκοινωνίες.

Διαλυμένες ανθρώπινες σχέσεις.
Εργασιακές.
Παραγωγικές.

-

Είναι όπως οι πωλητές στο φούρνο.
Που ενώ φορούν γάντια,
Για να πιάνουν το ψωμί,

Εξίσου δέχονται και δίνουν,
Ρέστα.

-

Η σαπίλα και η αηδία,
Έχει πιάσει,
Κάθε πτυχή,
Μεταξύ αδύναμου
και δυνατότερου.

Επειδή λείπει το φιλί της γιαγιάς.
Να μαλακώσει η καρδιά,

και το βλέμμα.



*

Άλλες ημέρες,
συγκαταβαίνω να ξυπνάω.

Άλλες φορές,
στραβώνω,
Σαν συννεφιασμένος, ουρανός.

Σαν τετράωρος υπάλληλος,
Που ο εργοδότης,
Καγχάζει:
«Είμαι απόλυτα,
ενημερωμένος».

-

Το ωράριο θα ξεκινήσει.

Αν είσαι τυχερός,
θα περάσει η ώρα,
Με την θύμηση,
Ελάχιστων χτεσινών ωρών,
Γεμάτων από χαρά.

Γεμάτων από πίστη.


Προσέχοντας τα λαμπάκια
στο δέντρο,

Κι όχι τις προβλέψεις
Οποιουδήποτε,

Αγύρτη,
Αστρολόγου.


-

Ο χρόνος θα περάσει
Θα κουράσω,
την ξεκούραση μου.

Την ανηθικότητα.

Τις κάμερες ασφαλείας,

των γειτόνων.

Τόσα, ευθέως,
βλέμματα.

Τόσα παρηγορητικά,
Σχόλια.

Τόση ανάγκη.

Οι γιορτές θα πλησιάσουν.
Κανείς, δεν μιλά, ακόμη,
για καλοκαίρι.


Σα να καγχάζει ο δείνα,
Πως, επί χούντας,
Όλοι, είχαν δουλειά.




















Η φύση των ματιών,
Είναι: να ανταλλάζουν βλέμματα,

Κι όχι να αντικρίζουν,
τοίχους,
Που σε δέχονται όπως είσαι.
(ή έτσι πιστεύεις).

Περιμένει να γίνει,
ένα,

-σε κάνει ν’ ανατριχιάζεις.

-

Ένα βλέμμα,
που ενδιαφέρεται,

Ντρέπεται;

Πληγώνει;
Πληγώνεται.

Σαν στόμα,
που ζητά το φιλί,

Σε συνεχή βάση.

*

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα.
Ο Νέος χρόνος.

Το πρόσωπο σου,
που αγαπώ.

Τα καστανά, μάτια.

Αγαπώ αυτά τα μάτια,
Αγαπημένη.


*

Η άποψη μες από το σπίτι.
Η άποψη,
σε κόντρα αέρα.


Η νοσταλγία
της άποψης.

Των φωτισμένων βιτρινών.
Ενόσω η νύχτα, γέρνει,

Σαν πρόταση που διακόπτεται,
Με τη σκέψη της συνέχειας.

όσο θεωρούμαστε νέοι,
Ακόμα.

Επιπόλαιοι.

Ακόμα.


Οι μέρες περνούν,

κι η σκέψη του είναι σου,

Είναι σώμα,
που δεν αγγίζεται.
πέρα από τη σχέση.

Μες την πραγματικότητα.

Μιας καλοσύνης
που λείπει,
Επειδή την αρνείσαι,

Σε σταθερή βάση.

Όσο είμαστε νέοι, ακόμα.
Απολαμβάνοντας το κλασσικό
Το ήδη υπάρχον.
Το διαχρονικό.

Το σταθερό και άξιο.

Εκείνο,
που χαρακτηρίζει
μια άποψη.

Το timing της επιθυμίας.
Που ως φύλα,
Αυτοαναλώνεται.


Η μάχη της άποψης.
Η διάθεση
που δεν ικανοποιείται.

*

Η ζωή εξουσιοδοτεί,
εκπαίδευση.
Ένα καλό χαρτζιλίκι,
κρατά μακριά,
ένα νέο βλαστάρι,
ως κλέφτη.

Να χαμογελάς.
θέλω.
Με τα μάτια.

Με δημιουργία στα χέρια.

Στην καρδιά.


όσα σου πω.
όσα θα θυμάσαι.

Κατανοώντας οι ίδιοι,
Το διάγραμμα της ζωής.

Με βλέμματα,
σε κοινή θέα.

Προσελκύοντας
το ευκολοφόρετο

Που διανύει τους δρόμους.
Που μεταφέρεται.
Που διασκεδάζει.

όσο τα χρήματα επαρκούν.

Ένα ακόμη κεφάλαιο.
Λίγος χρόνος.
Λίγος κόπος.
Η μέρα που πλαγιάζει.
Η διασταύρωση
και η προσοχή.


Τις γιορτές,
Τις χαίρονται οι φτωχοί.

Στολισμένα δέντρα.
Εκδηλώσεις.

οι στιβαρές προσόψεις.

Η κρυφή ζωή
Το χαμένο χρήμα.
Η παράνοια της ασφάλειας.

Το χαμένο στίγμα της γιορτής.
Η σπατάλη,
Κατακλυσμιαία.

ο πόνος. Η δυστυχία.
ο ρατσισμός.

Η ομιλία μου.
Η άποψη.

ο γύρος του κόσμου.

Η ιδέα να χάσει η Πατρίδα,
το στίγμα της.
Το φάρο του μνημείου της.

Άγαλμα της ελευθερίας.
Ακρόπολη.
Πύργος του Άϊφελ.


Ο πύργος του θεάτρου.
Χιούμορ και συμβίωση

Αναφορά και εκπαίδευση.

Επανάληψη.

Παντού
ο κλώνος των φύλων.




*

Το φως που απομακρύνεται,
ολοένα
-βραδιάζοντας-

Ραγίζει στην τζαμόπορτα

Αργούν να κλείσουν
τα παραθυρόφυλλα.

ο φλοιός, φουσκώνει,
από τη συγκίνηση.
Τα μάτια κοιτούν το πράσινο
Δέντρο


Μα το κορμί,
στέκεται όρθιο

Το σκοτάδι,
δεν το κινητοποιεί.

Η μέρα,
Πάει να βρει,
άλλους ανθρώπους,
πολύ μακριά από εδώ

όπου οι άνθρωποι,
Εγκαταλείπουν τα κρεβάτια τους,
Για τον επιούσιο.

Των συναισθημάτων.
Της εργασιακής αφήγησης,

όπου ο εργοδότης, καθημερινά,
Κρίνει,

Αν θα εργάζεσαι, κάθε επομένη,
Μαζί τους.


Ηθοποιοί,
προσωπικής λήψης,

Αληθινοί,
Άνθρωποι.

Με ήχους ολόγυρα

Πρόσωπα,
που συμπαθείς.

Που σε κοιτούν, στο δρόμο.
Άρα γιατί;

Επειδή,
δεν ντρέπονται,

Όλοι.

Μα χαίρονται,

όλοι,

βγαίνοντας
Από την αποθήκη
Των υπεραστικών λεωφορείων.

Είτε,
προς επαρχία,

Είτε,
διασχίζουν τη νεφοσκεπασμένη,
Αττική.

Όπου το χιόνι,
δεν προτιμάται,
από την γη.

-

Το καλοκαίρι,

Δεν έφτασε ακόμα.

Τα λαμπάκια, συνεπή.

Τα ζευγάρια,
γιορτάζουν.


Όταν τυχαίνει,
Να βρίσκονται,
την ίδια ώρα,

Σπίτι.

Με την αγωνία, φορές,
της ασφάλειας της προίκας,

Επιστρέφοντας.


Άραγε,
όταν είσαι κουρασμένος,

κρίνεις δυσκολότερα;

Τους άλλους.

Την ξένη δύναμη των δώρων.
Εκούσια
ή ακούσια.
Πομποί μοναδικότητας

που το σήμα τους δυναμώνει
Με ανταλλαγή,
Γνώμης,

όχι θεωρίας
Ή υπόθεσης.

Για το τι, είναι
ο καθένας.

Που σε οδηγεί, σε ένα ποίημα.
Τι οφείλει.

Τι οφείλει ένα μωρό,
στη ζωή.


Ο κορεσμός του: κρίνω.
Καθοδηγώ.
Γονική Δικτατορία, ενήλικης φύσης.
Ανόητη απορία:
«Γιατί το παιδί μου,
είναι έτσι;»

Γιατί δεν με ..συγχωρεί;


- Εγώ,
θέλω ν’ ανατριχιάζω,
μόνο με σφαλιστά βλέφαρα,

Ακούγοντας μουσική.

Δεν ξεσπώ,

Μόνο κουράζω την αντοχή σου.

όπου κούραρες κι εσύ,

Εμένα.

Ισόβια.

Μα εγώ,
τις μάζεψα τις ελιές μου.


όταν εσύ,
δεν κοιτούσες


Μέσα σου.

Σαν ποίημα
που δεν έδωσες προσοχή.

Ή θεώρησες,

Μακρόσυρτη ουρά,

Ανθρώπων,
Με δικαιώματα.


οι άνθρωποι,
αρέσκονται,

Να λαμβάνουν παράσημα,
όταν σκοτώνει ο ένας τον άλλο.

Εγώ δεν αρνήθηκα
κανένα.

ούτε τη μοναξιά σου.

Τις ευθύνες
που σε κούρασαν.

Ή που κανένας,
Δεν σε καταλαβαίνει.

Έτσι κλεισμένη όπως είσαι.
Με τα ξεσπάσματα σου.

Που οι συνομήλικοι σου,
συγγενείς,
Δεν αποδέχονται.

όμως,
σε συλλογίζομαι,

Με φροντίδα.

Είναι στη φύση μου
για να το αρνηθώ.

Κάτι από σπλάχνα,
Κάτι από υπερβολή,

Ν’ απέχω από τον εαυτό μου.


Μη πονάς.


Ο κρύος πεζόδρομος,
συναντάται,

Μόνο, αν του το επιτρέψουμε.

όσο κουρασμένη κι αν είσαι.

Με το χαμόγελο σου το φωτεινό,

Που αποτελεί το μήνυμα

της νεότητας σου.


Σ’ εσένα μιλάω.

Άποψη,
μες από το σπίτι


θύμηση ενός ανέλπιστου ραντεβού,
Με κόντρα αέρα.


Μάτια προσαρμοσμένα,
στα μποφόρ.


Η σκέψη των προσώπων,
Να καλύπτει

τα δικά χνάρια.

Το δικαίωμα να πεις:

Υπάρχω.

Δέξου τα ντεσιμπέλ
της φωνής μου


Υποχρεωμένος όπως είμαι
στο μάταιο της στιγμής,
που αντέχω.


Άκου την κραυγή των δρόμων

Άκουσε.


Άκουσε.


Το κύμα το χειμωνιάτικο,

Στ’ ακριτικά νησιά,
Με την ελλιπέστατη επικοινωνία,

Με την πολιτισμένη
Ασφαλή,
Πρωτεύουσα.

-

Το ξέσπασμα του γραπτού,
στο γραφείο,

Με ολιγομελή λουλούδια,
Ως δάχτυλα
και ψυχή

τόσο κοντινή,
όσο μι’ ανάσα.

-

Θα σπάσει το φράγμα.
οι λέξεις,
Θα πνίξουν τις κοιλάδες
των αντιστάσεων σου.

Θα σ’ αναστατώσουν.

Σαν τραγούδι,
Που μελέτησες
Να ερμηνεύεις,

Καλά.

Πατώντας τα πλατύφυλλα
σκαλοπάτια.

κόπιασε να δεις,
τι έχω τοποθετήσει,

Εδώ κι εκεί.

Μάντεψε.

Σε περιμένω.


Απόψε,

που η αγαπημένη αύρα,
της όπερας,
του: The man who cried,

Επιστρέφει,
Ως κομμάτι,

δικό μου.

Με το κρύο, έξω,
να καλεί,
ίσως,

Για έρωτα.

Στο ένα σκαλοπάτι.

Λίγο πριν τη θέα του μωρού,

στην κούνια.


Λίγου προτού,


Κουραστώ.


*

Σε άλλο σκαλοπάτι,

Συνάντησα γελοιοποιημένους εαυτούς,
Επειδή ξεθάρρεψε η άποψη.

Έγινε έκρηξη στο σπυράκι
της λευκής απεργίας,
των αστυνομικών.

Βολεμένοι όπως είναι,
στην ανημποριά τους.

Εγκαταλειμμένοι
Και απρόσωποι.

Σε μια Ευρωπαϊκή ένωση,
όπου γελοιοποιούνται,
όσοι πιστεύουν,
Πως στο μέλλον,

Ολιγάριθμες
-σε νέα ένταξη,
χώρες-

Θα λαμβάνουν,
σε διαδοχή,
την Προεδρία.


Το δικαίωμα της άποψης,

Σήμερα.


Να χρειάζεται να κερδίσεις στο ΛΟΤΤΟ,
Ώστε να εκδώσεις,
Τις θέσεις σου,

Επειδή δεν προωθείται ο πολιτισμός,

στην αδιάφθορη.. Κυβέρνηση.

Δεν επιχορηγούνται,
Εκδοτικοί, ανθρώπινοι,
Οίκοι

Ζωής.

Η οποία δεν στέκεται σε θεωρίες.

όπως ο βασικός νόμος:
Γέννηση,
θάνατος.

Παρακίνηση
Εμφανή συμπεράσματα.

Παρομοίως όπως χορταίνουν
Οι άστεγοι,

Μόνο τη περίοδο των γιορτών.

Θεωρία και πράξη.
Παρακίνηση σε αντιδιαστολή:
Με σύγχρονες ανάγκες.

-κενά σκαλοπάτια,
Που καθαρίζει,
μόνο,

ο Δήμος.

Μες το οποίο,
Νεοσύλλεκτοι,
-στις ένοπλες δυνάμεις-
Φυλάνε σκοπιά

Με μουσκέτα
του Δευτέρου, Παγκοσμίου,
Πολέμου.

Παρομοίως οι άμυνες
του Ελληνισμού

που μόνο
το ανοξείδωτο μαχαίρι

Δεν έφτασε ακόμα,
στην άϋλη,
Ψυχή.

Η οποία
Διαχωρίζει το είναι της
Απ’ τους πάντες.

Χάρη στην γραπτή ιστορία μας.

Η καθημερινή,

Γράφεται με άδειες τσέπες.

Χωρίς άδεια,
Να επισκεφτείς την γλυκόπολη

Σαφώς επειδή,

Ακόμη και τα χρήματα,
Δεν σε κάνουν πέρα.

(προσπαθώ να σκέφτομαι τους γύρω,
όχι ως κρύα, χειμωνιάτικη μέρα,
Όπου μπορεί και να έχει χιονίσει.
Με τους ανθρώπους να τρέχουν μες
Τα βολεμένα τους κουτιά,
Με την μαυρίλα στους τοίχους,
από την υγρασία,
Ίσως λόγω ακόμα,
Εξαιτίας της υπερβολικής διάθεσης
των σεισμών).

-

Σου έχω φτιάξει την διάθεση,

Ή ακόμα

Ακούω τις φωνές σου:
«τι λέει αυτός,

και ποια είναι η ζωή του;

Θεωρία
ή πράξη;


Πληρώνει ενοίκιο;
Ρεύμα;
Νερό;

Ή είναι από τα τυχερά..
Άνεργα, ενήλικα, τέκνα.

Που ο μπαμπάς,
ακόμη,
Χαρτηλικώνει!

-

Τρέφεται σωστά;
..ο ποιητής;

Γελά;
Ξεκαρδίζεται;


Μόνος του!»


*

Μετανοείς;

- ποτέ.

(πρέπει να εκπληρώσω,
τα των Γραφών).

Έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος.

Να πονάει.
Να υπολείπεται.
Να αντιδρά

Λόγω της αδυναμίας του.

*

Η ζωή,
είναι η διάθεση μου.





*

Εγώ,

αν βρώ στον δρόμο
μια βαλίτσα με λεφτά,

θα την κρατήσω
για πάρτη μου.

Ως πληρωμή,
στην στερημένη μου,
Ζωή.

- Λόγω;

Της ειλικρίνειας
-όχι στα θέλω-

Απλά στον πύργο της Βαβέλ
Των άλλων,
Πάνω μου:

Να δουλέψεις
Ν’ αποδεχτείς την εξουσία μου.
Να σε σύρω σε παγιωμένες τακτικές
Ληγμένων προτύπων.

Ν’ αποδεχτείς την έλλειψη χρημάτων,
η οποία γεννά, δούλους υπαλλήλους.
Καταστρέφοντας περαιτέρω,
τις ανθρώπινες σχέσεις.

Διαλύει το ζύγι,
Ανάμεσα στην προσφορά των αγαθών
Και την ελλιπή ζήτηση.

Που εύκολα,
θα καλύψει τις ανάγκες της διαφήμισης,
τούτη η προσφορά της βαλίτσας.

Που θα τύχει, από μόνη της,
Να πέσει στα πόδια μου,
Κι όχι να σπάσω,
Σαν αναρχικός,

Βιτρίνες,
Όπου εργάζονται,

Σύγχρονοι δούλοι.

Ενόσω, γύρω μας,
Μας μπαφλιάζουν,
με ιδεολογίες και κατευθύνσεις:

Πίστεψε στο ..Θεό.
(του Οποίου, την Εικόνα,
εξευτελίζουν.
Με σκίτσα,
Δήθεν, σαν τέχνη).

οι διαδηλώσεις,
Καταγράφονται.

Όποιος δεν ακολουθεί,
Χρειάζεται ψυχολόγο.

Όποιος θυμάται,
Επετείους,
Είναι μονόφθαλμος Εθνικιστής.

Όποιος γράφει,
Χάνει τον χρόνο του.

Έχει γεμίσει ο τόπος,
από ανέργους,
Κι εγώ, ο προσαρμοσμένος, Κυβερνήτης,
Θα έπρεπε να τους δίνω εργασία
Ώστε να πληρώνουν,
Φόρους.

Μα τους έχω γραμμένους.

Τακτική,
που γεννά,
Στερημένους αναρχικούς.

Των οποίων τα τηλέφωνα,
Παρακολουθούνται,
Επειδή δεν αφήνουν
Να πατήσεις,
σε θεμελιωμένες,
αντιστάσεις.

Εσωτερικές.
Αμυντικές.
ουσιαστικές.

Δεν σε άφησαν
Να φτιάξεις την ζωή σου

Ενόσω, θεωρείται φυσιολογικό

-και αυτό-

Με 580 Ευρώ,
τον μήνα,

Να πληρώνεις: Νοίκι,
Πετρέλαιο. Φαγητό. Λογαριασμούς.
Λαϊκή. Φάρμακα.

Φόρους!

-

Τον απλήρωτο φόρο,
της σύμπνοιας
Ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας,

Των οποίων η σχέση,
Διαλύθηκε,

Χάρη,
Στην έλλειψη χρημάτων.


Σε λογικές οικογένειες,
των οποίων τα μέλη,
Το χέρι,
θέλει να φτάσει,

Πέρα από την ικανότητα,
Επειδή μας χρειάζεται,
Η διασκέδαση.

Πέρα από τσιγάρα,
ποτά,
μπουζουκοτράγουδα.

Ξενοδοχεία της μιας νύχτας.

-

τι καλά,
Τόση ποικιλία,
στην ζωή μας.

Τόσα κρούσματα βίας.

Βία πολλή.
Βία απλόχερη.

Εκβιασμός.

Τερατογένεση.

*

Ένας άρρωστος,
Μπορεί να δικαιολογεί,
έναν άρρωστο;

Ένας δυσαρεστημένος υπάλληλος,
Που χάνοντας τη δουλειά του,
Αποφασίζει να κάψει,
Την επιχείρηση.

Επειδή θεωρείται φυσιολογικό
-ΚΑΙ ΑΥΤΟ-
Τριαντάρης,
Να εργάζεται,
Για χρόνια,

Ως εξάωρος,
Ή με ωριαία σύμβαση.


Όχι πως δικαιολογώ τη βία,

ούτε τη βλακεία
Του εργοδότη:
«Χοντρέ άρπαγα,
της υγείας των ονείρων μου.

Την κατάρα μου να ‘χεις».


Αυτή είναι η άμυνα μου.
Αυτή είναι η πρόνοια

Το όπιο του κατευνασμού:
Του μη αντιστέκεστε

στην κενή θέση
Της αισιοδοξίας.


Αυτό είναι το ήθος
Του Χριστιανού
Οικογενειάρχη.

Με τα βαμμένα χείλια,
Το στήθος έξω,
Την αλητεία στο βλέμμα.
Την απιστία στην ψυχή.


Ψείρες στα στρώματα.
Ψείρες στην ενημέρωση.

Ακράτεια στην επεξεργασία,
της σκέψης
Της έκφρασης.

Του φωνάζω.
Επιβάλλομαι.
Καιροφυλαχτώ.

Αναστέλλω.


Αποδέχομαι την αδικία.

Τον εαυτό μου.

-

ότι ξεχνώ,
Την νόσο των πουλερικών.

Των κλούβιων αβγών
Και του αηδιαστικού τοματοπολτού,
στην Ιταλία.


Ξεχνώ,
την συμφιλίωση.

όσο ζω ακόμα.
Προτού με καταχερίσουν.

Αληθινοί,
Δημιουργοί,
Τερατογένησης.

Οι οποίοι καγχάζουν,
Ως σωτήρες,

Τον φιλότιμο,
Αγώνα τους.


(Έχει αναρωτηθεί,
κανείς,

Τι ήταν αυτός ο πύργος της Βαβέλ,
Που ο Θεός ανέλαβε,
Να συγχύσει,
την επικοινωνία,
Διαχωρίζοντας την σε νέες γλώσσες;

Κι αν αφηνόταν ο άνθρωπος,
Έπ’ άπειρο,

Αν θα πετύχαινε,
Να Τον φτάσει,
Εκεί μακριά,

στον έβδομο ουρανό).

*

Μη παίρνεις σοβαρά,
ότι σου αναφέρω,

Επειδή: Κύριος, μωραίνει,
τους βούλεσαι, απωλέσει.


Ποτέ,
Δεν θα είναι,
Ίσοι,
Η έννοια,
Άνθρωποι,

Απέναντι στον Μεγάλο Μπούς.


Ήδη φοβάμαι,

Έτσι όπως, έχω,
Ξεμωραθεί.


*

η ζωή,
Δεν σηκώνει ωραιοποίηση.


Αντί να ευχαριστηθώ το μελομακάρονο,
Το διαλύω,
Για τυχόν περιττώματα.

Η ζωή δεν σηκώνει
ΩΡΑΙΟΠΟΙΗΣΗ.

Κάνε υπομονή.
όλα θα φτιάξουν.
(είπα σε μια συνάδελφο, όπως μεταφέρουμε,
μεταξύ μας,
αυτή την ψεύτικη δήλωση.

Ιδίως,
Όταν ο άλλος είναι ανύπαντρος,
Ακόμα).


Όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Το παρελθόν θα ξεχαστεί.
οι όμορφες αναμνήσεις.

(παιδιά
όταν λέγαμε τα κάλαντα)

Σκληρότεροι και αρτιότεροι,
όσον αφορά το άγχος μας,

Επειδή,
όλα θα φτιάξουν,

όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

(και σε φαφλατάδες,
που καγχάζουν:
Δεν έχω προβλήματα;).

-

ο νέος χρόνος θα πλησιάσει.
..Από δευτέρα,
θα πλένω τα δόντια μου.
θα ψιλοαθλούμαι.

Θα αφεθώ στους καρπούς
Της κοινωνικότητας

Που απαιτούν: υποχρέωση,
Ευθύνη
Υπομονή.

Αποδοχή
των απορριμμάτων σου.

-

Το μεγάλο στήθος,
για τις γυναίκες,
είναι,
Ότι το μούσι,
Για τους άντρες.

Ορίζει το φύλο.

Λίγο προτού γελοιοποιηθεί,
ο καθένας τους.

Είτε συνδυάζοντας ένα μπούστο,
Με.. θεμελιωμένες ιδέες.

Είτε μένοντας μακριά από τον έρωτα,
Λόγω πρόωρης εκσπερμάτωσης.


Χάρη στην αρτιότητα του άγχους μας.
Δείγμα,
Πως όλα, απαιτούν,
Επιτάχυνση.

Άμεση επιβεβαίωση.


Ανταγωνισμός,

πόσους παρτενέρ,
ΔΟΚΙΜΑΣΕΣ.

Τι πείρα που έχεις!

Πλέον,
δεν θα σου μείνει,
απωθημένο.
(θα είσαι ίσος! μέσα στην παρέα).

Δεν θα διαλύσεις τον γάμο σου.

Δεν θα βγεις στο γυαλί,
Να προξενέψεις,
τούτη,
την ανοησία σου.

Πλέον,
Δεν θα σου μείνει απωθημένο.

Ευτυχώς,
Δεν παντρεύτηκες,
πριν τα τριάντα.
Δεν δήλωσες,
Διαφοροποίηση.
Δεν στάθηκες τυχερός.

Συγνώμη,
εννοούσα,
Άτυχος.

Ευτυχώς,
η ποικιλία του βίου,

είναι αμετανόητη.

όπως η ιδιότητα και η ηθική,
του όρου: Κυρία.

Το: Λαός και Κολωνάκι.

Η μεταλλαγμένη πίκρα.

Η αηδία της θέας,
Μιας βαμμένης γυναίκας.

Παστωμένη
και θηλυκιά,

σε εποχή
..γονιμοποίησης.

Αμετανόητη μέσα στην εκκλησία
Ώριμη και ανεξάρτητη.

Κατά τ’ άλλα,
Ανικανοποίητη.


Ανίκανοι,
Οικογενειακοί,
δεσμοί.

Που έρχεσαι εσύ,
Τώρα,
Και απορείς!
Γιατί δεν ανέχομαι, πλέον,
Ούτε ένα μικροσχόλιο.

Ούτε μια παρακίνηση.
που σημαίνει: Επιβάλλομαι

Μήπως και ικανοποιηθώ,
μέσω του παιδιού μου.

Επειδή κατά τ’ άλλα,
Αγαπώ το παιδί μου.

Θέλω να το βλέπω να γελά
Μη αφήνοντας το -βέβαια-
Ποτέ,

Να μεγαλώσει.

Παρά μόνο,
Όταν μ’ εγκαταλείψει η πείρα μου,
Χάνοντας,
τον δυνατό μου,
οργανισμό.

Εκβιάζοντας γι’ αγάπη,
όταν είναι,
πλέον,
αργά,

Και ο όρος ανθρωπιά,
Πρέπει ν’ αναζητηθεί,

Σε άλλη ήπειρο.

*

Περιμένω τη μαλαματένια παλάμη σου,
γύρω από τον λαιμό.

Το μάγουλο να ζητά
το μάγουλο.

Άποψη,
μες από την καρδιά

που χτυπά
Δίχως ενδοιασμούς,
Ή μικροπρέπειες.
Συνεπής,
Μέχρι την ημέρα του αποχωρισμού.


*

ξανά θα μαγειρέψω.
Με κάτι θ’ απασχοληθώ.

Η μια άκρη θα φανεί,
Μες από το σπίτι,
Η άλλη άκρη θα φανεί,
της υπόνοιας.

Κουτσομπόληδες,
κατά τ’ άλλα,
Ωραιοποίηση.


Μια ζωή,
Δεν προβάλλεται η ηθική,
Η ουσιαστική αρτιότητα,

που με οδήγησε ως εδώ,
Ευχαριστώντας τους γονείς μου,

και μόνο.

Παρομοίως όπως έλαβα,
ορισμένα,
οπτικά χαρακτηριστικά,

τα οποία έδεσαν,
Ένα γνωστό, ήδη, περιβάλλον.


Κάποτε σε υποστήριξα,
Ενώ εσύ δεν το γνώριζες.

Ίσως τα δάκρυα σου,
Κάποτε,
να αποδώσουν καρπό.

Παρομοίως όπως αποδέχεται,
ένα ζωντανό,
τον ιδιοκτήτη του.

και που ποτέ,
Δεν τον θυμώνει.

ομορφιά και διάθεση.
οικογένεια δεμένη,
η διάθεση.


*

Ένα παιδί τρέχει
Προς το μέρος μου,

που γελά εύκολα
ή βαριέται γρηγορότερα,
με τις ασχολίες των μεγάλων.

Που μεταχειρίζεται,
τα πέταλα του λουλουδιού,
Ως σάρκα
Με δικαιώματα.

Κι ας αργεί –ως μωρό-
Να καταλάβει,
Τι λένε οι γύρω,
Και γιατί συμβαίνουν τα πάντα.

Αυτή είναι η άμυνα του.
Η προστασία,

Ως το πρόωρο μεγάλωμα,
Με τις πρόωρες ..ανάγκες.

Τις αφελείς,

που αδειάζουν
τον οικογενειακό προγραμματισμό.

Μα είναι η έγνοια,
των παιδιών,
η μεγαλύτερη,
Να υπάρχει ζέστη, ολόγυρα.

Κάρβουνα από εναρμόνιση,
Με την έννοια φιλία,
Προς όλες τις ηλικίες.

Κοιτώντας απ’ το παράθυρο,
να χάνονται,
οι παραδόσεις,
που ούτως ή άλλως,
θα έχαναν,

οι νεότεροι.

*

Το πρόσωπο του παιδιού,
Είναι διαφημίσεις,
δίχως γνώμη και υπονοούμενα.

όπου η πατούσα, πατά ελαφρά,
σαν άγγιγμα παλάμης,
σε μεγαλύτερο στήριγμα.

Χαριτωμένη η μικρογραφία
του ανθρώπου.

Στα χέρια,
κρατά μία κούκλα,
Ένα αμαξίδιο.

Μικρά κεφαλάκια.
Θείοι.
Αδέλφια.
Ξαδέλφια.

Άνθρωποι της προσφοράς,
πάνω απ’ όλα.


Ένα παιδί,
Τρέχει προς το μέρος

απέναντι
στις ειδικές ανάγκες,
των μεγάλων.

Φτάνει από τους δρόμους
Της δικής του γειτονιάς.

Με διάθεση, φρέσκου αέρα,
στα θέλω του.



*

Η διάθεση μου,
Κάπου εδώ,
τελειώνει.

Σαν ξένη παραγωγή,
Που οι χαζοτεμπέληδες,
Του εκάστοτε καναλιού,
Δεν μεταφράζουν εντελώς,

κάθε φράση,
Κάθε ..εξυπνάδα.

Εκτός από τις βρωμολέξεις,

Αρκεί,
Να ..προβάλλονται,

..μετά τα μεσάνυχτα.

Σε μια κοινωνία,
όπου θεωρείται ψώνιο,
η αξιοπρέπεια,
και,
ψυχολογικό πρόβλημα.




Αυτό θέλω κι εγώ.

Να δημιουργήσω
ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Γεράσιμος Μηνάς 2005