Κατά χάρη

Κάθομαι τώρα και σου γράφω,
Που είμαι ήρεμος,
κι έχω λίγη από την δική Σου χάρη
και ειρήνη, από Έλεος
και αληθινή Αγάπη.

Αγάπη πάντα, κοντινή.
Όχι όπως με τους ανθρώπους.
Πάντοτε κοντά μου Εσύ, κατά χάρη,
Ιδίως εκείνες τις στιγμές
που αισθανόμουν μόνος πάνω στη γη.

Κι ενώ ανέμενα την οργή Σου
Ως αντιστάθμισμα του κακού
και αχάριστου εαυτού μου,
Συ, με υπομονή και Αγάπη
Περίμενες τη δική μου μετάνοια.

Συ που γνωρίζεις την κατάληξη όλων μας.
Έτσι όπως καταντήσαμε,
Γυναίκες και άνδρες –παιδιά.
Όλοι εμείς
που δεν είδαμε τη θυσία του Υιού Σου

Ούτε και εικονικά στο μικρό μας μυαλό
Το οποίο καταπιάνεται με χίλια δυό άλλα,
εκτός από το δικό μας χρέος
Απέναντι σ’ Εκείνον
που χρεώθηκε επάνω του, όλων μας τις αμαρτίες.

Όμως οι αισθήσεις μας,
Διψούσαν για ότι νέο ανακάλυπτε
η ανθρώπινη διάνοια, μη δε προλάβουμε
Να “πάμε”, δίχως την εμπειρία
μιας ακόμη μάταιης, στιγμιαίας απόλαυσης.

Να που παραπονούμαστε
Για προσωπικούς πόνους,
μα δεν στρέψαμε το βλέμμα μας
στο Γολγοθά, ούτε από φιλότιμο,
Ούτε τόσο δα, με ειλικρίνεια.

Μήπως και το δικό Του βλέμμα
Γαληνέψει την ταραγμένη μας ψυχή.
Που λέμε, δεν πονά, δεν ματώνει.
Μακάρι, σε κάθε μας πράξη ή σκέψη,
ο νους μας, σ’ Εκείνον να στρεφόταν.

Επειδή, λες, πόνεσε στο Σταυρό για μια φορά,
Όμως συμπάσχει, λυπάται καθημερινά,
με τα δικά μας λάθη.
Μακάρι, τα σπλάχνα Του, το Έλεος Σου
Κύριε, να πλήθαινε σ’ εμάς,

Παρά η αποστροφή, η εκδίκηση,
Οι καρποί του κακού στο ταραγμένο νου.
Μια κοιμισμένη συνείδηση,
Χρόνος χαμένος. Σε προβολή των αναγκών
κάθε σχήματος, σάρκας. Κορεσμός

που δεν καλύπτεται
Μα θεριεύει σε κάθε μας νέα πτώση’
Στήριξε μας, σε διάρκεια, Κύριε,
Εμάς τους αμελείς, με τα κουρασμένα μέλη.
Παρόλα αυτά, δεν γονατίζουμε.

Με ειλικρινή, σε διάρκεια, μετάνοια.
Κατά χάρη σωσμένοι, η ανθρώπινη φυλή.
Μεις που είμαστε εικόνα Σου,
Και πως Χαίρεσαι, σε κάθε μας αγνή πρόθεση,
Σε κάθε ένωση ζευγαριών,

Με αληθινά, ειλικρινά, αγάπης κριτήρια’
Τα ζωοποιεί, τα σταθεροποιεί,
Η αγάπη Σου. Κατά χάρη κι όχι λόγω αξίας.
Όπως το βλέμμα του θνητού μου πατέρα,
με λύπη, ενόσω σκληραίνω, απέναντι του.

Ενώ γνωρίζω, κι όλοι συγκαταβαίνουν,
Πως, όταν η σάρκα στουμπώνει
-συνήθως από φαγητό-
Ατονεί. Απαιτεί ξεκούραση.
Ξεχνά τα πάντα. Και το Θεό.

Αυτόματα, ο άνθρωπος συναρπάζεται
από προσωπικές δοξασίες, προσδοκίες.
Φιλάργυροι και φιλήδονοι
-να προλάβω, πριν τις πρώτες ρυτίδες.
Ενόσω παραπονούμαστε

Πώς, ο άλλος ανεβαίνει.
Σίγουρα όχι με αξιοκρατικά σενάρια.
Συνεργάζεται με δόλιους εργοδότες,
Σε πόλεμο μαζί σου.
Όταν, σ’ έχω, Κύριε, στο πλάι μου,

Συ, μαλακώνεις τις καρδιές
των αντιπάλων Σου,
Κατά χάρη, λόγω ότι σ’ εκείνη
την περίοδο του βίου μας,
είμαστε σιμά Σου.

Έστω και αν δεν Σε βλέπουμε.
Καιρούς που υποστηρίζουμε, δεν Σε φοβόμαστε.
Αναρωτιόμαστε, ποιος είναι πιο δυνατός.
Ποιος βοηθά αμεσότερα αν του αφιερωνόμαστε.
Ο μεταμφιεσμένος με προβιά προβάτου, λύκος,

ή ο φιλεύσπλαχνος Θεός;
Θυμάμαι να χαμογελώ,
Μόνο με καθαρή καρδιά.
Αναγνωρίζοντας την θνησιμότητα μου,
κι όχι την πρόσκαιρη προβολή μου.

*

Στήριξε με, Κύριε,
Να υπομένω το κακό, με τη δική Σου
Προστασία. Να μη θυμώνω,
Λες και προλαβαίνω να σώσω
μια χαμένη ανθρωπότητα.

Ελέησε, το λόγο Σου,
να διαβάζω με όρεξη,
Με ταπείνωση,
Κι όχι επιφανειακά,
Λες και ξεχρεώνω κάποιου είδους υποχρέωση.

Πολλές φορές, λέμε,
Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα.
Στρωτά. Σίγουρα.
Δίκαια για τον καθένα.
Οι φωνές των κακών γειτόνων

Επισημαίνουν
Το διαρκώς διογκωμένο, πανανθρώπινο,
Πρόβλημα.
Μακάρι, να συναινούσα σε κάθε μάθημα,
Πιστός μαθητής, παρά γκρινιάρης.

Ανυπόμονος, όχι επομένως σταθερός.
Ολιγόπιστος ίσως, για κάτι
που δεν είδα ή δεν θωρώ,
Μήπως και τα μάτια γίνουν αυτιά,
και Σε ακούσω.

Δεν δεχτώ ξένες φωνές.
Δεν σταματήσω σε γυμνές από αναξιοπρέπεια,
Εικόνες.
Σ’ όλους εκείνους τους πλούσιους
Δεν κατοικεί η Ειρήνη Σου.

Υπερηφανεύονται για τα σπουδαία τους κτίρια,
Τόσο ψηλά ή περίτεχνα,
Όπως τον καιρό εκείνο, Οι βροντερές φράσεις θαυμασμού για το ναό του Σολομώντος.
Γνωστή πλέον η κατάληξη.

Δώσε μου δύναμη, Κύριε,
Να μη θυμώνω με αλαζόνες
Ή προδότες Πατρίδων
Μα ατομικά να αγωνίζομαι,
Περί ψυχής για υγιή λογική.

Ν’ αγωνίζομαι στα ξεχασμένα γόνατα
αν χρειαστεί, ή με ταπείνωση,
επειδή γνώρισα, πώς μαλακώνεις, Κύριε,
Πέτρινες και άπιστες καρδιές,
Προς το συμφέρον των τέκνων Σου.

* *

Με φόβο και τρόμο, έστω και λίγο,
Σε παρακαλώ, οδήγησε με
στο φυσικό μου εαυτό.
Με διάρκεια.
Κι αν πέσω, Συ, κατά χάρη,

Με βαστάς από τον ώμο.
Δίωξε τον ανυπόταχτο θυμό ή γογγυσμό.
Πρόθεση προς αχαριστία ή αποστασία.
Ήρεμη θα ‘ναι,
Μόνο η ενάρετη ζωή.

* * *

Ξέρω πως είναι δύσκολη.
Η ταπείνωση.
Να ανέχεσαι ή να δέχεσαι τις συμβουλές των γονέων.
Το εργατικό σύστημα.
Τη δική Σου προτροπή ή Παρακαλώ

Κατά χάρη πάντα,
Πως η σωτηρία ανήκει σε όλους μας.
Μα δεν στρέψαμε το βλέμμα μας
στο Γολγοθά, ούτε από φιλότιμο,
Ούτε τόσο δα, με ειλικρίνεια.

Μήπως και το δικό Του βλέμμα
Γαληνέψει την ταραγμένη μας ψυχή.
Που λέμε, δεν πονά, δεν ματώνει.
Δεν υπάρχει.
Όπως και η δικαιοσύνη του Θεού;

Ξέρω, σε τρομάζει η αιώνια καταδίκη, συνάνθρωπε.
Όπως κι εμένα. Συνάνθρωπος είμαι εξάλλου.
Γιατί απορώ, πως, τόσοι,
αδικούν,
τόσους πολλούς
Κι όμως διαφεύγουν της δικαιολογημένης
Από λογικής πλευράς,
καταδίκη.

Ακόμη κι αν λαδώνεται η δικαιοσύνη στη γη.
Αν βρίσκουν συμπαραστάτες οι πέτρινες καρδιές.
Παρόμοιες προσωπικότητες,
Τελικά, δεν ξεφεύγουν από τη δικαιοσύνη Του.
Έστω κι αν χρειαστεί να φύγουν από εδώ
Δίχως τιμωρία.


Το έλεος Του, όπως και σ’ εμένα
Λάμπει φωτεινότερο, λόγω Αγάπης, κατά χάρη πάντα,
Μήπως και μετανοήσουν οι σκληρές καρδιές
Και επιστρέψουν στον φυσικό τους, υγιή εαυτό’

Η αγάπη Σου, Πατέρα
Είναι ιδιωτική στον καθένα μας,
Υπόθεση.
Συ μας επισκέπτεσαι
Όταν σε προτιμούμε στις σκέψεις

Ή στην διάθεση να αλλάξουμε ζωή’
Συ μας πλημμυρίζεις με την Αγάπη Σου.
Πάντοτε κοντά μας. Ζεις.
Ακόμη κι όταν αισθανόμαστε, καθένας ξεχωριστά,
Ως ο μοναδικός άνθρωπος στον πλανήτη.

(ορισμένοι ντρέπονται
να καταγράφουν τους βαθείς πόνους,
Που δεν αφήνουν να ζήσεις).

Χρόνο χάνουμε.
Πες από την αιώνια σωτηρία.

Όλοι αυτοί που κοιτούν μηχανήματα,
την αύρα
Ενός ανθρώπου που μελετούν,
Ανίκανοι όμως, ν’ αντιληφτούν,
Το θαύμα της θέασης της ίδιας της ψυχής.

Γεράσιμος Μηνάς 2004-2007