Πρόσωπο

Έχουν δύναμη τα χαρακτηριστικά του προσώπου.
Τα μάτια,
που καλύπτει ένα λεπτό στρώμα, αμφιβληστροειδούς
Μάτια , ρώγες σταφυλιού, ώριμες,
Που αν πιέσεις δυνατά,
Λειώνουν.

Τα μάτια χαίρονται για χρώματα,
Αν τα φωτίζουν, οι φυσικές ακτίνες,
Ή εκείνες του κεριού.
Κάθε ηλικία έχει τη χάρη της.

Στο δωμάτιο τα χρώματα που φοράς,
Συναγωνίζονται τα υπόλοιπα ένα γύρω.
Όταν έχει πολύ φως.
Το βράδυ είναι θαμπά,
Τα χέρια σου δε με ζεσταίνουν.
Αναρωτιέμαι στο σκοτάδι, τα χρώματα,
λυπούνται.
Πως φαίνεται ο λαιμός, ο σβέρκος σου,
μη με ρωτάς.

Για μένα είναι τέχνη.
Το σημείο που συγκρατεί τη νόηση,
Που ισορροπεί σαν αρμός, το σώμα,

Να κινείσαι,
Ν’ ακολουθείς το φως.
Να γνέφει στα όμορφα σου χείλη.
Χείλη πέταλα κόκκινου λουλουδιού.
Σα γέρνουν στη φορά τους, αιώνια λαμπερά,
Τωρινά,
Υπηρέτες της φωνής,
Στη δημιουργία των λέξεων,

Που τα ρουθούνια, ρουφούν
Το ζεστό ή το ψυχρό αέρα,
Μιλώντας.

Να οσφραίνεσαι τις εποχές,
Το φαγητό,
Τη μυρουδιά του δέρματος.
Που τα λόγια εκθειάζουν.

Κοιτώ τα χαριτωμένα σου αυτιά,
Που δένουν με το σύνολο
Που αγαπώ,

Επειδή εξυπηρετεί τα χρώματα.

Όπως οι εναλλαγές των θερμοκρασιών στη φύση,
Την ξεκουράζουν,
Ακόμη κι αν λείπει η αγάπη.

Τα λόγια ζηλέψανε την αυθόρμητη φύση,
Που αγαπάει κάθε έμβιο ον.
Τα λόγια ζηλέψανε τον άνθρωπο,
μες τα χρώματα.
Οι ήχοι ακούστηκαν μακρινοί,

Εγώ άκουγα μόνο το δικό σου περπάτημα.

Όπως όλα εκείνα,
που χρειάζεται να κατακτούνται από ‘μας
Ως χρησιμεύων χρόνος.

Όχι ως έμπνευση πια,
Μα ως αφοσίωση

Ένα λειτουργικό, συναφές, σύνολο,
Το πρόσωπο σου.
Κάτι που καλύπτει,
Πως λειτουργεί μια ψυχή,
Μέσα σε κάθε φύλου, σώμα.
Αναμένοντας τη στοργή,
όχι μόνο του βλέμματος,

Έχει δύναμη το φως.
Ανιχνεύει στο ιστό του, τα χρώματα,

Το βλέμμα κοιτά το χρόνο,
Ξεκομμένο απ’ τα λεπτά,
Χρησιμοποιώντας το χώρο,

Το βλέμμα αγαλλιάζεται,
Όταν το αγαπάς,
Η γυναίκα είναι τέχνη από μόνη της.

Ζητάς να δω μέσα σου.
Όπως ο ήχος των πουλιών,
Φτάνει στην ακοή, δίχως
Φιλτράρισμα.

Ζητάς να μάθω,
Που είναι το στίγμα σου.
Πότε λιποθυμά η όρεξη για φως.
Πότε ασθμαίνει η λογική,
Προτού προβείς σε κάτι, πολύ, αντιδραστικό.

Όταν πονάς,
Και βλέπω δάκρυα στα μάτια.
Όπως καθετί που δε μοιράζεται.

Όπως το πρόσωπο σου
Στο πουλόβερ μου,
Χαιδεύοντας σαν τα πυκνά , μακριά,
Μαλλιά,
Που όμως δε συναγωνίζονται το χαμόγελο,

Που σαν χρώμα,
Εναρμονίζεται ακόμη και με τους ήχους.

Αν δεν είχαμε ένα ταλέντο,
Να τα σώσουμε αυτά.

Τα χρώματα
Τις λέξεις.
Το χρόνο που διακόπτει η μορφή,
Η εύπλαστη, μέσα μας.

Που ως ανάγκη
Φύλου προς φύλο,
Εγκωμιάζεται.

Όταν οι γύρω
Δεν μας δίνουν το χώρο,
Να προσφέρουμε.

Αμέσως με κοίταξες,
Σα ν’ άκουγα μαζί, και τα βήματα.

Ζωή
από τώρα
Αποδεικνύεται.

Ζωή σα ρίγος
Και θάμπος
Μοναδικό.


Σε είδα να στέκεσαι, ακόμη,
Εκεί.

Σε είδα ανάμεσα
Στα υπόλοιπα πλάσματα
Που ‘χουν ζωή μέσα τους.

Είδα όλο το πρόσωπο σου
Είδα εσένα.Τη δική σου ψυχή.

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Και αυτές είναι οι 10 πρώτες, ποιητικές μου συλλογές.

Όσα ποιήματα έχω συμπεριελάβει, βέβαια.

Γύρω στο 90 τόσο κάτι, τοις εκατό.

------------

Γεράσιμος Μηνάς 2007

-----------------------

Αυτά είναι τα τρία τελευταία, μυθιστορήματα

που έχω γράψει, και έχουν διασωθεί.

(δυστυχώς τα προηγούμενα δεν υπάρχουν πια)

Ελπίζω να σας αρέσουν τα εξώφυλλα

Γεράσιμος Μηνάς 2007

Το πρωί στο λεωφορείο, σε είδα, νέα γυναίκα, στενοχωρημένη
κάτι που επηρέασε άμεσα κι εμένα, επειδή αγαπώ πολύ, τις γυναίκες.

Συλλογίστηκα ότι έπρεπε να σου πω, κάτι, να σε παρηγορήσω,
μα σε είδα περισσότερο, νομίζω, θυμωμένη, απ' όσο στενοχωρημένη.

Κρίμα, επειδή, γυναίκα,
δεν σου αξίζει κάτι τέτοιο

Και ο διάλογος μπορεί να αποκαλύψει το μυστικό της ανθρωπιάς, του συμπονώ, συμπαραστέκομαι έστω και με το νου. Μα απαιτεί κόπο με χρόνο από πραγματική κατανόηση και συναίσθηση της μικρής διάρκειας ζωής του ανθρώπινου πλάσματος.Φορές είναι αδύνατο να εκφράσεις με λόγια, τις δονήσεις που δέχεται η αύρα και το πνεύμα, όταν σου στέλνει ένα άλλο πρόσωπο, κάποιες εικόνες από το προσωπικό του "ημερολόγιο". Τι να πεις τότε, πως να μεταφέρεις τις εντυπώσεις σου. Πόσοι αντιλαμβάνονται ότι "δίνεις" ψυχική υποστήριξη. Πόσοι λιγότεροι έχουν αξιοπρέπεια. Εν μέσω θηρίων που δεν εκτιμούν, ούτε βρίσκουν πια, τρόπο να επικοινωνήσουν. Οι ιστορίες το καταφέρνουν αυτό. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι ιστορίες, όταν οι άνθρωποι αποδεικνύονται ανάπηροι. Χωρίς αγάπη και συντροφικότητα με συναίσθηση του τελικού προορισμού σε κάθε φύλο.