Κοινωνία

Σε μια κοινωνία
Όπου οι επιχειρηματίες δεν πληρώνουν τα χρέη τους
Και το Κράτος απομυζεί ως το D.N.A. του,
Τον απλό πολίτη.
Εκεί κατοικώ.

Όπου συναντάς στις ειδήσεις
Ανθρώπους που κατοικούν σε κούτες, στον δρόμο,
Όπως νεκρά περιστέρια,
Κείτονται,
Στις γειτονιές –χωρίς τύψεις.

Εκεί κατοικώ’
Σ’ έναν τόπο,
όπου οι πολίτες,
Μπορούν και συγκρίνουν
Τις εκφράσεις τους.

Κάπου,
όπου ορισμένοι –πολλοί-
Επιδιώκουν.. περισσότερα δικαιώματα,
Από σένα και εμένα.
Σε ένα περιβάλλον,

Όπου λίγοι,
Καταλήγουν να γίνουν “κάτι”
Μήπως και υπερισχύσουν των άλλων.
Γερνώντας τελικά,
Μη βρίσκοντας την αληθινή αγάπη.

Ένας τρόπος διαβίωσης,
όπου απορρίπτει κάθε μορφή νηστείας.
-ιδιαίτερα του φαγητού.
Ενόσω καταργούνται σιγά-σιγά, τα όρια.
Οι άμυνες. Η ανάγκη για στάση.

Εκεί κατοικώ.
Ενόσω οι εργοδότες
Αποχαρακτηρίζονται από άνθρωποι
Κόβοντας με μια τσάπα θερισμού
Κάθε ελπίδα για υγιή σοδιά.

Έρμαια της περηφάνιας,
Αφού,
Προχωράς,
Μη δακρύζοντας,
Ποτέ.

Αναζητώντας σ’ εσένα
Καλά στοιχεία,
Μόνο, όταν ταπεινώνεσαι.
(Στους ανθρώπους αρέσουν οι ταμπέλες:
Ώριμος. Δυναμικός. Αξιοκρατικά).

Ένα γεωγραφικό πλάτος,
Όπου εννοείται να παρεξηγείς τον εαυτό σου,
Σαφώς, επειδή συντηρούνται
Κλάδοι της Ιατρικής,
Κι όχι μόνο.
Εκεί κατοικώ.
Όπου η εξυπνάδα είναι έμφυτη,
Δεν δόθηκε από κάπου.
Όπου τα ταλέντα κληρονομούνται.
Δεν καλλιεργούνται.

Εκεί κατοικώ

Σ’ ένα δωμάτιο
όπου πρέπει ν’ απασχολείσαι
Διαρκώς.
Εκεί όπου η τέχνη του φλέρτ,
Έχει ξεχαστεί.

Η επιθυμία.
Μόνο άσχημες ειδήσεις, συναντώ.
Όπου ο δυνατότερος στύβει τον αδύναμο,
Σαν το καταπατημένο, βόρειο τμήμα
Της Ιρλανδίας,

Από τους τιμωρημένους, πια,
Άγγλους.
Θυμάσαι,
Ότι δεν θέλανε να μας δώσουν
Την Κρήτη!

*

Εδώ κατοικώ.
Μία ζωή, μόνος.
Ξεχνώντας το μαλακό στήθος της Νώτας.
-ή με όμικρον;
Την ανάγκη μιας γυναίκας,

Να τρίβει το πρόσωπο της,
Σε αντρικό.
Εδώ κατοικώ,
Με την κάθε ημέρα,
Με περιμένει δουλειά.

*

Ο χρόνος περνά.
Το πρόσωπο του ανθρώπου, αλλάζει.
Κάποια πράγματα, μέσα του.
Η ελπίδα,
Πως κάποτε, αγαπήθηκε.



Τα τριαντάφυλλα

στον κήπο,
Δεν τα κόβω,
Αφότου χάσουν, το λαμπερό τους χρώμα,
όπως τα μέλη του σώματος μου,
Που δεν χρησιμοποιώ.

Σαν αγκάθια,
Που πονάνε,
Αποφασίζοντας, μόνα, να ξυπνούν,
Τρυπώντας, εύκολα
Διαπερνώντας το σκληρότερο δέρμα.

Όλα αλλάζουν.
Τα ψέματα δεν υποχωρούν.
Σαν τους ανθρώπους
Που καταπατούν τα τοπία.
Σαν τα ζουζούνια που κάνουν κακό,

Τόσο αθέατα
Κουβαλώντας την μόλυνση, παντού,
Σαν χολέρα’
Αν ανυψώνει ο γλάρος,
Τα 11 κιλά του σώματος του,

Συ,
Ποιος είσαι,
για να πληγώνεις τη φωλιά του;
Τι σου ‘φταιξε η ζωή,
Και την πληγώνεις.

Σα να ζητάς από ένα πουλάρι,
Να σου μάθει να το σέβεσαι.
Λες κι εσύ, αδυνατείς να το αντιληφθείς.
Η κοινωνία
Είναι όπως η χροιά, ανά φωνή.

Πως χειρίζεσαι τον εαυτό σου.
Σε μια κοινωνία,
όπου πρέπει να έχεις τον τελευταίο λόγο,
Σε όλα.
Ιδιαίτερα σε προσβολές.

Ετούτη η κοινωνία
Μοιάζει με τα αποφλοιωμένα κείμενα
Εκ μέρους των δημοσιογράφων.
(Κανείς δεν δαγκώνει
Το χέρι που τον ζει).

Μια κοινωνία,
Όπου οι πατεράδες
Χρησιμοποιούν το μέσο τους στην αστυνομία
Ερευνώντας το ποιον της κοπέλας σου,
Αν είναι σεσημασμένη (ή ιερόδουλη!).

Σαν τις βάρκες
που βυθίζονται στα ρηχά.
Σάμπως κι εκείνες να το θέλουν;!
Κανείς λογικός άνθρωπος, δεν συγχωρεί
Εκείνον που του κατέστρεψε την ζωή.

*

Γέμισε ο κόσμος,
Δασκάλους,
Μάτια μου.
Άκου τους πως βαυκαλίζονται.
Οξύνουν, λένε, την ακοή μας.

Σε κοιτούν ως αντικείμενο μελέτης.
Σου πετούν, ένα:
Εκείνο που προβάλεις στους γύρω σου,
Είναι ικανό να αναδείξει την αλήθεια,
Η οποία, εδραιώνεται για πάντα!

(Μήπως κι εσύ, δεν συγχωρείς,
για τον ίδιο λόγο;)
Αυτό είναι δική μου υπόθεση!
Κι ας έχω, μέρες,
Να γελάσω.

Αν έχεις χαράξει σ’ εσένα,
Το ρόλο του τιμωρού.
Κείνου που δεν διαπραγματεύεται.
>Δεν θα λείψουν, ποτέ,
οι καλοθελητές.

Σα να εκτινάσσεσαι από κάθισμα μαχητικού,
Αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα.
-Μόνο η επιβίωση μετρά.
Και η αγάπη,
στα μάτια της γυναίκας σου.

Λατρεία,
Σαν πρώτη αγάπη,
Καμωμένη.
Πάνω σε κάποιον αμμόλοφο,
ολοένα, μετακινούμενος.

Γεράσιμος Μηνάς 2005