Κι άλλο

Είναι τελείως διαφορετικός κόσμος, όσοι έχουν μια σχέση.
Είναι όπως όταν βαριέσαι πλέον, την γκρίνια,
Γνωρίζοντας ότι κάπου αλλού δεν συμβιώνουν εντάσεις.

Απόψε συλλογιζόμουν,
Πως ναι, συναντώ κι ευγενικούς ανθρώπους,
Μ’ ακόμα κι εκείνοι, στην άγνοια ίσως, μακριά απ΄ το Αγαθό,

Δεν θ’ αντιμετωπίσουν μια μέρα, -τη, Μέρα-
Μια καταδικαστική κρίση;
Ίσως είναι το κριτήριο της σκέψης των ανθρώπων

Που χαρακτηρίζουν το τέλος του καθενός.
Ένα τέλος, δίχως να ‘χεις αφήσει πίσω, ένα κομμάτι σου.
Ένα κομμάτι που είσαι εσύ,

Ξανά,
Στ’ αρχικά στάδια της ανάπτυξης,
Της μάθησης. Της ωρίμανσης.

Μάλλον έτσι,
Αγαπιούνται ορισμένες οικογένειες
«Έχω κουραστεί μες σ’ αυτό το δωμάτιο.

Παρ’ όλ’ αυτά,
δεν με νοιάζει,
Που αύριο έχω δουλειά.

Λίγο δύσκολο, μεν,
Έπειτα από περίοδο ξηρασίας.
Μα να που θα πλησιάζει ξανά, αυτή,

Στο τέλος μιας εποχιακής, κοντινά, εργασίας.
Εμένα με ρώτησε κανείς,
αν με πληγώνουν;»

Ξέρει κανείς, πως μπορεί, να είναι ευτυχισμένος;
Όπως θα ‘πρεπε να επιβιώνει, κανείς, σε μια κοινωνία,
Δίχως το φόβο μην αδικηθεί

Ή για τις γυναίκες,
Μήπως τους επιτεθεί ένας ψυχοπαθής βιαστής,
Χωρίς κριτήρια ορίων, ηλικίας.

Ίσως κι αυτόν,
Κανείς να μην τον αγάπησε.
Δεν του πρόσφερε στοργή. Προσοχή.

Μπορεί κανείς, να ερωτευτεί ξανά;
Θυμάσαι πως είναι;
Ποιες αγωνίες. Πότε, ξανά, προσμονή.
Τι είναι αυτό που κοιτάς,
Και γιατί σ’ ενδιαφέρει;
Μόνο για τώρα;

«Δεν θυμάμαι, δεν ξέρω,
Πως,
Ερωτεύεται κανείς.

Ευτυχώς δεν είμαι γυναίκα,
Να φοβάμαι,
Επειδή πλησιάζει η ώρα

Που δεν θα μπορώ να κάνω, πια, παιδιά.
Κι όμως, βαίνει εξίσου τρομερό,
Να σε προσπερνά η ανάγκη να ερωτεύεσαι».

Έστω κι αν αρέσεις, εξωτερικά.
Τι έγινε;
Ποιος ωφελείται από τούτο.

Ποιος αποταμιεύει, παρόμοιους φθαρτούς στόχους’
Είναι κρίμα να φεύγουν μακριά,
Πρόσωπα που αγάπησες.

Ή ήρθατε κοντά, ψυχικά,
Έστω και για μικρή περίοδο χρόνου.
Είναι διαφορετικός κόσμος, πλέον, εκεί.

Αν μπορώ;

Να εισχωρήσω σ’ αυτόν τον κόσμο;
Τη μια, που είχα πολλά μαλλιά, ωραία χτενισμένα,
Όλες έστρεφαν το πρόσωπο,

Και με χάρη,
Φλέρταραν,
όλο ενδιαφέρον.

Όταν όμως κουρεύτηκα με την μηχανή,
Μία με ονόμασε καλό παιδάκι,
Κι οι υπόλοιπες πλέον, δεν ενδιαφέρονταν.

Έχει πέσει πολύ στέρηση στις γυναίκες.
Στέρηση και για τους δυο, γι’ αγάπη.
Του στυλ: «νόμιζα ότι δεν είσαι όπως οι άλλοι».

Έστω κι αν πέφτουν ξανά, στη επιφάνεια.
Με ρωτάς αν μπορώ να είμαι καλόκαρδος.
Εξαρτάται από την γυναίκα.

Η γυναίκα δίνει νόημα στην ζωή,
Όπως και το παραγόμενο χαμόγελο –με την σκέψη της.
Σίγουρα δεν είμαι καλόκαρδος με επιφανειακά άτομα.

Ή με άτομα,
Που κάνουν κατάχρηση στα λόγια
-ιδιαίτερα στα πικάντικα-

Προκειμένου να μην πλήττουν.
Πως αλλάζει, πραγματικά, ο άνθρωπος’
«Συ, είσαι ευγενική και καλόκαρδη,

Νέα, στην ηλικία μου- ίσως.
Με γήινα χαρακτηριστικά,
Μα και με ενδιαφέρον κατανόησης.

Ξαφνικά θυμάμαι ότι δεν έχω ανάγκη,
Τίποτα πλέον.
Και πως η δουλειά με προκαλεί να βαριέμαι.

Εξίσου οι ευθύνες της.
Οι ώρες εκείνες
που δεν περνούν,

Η ανία του να ζεις,
Να συμπαραστέκεσαι,
Μα και ν’ ακολουθείς τα ίδια δρομολόγια.

Κάποτε το έπραττα δίχως κόπο.
Ή σκέψη πως ο βίος μου δεν θα είναι
Διαρκώς στο ψυγείο.

Αδιαφορία

Τίποτα δεν άλλαξε.
Ούτε τώρα που εργάζομαι.
Την αδιαφορία της παρούσης εποχής,

Την μαρτυρούν τα SMS στην T.V.
Των παντρεμένων ατόμων,
Ενόσω αναζητούν περιπέτειες.

Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο
Από την καθαριότητα μετά το ντους.
Ελεύθερος, δίχως κακό μπάστακα στη γωνία.

Ελεύθερος κα βολεμένος,
Όπως τόσοι και τόσοι,
Μακριά από πονηρούς ανθρώπους

Δίχως σοβαρότητα,
Ωριμότητα,
Ή λογική.

Αστεία που είναι η ζωή.
Οι νόμοι των ανθρώπων.
Η λογική τους, πως είναι πιο ωραία,

Σαν είναι όλα, οργανωμένα.
Εγώ, γιατί να ταξιδέψω,
Κάπου,

Όπου μου ζητούν αίμα,
Μαζί με το διαβατήριο’
Όλα βαίνουν στάσιμα. Η αδιαφορία παρούσα.
Ολέ.

Γεράσιμος Μηνάς 2005